Πάνω σε τζαμαϊκανή βάση, χτίζει ατμοσφαιρικούς κόσμους και επικά τοπία, αξιοποιώντας τη συννεφιασμένη παράδοση που διατρέχει το αστικό και αγροτικό φάσμα της Βρετανίας...

Η φωνή της Debbie Harry παραμένει καθαρή και απολαυστική, αλλά η όποια φρεσκάδα του δίσκου ακυρώνεται, καθώς δεν βρίσκει μελωδίες να πατήσει...

Ένα ανερχόμενο ευρωπαϊκό ταλέντο στο πιάνο επισκέπτεται τις μαζούρκες του Σοπέν, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, εν μέρει βασισμένη και στη βιωματική σχέση που έχει μαζί τους...

Βαριέσαι από τη μία με την υπερβολική προσκόλληση στα δεδομένα μιας μεσήλικης 1980s pop με μελετημένες rock εξάρσεις, θαυμάζεις από την άλλη την αβίαστη μελωδικότητα και τα καθάρια φωνητικά του Andrew Roachford...

Ασάφεια και έλλειψη οράματος για τους Βέλγους, που κλυδωνίζονται από τη μετριότητα καθώς προσπαθούν να συνδυάσουν το occult με τον τραχύ νορβηγικό metal ήχο, έχοντας ως φόντο τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία...

22 χρόνια μετά, δεν λαθεύουν εκφραστικά στον τρόπο με τον οποίον φτιάχνουν τις ατμόσφαιρες και τους παχύρρευστους θορύβους τους. Χάνονται όμως σε ασπόνδυλες αναπτύξεις και σε ξεψυχισμένα φωνητικά...

Μπορεί να σκοντάφτει εδώ κι εκεί, είναι όμως ένας πραγματικά ενδιαφέρον (και συχνά απρόσμενος) δίσκος, που εξερευνά με ευφυΐα το μεσοδιάστημα μεταξύ λόγιας και pop κουλτούρας...

Δεν εκπλήσσει μουσικά ο γκρινιάρης Pink Floyd με τον πρώτο του δίσκο εδώ και 25 χρόνια, βρίσκεται όμως σε φόρμα και τα λόγια του αποδεικνύονται σταράτα...

Φαίνεται απίστευτο ότι έβγαλαν έναν δίσκο ατόφιας synth pop, τραγουδώντας για έναν εκπίπτοντα κόσμο, μέσω της εξίσου εκπίπτουσας ποπ κουλτούρας, η οποία από καιρό τρώει τις σάρκες της...

Ένα «μαύρο» άκουσμα πραγματικά διασκεδαστικό, που μπορεί να ενώσει τους πιουρίστες των αμερικάνικων τζαζ ρυθμών με το κοινό του Pharrell Williams...

Εδώ οι χαρακτηριστικές τους κιθάρες, εδώ και τα ρετροφουτουριστικά τους πλήκτρα: δεν λείπει η σπίθα από το νέο άλμπουμ της παρέας του Jason Lytle, απουσιάζει όμως η φωτιά...

Επιθετική electro pop με χαρισματικό πρωταγωνιστή τον Samuel T. Herring, η οποία γράφτηκε για νεορομαντικές ψυχές που δεν τις εξέφρασε ποτέ η άτεχνη ωμότητα του punk...

Δίσκος δίχως την παραμικρή έκπληξη, μα με περίσσια εμπιστοσύνη στο τι μπορούν να πετύχουν οι κελαρυστές ακουστικές κιθάρες και τα χαλαρά, καθησυχαστικά φωνητικά...

Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορο ή κακό, δεν αγγίζει τα ύψη προηγούμενων καταθέσεών του: μία που το ακούς και μία που κατευθύνεσαι προς το επόμενο άκουσμα...

Ήξεραν –και ξέρουν– να φτιάχνουν μουσική που γαργαλάει διακριτικά το θυμικό σου: ένα ατμοσφαιρικό, ορχηστρικό ροκ που ξέρει να νοσταλγεί, αλλά και να ονειρεύεται...

Στην 3η του κατά σειρά επίσκεψη στο ρεπερτόριο του Frank Sinatra ξεμένει από εκπλήξεις και μάλλον αρκείται να θυμηθεί και να θυμίσει μια εποχή και ένα ήθος εν πολλοίς ξεχασμένα...

Δεν είναι και για πέταμα, χωλαίνει όμως αισθητά σε διάφορα σημεία, μένοντας κάπου μεταξύ αξιοπιστίας και προβλεψιμότητας...

Καλειδοσκοπικά beats στήνουν γέφυρες με τις μουσικές παραδόσεις της Δυτικής και Νότιας Αφρικής, σε ένα διαπολιτισμικό άλμπουμ με ευρυγώνιες ματιές στη σύγχρονη παραγωγή και κάμποσα εξαίρετα κομμάτια...

Σαν να τρως την ίδια πίτσα, από την ίδια πιτσαρία, για πολλά χρόνια: είναι όλα σωστά, θα χορτάσεις, αλλά κάτι θα λείπει...

Ο Stephen Merritt θυμάται μια γάτα του, μνημονεύει την Judy Garland στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, τη χιονοθύελλα του 1978, τη λαίλαπα του AIDS, την πρώτη κατάθλιψη, τις χυλόπιτες, τα Levi’s 501, τα one night stand...