Μέσα από μια ομίχλη φθηνών, ψυχεδελικών synths και σέξι κιθαριστικών γραμμών, οι Τεξανοί indie rockers βγάζουν τον πιο χορευτικό δίσκο της καριέρας τους...

Το side project του Ice T δεν μπορεί πια να ξεσηκώσει, ούτε καν να ενοχλήσει. Η οργή του είναι τοποθητημένη ως συνοδευτική ανώδυνων κωλοδάχτυλων προς πάσα κατεύθυνση...

Βρίσκουν ξανά τρόπο να παίξουν με το μυαλό σου μέσω της παράξενης, ρευστής και αταξινόμητης μουσικής τους, που αυτή τη φορά «λειτουργεί» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Stephen O'Malley...

Eπιστρέφει με μαύρο χιούμορ και βασανισμένες folk ιστορίες, που θυμίζουν αποδημητικά πουλιά τα οποία δεν αντέχουν άλλο να παριστάνουν τα κατοικίδια στα μπαλκόνια αστικών διαμερισμάτων...

Οι Νορβηγοί επιστρέφουν μετά από 8 έτη σιωπής με Tim Burton ατμόσφαιρα σε ιλουστρασιόν δυστοπία, κατανυκτική κλεισούρα και κιθάρες με ήχο τσιτσιριστό, γεμάτο κόκκο...

Ψυχαγωγούν πλέον μόνο τον εαυτό τους, με ένα installation που εκπέμπει σήμα ζωής και ακούγεται σαν μπάσταρδο τέκνο του Flying Lotus και του Paul McCartney...

Στίχοι αιχμηροί, με φαντασία και ξεκάθαρο πολιτικό βάρος, αλλά και beats ικανά να βάλουν τα πράγματα σε κίνηση κι από μόνα τους, σε έναν δίσκο «πρώτης γραμμής» για το φετινό χιπ χοπ...

Η βαρβαρική ξεραΐλα των Graveland διασταυρώνεται με τις δασικές ιαχές των πρώιμων Behemoth, σε έναν δίσκο που βυθίζεται εντός ενός βαλτικού παγανισμού...

Μια απαραίτητη επιστροφή, που θυμίζει τα χρόνια όταν λέγαμε «alternative» και συνεννοούμασταν, δίχως να νιώθουμε προδομένοι από χαζοκιθάρες που βολοδέρνουν στον μουσικό τύπο αποσπώντας ανόητους διθυράμβους...

Δίσκος βασισμένος σε μια περιπετειώδη, διεστραμμένη μελωδικότητα, που μπλέκει αστικούς, βιομηχανικούς θορύβους με την αρχέγονη σεξουαλικότητα της samba και τον ρομαντισμό της bossa nova...

Σύγχρονη pop με (έντονες) ηλεκτρονικές ανησυχίες και αναφορές στη Grimes και στους Moderat, από μία ανήσυχη, δημιουργική και ανοιχτόμυαλη μουσικό...

Μπορούν ακόμα να αντλήσουν από μέσα τους την ορμή της νιότης, βάζοντάς σε στη μπρίζα με μουσικές φτιαγμένες να τραγουδιούνται δυνατά και εν χορώ...

Μια σκοτεινότερη του συνηθισμένου gothic κυκλοφορία, με «βαριά» την αίσθηση της αγγλικής ομίχλης να σέρνεται πάνω από γοτθικά μνήματα, μα ανώριμη συνθετική αντίληψη...

Οι μελωδίες του παραμένουν ακαταμάχητες στη μετάδοση μιας μητροπολιτικής ευδαιμονίας, τον καταπίνει όμως το φάντασμα ενός λοβοτομημένου Paul Simon, που παίζει με ψευδοντίσκο τρικ και tropicalia τερτίπια...

Μία ακόμα δόση από απέριττα και καλογραμμένα τραγούδια, από μια μπάντα που δεν αποζητά την ηχητική περιπέτεια, μα εμμένει στη συναισθηματική ασφάλεια της indie pop...

Η απειλή του παρελθόντος δίνει τη θέση της στη νωχελικά παραμυθένια διάσταση, σε έναν δίσκο με metal αναφορές, μα με εμφανή την επιρροή του παραγωγού Twiggy Ramirez, μπασίστα του Marilyn Manson...

Ο Αμερικανός που βρίσκεται στάνταρ στις αναφορές για την εντυπωσιακή μετεξέλιξη του hip hop, παραδίδει εδώ ένα ικανοποιητικό σύνολο, αντιπροσωπευτικό της ιδιοσυγκρασίας και του ήχου του...

Αν και τα τραγούδια διαμαρτυρίας τους θα αφυπνίσουν μόνο τους απαίδευτους, οι θρύλοι της synth pop χαλάνε με το άλλο χέρι τις φράτζες των νεορομαντικών και αρπάζουν απ' τον γιακά όσους απολιτίκ καίγονται μονίμως για «1980s reunion»...

Παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις, παρά τις μελωδικές εκλάμψεις, παρά τη γενικότερη γοητεία του ηχητικού οικοδομήματος, η μετά 40 έτη επιστροφή δεν αποβαίνει γόνιμη...

Φρεσκάρουν τον ήχο τους παραδειγματιζόμενοι από τη σόλο πορεία του Jamie Smith, μοιάζουν όμως να βαράνε σημειωτόν -απλά με λίγο πιο παιχνιδιάρικη υπόκρουση...