Όσοι συνεχίζουν να ασχολούνται με τους Βρετανούς και μετά το Alternative 4 (1998), θα βρουν εδώ όμορφες ιδέες και έξυπνες ενορχηστρώσεις, όπως και το καταπληκτικό "Springfield"

To rock ‘n’ roll του ιεραπόστολου των Suicide βρίσκεται εδώ στην πιο βάρβαρη εκδοχή του και ο ίδιος, σαν ένας Hubert Selby Jr. σε παράκρουση, σκορπίζει τους αιμοσταγείς στίχους του σαν σάλια και ούρα αλαφιασμένου πάστορα...

Δεν έχουν βγάλει κακό δίσκο και δεν το κάνουν ούτε και τώρα, καταντάνε όμως να ακούγονται σαν επιμεταλλωμένη εκδοχή των Soundgarden και των Pearl Jam, διακτινισμένη στο ηχητικό σήμερα...

Στάσιμοι, αλλά επιτέλους πιο χαλαροί, οι Αμερικανοί παραδίδουν ένα μελωδικό μωσαϊκό ικανό να τέρψει εγκεφαλικά μα και συναισθηματικά τον υπομονετικό τους fan...

Ο ντράμερ των Deerhunter εκθέτει τις προσωπικές του ανησυχίες με ένα δισκογραφικό ντεμπούτο που έχει διαστρεβλωμένη pop βάση, μα τελικά λειτουργεί σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης...

Ένας αναπάντεχα καλός, άμεσος και πιασάρικος δίσκος από τους Αμερικανούς, με θαυμάσια κιθαριστική δουλειά και vibes που φέρνουν κατά νου το ιστορικό για τους Έλληνες fans Something Wicked This Way Comes του 1998...

Αν και ο δίσκος κινείται σε διαφοροποιημένα μονοπάτια σε σύγκριση με το παρελθόν, αποδεικνύεται ικανός να συνεχίσει το εξαιρετικό σερί κυκλοφοριών του σχήματος του James Lavelle...

Τα κύμβαλα της δημιουργικής φαγούρας ηχούν ξανά για τον Steve Wynn και την παρέα του, που καταφέρνουν να μην ακουστούν γέροι σχεδόν 40 χρόνια μετά το αριστουργηματικό The Days Of Wine And Roses...

Kατάφεραν να βρουν τον τρόπο να υπάρξουν στο τώρα, αν όχι με εντελώς νέους όρους, πάντως σίγουρα χωρίς την ανάγκη του όποιου ένδοξου παρελθόντος ως δεκανικιού...

Ένας κύκλος τραγουδιστών παραμυθιών και χειροποίητων επών, που ανυψώνει μικρά, προσωπικά δράματα μέσα σε σπίτια φτιαγμένα από πηλό και προβατοκούραδα, με φόντο το πρωτομεσαιωνικό βασίλειο του Bryneich...

Ο Scott Stapp (των Creed) παίρνει τη θέση του μακαρίτη Scott Weiland, όλα είναι σωστά, δεν προκύπτει όμως και κάτι κατ' ανάγκη καλύτερο του πρώτου δίσκου...

Αφήνει πίσω τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear για έναν λαβύρινθο εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, όπου όμως αραδιάζει αριστοτεχνικά αλήθειες πανανθρώπινες και διαχρονικές...

Μια καλοφτιαγμένη βουτιά νοσταλγίας στα 1990s, με ψυχρές κιθάρες, που όμως δεν φτάνουν στα κακοτράχαλα τοπία της παγωμάρας: σαν να κοιτάζεις τον χειμώνα μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού...

Τόσους δίσκους μετά, το τιμόνι των Καναδών εξακολουθεί να κρατά ο ακατάσχετος φορμαλισμός και η συνταγογραφημένη εξέλιξη των στιχουργικών και μελωδικών δρόμων...

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι ένας 75χρονος καταφέρνει να φτιάξει ένα γάργαρο συνονθύλευμα τόσο συγγενικό στον Fennesz, γεμάτο lap steel κιθάρες και ιδιόρρυθμα glitch κουμπιά...

4 χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Reflektor, μοιάζουν αμετανόητοι στη διάθεσή τους για χορό, ενώ παράλληλα κριτικάρουν την εποχή της απεριόριστης πληροφορίας και της όλο και μικρότερης συναισθηματικής εμπλοκής με αυτήν...

Κρυστάλλινα ποτήρια με prosecco, παγωτό φιστίκι στα στενά του λιμανιού του Positsano και τηλεφωνικές (ερωτικές) εξομολογήσεις στην ατελείωτη αμμουδιά του παραθεριστικού κέντρου Passoscuro...

Πανάλαφρα ηλεκτρονικά αναπτύγματα «κεντημένα» σε μοντέρνο soul καμβά γεννάνε μερικά καλοκαιρινά τραγούδια-στολίδια, θυμίζοντάς μας ότι το lounge δεν χρειάζεται να είναι το καταφύγιο των άμουσων...

Παρά τα όσα ενθουσιώδη γράφονται και είναι από μόνα τους αντικείμενα μελέτης, αυτό το γενικώς καλό μα όχι πάντα ενδιαφέρον άλμπουμ απέχει εμφανώς από τις πολύκροτες δουλειές που υπόγραψε στο παρελθόν ο δημιουργός του...

Ένα φωτεινό μα δύστροπο σύνολο, που ξεχειλίζει από οργανωμένο χάος και ιδιόρρυθμες δονήσεις, ξεκινώντας τη «σπορά» για σοδειές που ακόμα ούτε καν φανταζόμαστε...