Πανάλαφρα ηλεκτρονικά αναπτύγματα «κεντημένα» σε μοντέρνο soul καμβά γεννάνε μερικά καλοκαιρινά τραγούδια-στολίδια, θυμίζοντάς μας ότι το lounge δεν χρειάζεται να είναι το καταφύγιο των άμουσων...

Παρά τα όσα ενθουσιώδη γράφονται και είναι από μόνα τους αντικείμενα μελέτης, αυτό το γενικώς καλό μα όχι πάντα ενδιαφέρον άλμπουμ απέχει εμφανώς από τις πολύκροτες δουλειές που υπόγραψε στο παρελθόν ο δημιουργός του...

Ένα φωτεινό μα δύστροπο σύνολο, που ξεχειλίζει από οργανωμένο χάος και ιδιόρρυθμες δονήσεις, ξεκινώντας τη «σπορά» για σοδειές που ακόμα ούτε καν φανταζόμαστε...

Αποχαιρέτησε τα εγκόσμια με έναν δίσκο-χρονοκάψουλα, όχημα μεταφοράς πίσω στη δική του νιότη, αλλά και στα πρώτα χρόνια ζωής του rock 'n' roll...

Εξαιρετικά άνισος δίσκος, ο οποίος ανατρέπει τελικά την αρχική απογοήτευση, διασώζοντας ένα reunion που κανείς δεν ζήτησε, ειδικά από τη στιγμή που δεν ζει πια η ταλαντούχα Lisa "Left Eye" Lopes...

Μαυρομεταλλικό πείσμα με νορβηγική καταγωγή, μεγαλειώδης θεατρικότητα και προμηθεϊκή λύσσα αιωρούνται πάνω από μια ετερόκλητη έκταση παραμυθένιων απολαύσεων...

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2017, αποτυπώνει όμως γλαφυρά τις ανησυχίες της «loveless generation», παρελαύνοντας αριστοτεχνικά ανάμεσα σε ανασφάλειες, κραιπάλες και ερωτικές καραμπόλες...

Παραμένει χαρισματική, αυθεντική και πολυδιάστατη. Αλλά το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι δεν έρχεται ποτέ, ίσως γιατί λείπει εδώ ο αυθορμητισμός που έκανε τόσο καψωμένο το electro punk των Gossip...

Ένας δίσκος-σχόλιο πάνω στην αστική αποξένωση του 21ου αιώνα, με τον Kevin Martin να «σβήνει» ευφυώς στα ηλεκτρονικά του τα φιδωτά riffs του Dylan Carlson και την αψιά αίσθηση από τα drones του...

Δίχως επιφανή καλεσμένο αυτή τη φορά, οι πολυπράγμονες χαμαιλέοντες παραδίδουν ένα έξυπνα στημένο άλμπουμ, όχι όμως και κομμάτια με κάποια ιδιαίτερη σπίθα...

Ο Greg Dulli είναι 52 ετών, μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί και εδώ, παρέα με τους συνοδοιπόρους του, εξαϋλώνει κάθε αμφιβολία που είχε μείνει 3 χρόνια πριν περί του απαραιτήτου της επανασύνδεσης της μπάντας...

Στον 9ο δίσκο τους, απογειώνουν ξανά τον μύθο τους χάρη στη φωνή της Sarah Cracknell και στα ολοστρόγγυλα τραγούδια με τα μικρά κουπλέ και τη μεγάλη καρδιά...

Το γνωστό χειμαρρώδες, στομφώδες και οριακά νεκρομελανιασμένο μέταλλό τους είναι και πάλι εδώ, όμως όλη αυτή η υπερβολική αγριάδα δεν καταλήγει τελικά πουθενά...

Το «σκοτεινό μισό» των OutKast χάνει εδώ κι εκεί το credit της φρεσκάδας που διεκδικεί, πάντως δεν αποτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας του Kendrick Lamar...

Αν και κινείται στα πλαίσια ενός κουρασμένου ήχου, το διεθνές σχήμα του «δικού μας» Μάριου Ηλιόπουλου βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, παραδίδοντας έναν εξαιρετικό νέο δίσκο...

Απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το black metal, φλερτάροντας πλέον με τη σπηλαιώδη ψυχεδέλεια -το τελικό ωστόσο αποτέλεσμα σκοντάφτει κάπου μεταξύ νωχελικού περιπάτου και βορβορώδους καλπασμού...

Πολυπρισματικό άλμπουμ, με τραγούδια λουσμένα στην αστερόσκονη μα και στο χώμα, που τη μία σε ρίχνουν στο κρύο τσιμέντο και την άλλη σε ακουμπούν σε ροζ βελούδο...

Πιστή στις εμμονές της, πεισματάρα και βαθιά γνώστρια όλων εκείνων με τα οποία καταπιάνεται, βλέπει επιτέλους το έργο της να ξεχωρίζει αισθητά και να δικαιώνεται...

Επίπεδα τραγούδια, χαοτικά ιντερλούδια και μια θάλασσα από συνεργασίες υπονομεύουν τα σκόρπια εδώ κι εκεί ψήγματα έμπνευσης του Damon Albarn, το ντεπόζιτο του οποίου μάλλον άδειασε έτσι όπως καλπάζει από το ένα side project στο άλλο...

Δέσμιο ενός φτωχού indie folk στυλ και των βαρετών φωνητικών του Phil Elverum, βγαίνει ασπροπρόσωπο χάρη στη βαθιά συναισθηματική καταγραφή του πώς ο Θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου διαλύει μια γνώριμη καθημερινότητα...