Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το 9ο άλμπουμ του Ty Segall (μόνος του σε πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί αν συνυπολογίσουμε και τα υπόλοιπα projects όπου συμμετέχει θα χάσουμε το μέτρημα), φέρει ως τίτλο το όνομά του. Είναι η 2η φορά που επιλέγει να κάνει κάτι τέτοιο μετά το ντεμπούτο του (2008), και μοιάζει ως λογικότατη απόφαση: η δουλειά αυτή ηχεί ως η πιο αντιπροσωπευτική των τελευταίων χρόνων, σε μία συνεχώς εμπλουτιζόμενη δισκογραφία. Αποτελεί δηλαδή μία καλά συμπυκνωμένη κατάθεση των χαρακτηριστικότερων αρετών που διακρίνουν τη γραφή του, καθώς κι έναν απολαυστικό «οδηγό τσέπης» για το ρετρό βασίλειό του.
Για ακόμη μία φορά, είναι εντυπωσιακό το πώς αυτός ο αεικίνητος δαίμονας καταφέρνει να ακούγεται φρέσκος και κυρίως απρόβλεπτος, ενώ δεν κάνει τίποτα το καινούριο. Οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι, όπως επίσης και τα συστατικά της επιτυχίας: ο Ty και η συμμορία του –ο Mikal Cronin, ο Charles Μoothart, ο King Tuff και μέλη των Cairo Gang, δηλαδή– σε νέες περιπέτειες εξερεύνησης του ατελείωτου πλούτου που άφησαν πίσω τους οι χρυσές μέρες του ροκ, εκεί γύρω στα τέλη των 1960s και στις αρχές των 1970s. Το garage είναι λοιπόν η βάση των πάντων και ψυχεδέλεια, το punk και το glam συνιστούν το «αλφαβητάρι» του δίσκου. Η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι εδώ ο χειριστής έχει κυριεύσει τις αναφορές και έχει βρει νέους, ευφάνταστους τρόπους να τις συνδυάζει, ενώ παράλληλα έχει ανανεώσει και τα μέσα έκφρασης των ιδεών του.
Ενδεικτικό στιγμιότυπο αυτής της εξέλιξης, είναι το 10λεπτο (και βάλε) “Warm Hands (Freedom Returned)”, ένα κομμάτι, που παρόμοιό του δεν είχε ούτε καν πλησιάσει να γράψει ο Segall: ελίσσεται αβίαστα από glam αισθητική σε gloom n’ doom εφέ, και από γκαραζοπάνκ ψυχωτικές καταστάσεις σε μία jazzy κιθαριστική γέφυρα, η οποία δίνει αρτιστίκ πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα ταξίδι στη σημαντικότερη περίοδο του ροκ και παράλληλα για το μικρό θαύμα μίας μπάντας που αποδεικνύει ότι πια είναι ικανή να συνεννοείται με τα μάτια κλειστά, σε ένα από τα πιο «επικίνδυνα» και τεχνικώς άρτια τραγούδια που έχει γράψει ο 29χρονος Καλιφορνέζος.
Από εκεί και πέρα, όλες οι υπόλοιπες στιγμές του άλμπουμ είναι συνηθισμένη υπόθεση για τον Segall. To εναρκτήριο “Break A Guirar” είναι ένας κιθαριστικός οδοστρωτήρας που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του, ένα κομμάτι όμοιο με πολλά που έχει γράψει πολλάκις μέχρι στιγμής, το οποίο μοιάζει όμως τώρα αδιαπραγμάτευτο στις προθέσεις του. Το “The Only One” ακούγεται σαν κάτι που δεν χώρεσε σε δίσκο των Fuzz –της old school heavy metal μπάντας του Αμερικανού– ενώ το “Thank You Mr. K” δανείζεται κάτι από την psych punk παράνοια που κουβαλούσε το προηγούμενό του πόνημα, Emotional Mugger (2016).
Όταν βέβαια ρίχνει τους ρυθμούς και έρχεται σε πρώτη μοίρα η εύρεση της χρυσής τομής μεταξύ μελωδίας και στίχων, το άλμπουμ γίνεται ακόμη πιο γενναιόδωρο. Η βαριεστημένη americana του "Talkin’", η σοφιστικέ πιανιστική ποπ/ροκ του "Papers", η χίπικη ανεμελιά και ευαισθησία του –σαν ο Αlex Chilton να τζαμάρει με τους Cream– "Take Care (To Comb Your Hair)" και κυρίως η εύθραυστη α λα Syd Barrett ψυχεδέλεια δωματίου του “Orange Color Queen” (γραμμένο για την κοπέλα του Segall), συνθέτουν έναν κορμό τραγουδιών που αποδεικνύουν πόσο καλά έχει μελετήσει ο πρωταγωνιστής μας τους εφηβικούς του ήρωες. Καταφέρνοντας όχι μόνο να αποδώσει πιστά την κληρονομιά την οποία έχουν παραδώσει, αλλά και να την οικειοποιηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο.
Εν τέλει κι εδώ, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ στο οποίο έχει συμμετάσχει με κάποιον τρόπο, ο Segall δεν κάνει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που ξέρει να κάνει καλά: να αποδομεί στα βασικά της και να αναδιατάσσει τη διαχρονική μουσική του παιδεία, με τρόπους που ποτέ δεν θα μοιάζουν προβλέψιμοι ή βαρετοί. Όταν δε γίνονται και ριψοκίνδυνοι, τότε βγάζει και συναρπαστικούς δίσκους. Και αν «μυρίζει» κάτι το άλμπουμ αυτό, είναι ένας οικείος κίνδυνος, που δεν απογοητεύει ποτέ.
{youtube}gqD_4ZvxI48{/youtube}
