Εύπεπτο, σύγχρονο black metal, όσο γυαλισμένο χρειάζεται, ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της παράκτιας Μασσαχουσέτης, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει αποκλειστικά χερσαίο χαρακτήρα...

Ambient pop ηχητικά τοπία και μπόλικος μινιμαλισμός, σε ένα εγχείρημα ενδιαφέρον, που θα ήταν όμως πιο πετυχημένο αν είχε συμμαζευτεί σε διάρκεια...

Στην πιο αντιπροσωπευτική του δουλειά των τελευταίων χρόνων, ο απρόβλεπτος Καλιφορνέζος προσφέρει έναν απολαυστικό «οδηγό τσέπης» για το ρετρό βασίλειό του...

Τραγούδια μουδιαστικής πλήξης παπαριασμένα στην «υγιεινή» αντίληψη περί αρμονίας, ερμηνευμένα με εκνευριστικό ύφος πεφωτισμένης χίπισσας...

Τελικά αυτό το ρημάδι το “Choose Life”, θα είναι πάντα επίκαιρο...

Συνεχίζουν να ηχογραφούν με ρυθμούς καφενείου, συνεχίζουν όμως και να βγάζουν ποιοτική μουσική -φέτος με μια διάθεση για περισσότερο πειραματισμό...

Αποδεικνύουν μεν γιατί παραμένουν γοητευτικοί, εξακολουθούν όμως να τρώνε από τα έτοιμα, μην αποφεύγοντας τις εύκολες «ατμόσφαιρες» με τις οποίες τριπάρουν όσοι αρέσκονται στα chill out remixes των νυχτερινών ραδιοφώνων...

Λείπουν ακόμα κάποια «χιλιόμετρα» εμπειρίας, όμως το ντεμπούτο αυτών των Σκωτσέζων ασχολείται με τη λιγδερή και διαβρωμένη πλευρά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αρθρώνοντας σκεπτόμενο πολιτικό στίχο...

Το ντεμπούτο του νέου σχήματος του James Cargill αναμένεται να προσελκύσει όσους θαυμαστές των Broadcast θέλουν να αναμοχλεύσουν τα παλιά, ο κόσμος του όμως είναι ιδιότυπος και χωρίς pop «καρδιά»... 

Υποχθόνια black metal riffs συνυπάρχουν με «ανεβαστικές» ποπ μελωδίες, post-rock δάνεια και τζαζ περάσματα, σε ένα ανάλαφρο ταξίδι με τάσεις αυτοσαρκασμού και καμουφλαρισμένη «μαυρίλα»...

Ένα διαδραστικό έργο που, βάζοντας τον ακροατή σε θέση συνδημιουργού, αμφισβητεί κάμποσες από τις προδιαγραφές των δισκογραφημάτων τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια...

Παρά τις ωραίες 1980s πινελιές και τις σκόρπιες έξυπνες ιδέες, η μελαγχολικώς παραιτημένη ερμηνεία και οι αργές, κατατονικές στροφές οδηγούν το άλμπουμ σε αδιέξοδο...

Αν και άνιση δουλειά, συντηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος και όσα κατέκτησαν 9 χρόνια πριν με το αριστούργημά τους The Seldom Seen Kid...

Εσωτερικό, ακραίο και αρκετά έξυπνο metal εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι βρίσκονται εδώ στα σύνορα του τεχνικού thrash, κουβαλώντας death βαλίτσες και υπερβατικό black διαβατήριο...

Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, με ethnic πινελιές εδώ κι εκεί, είναι ένα άνισο άλμπουμ, γεμάτο στιγμές ξεχωριστού ενδιαφέροντος μα και άλλες, που περνούν και δεν αγγίζουν...

Ερμηνευτικώς υποστηρίζει στο φουλ όσα καταθέτει, ο δίσκος όμως είναι χλωμός, αφήνοντας ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης...

Αμείλικτο black metal αμερικανικής κοπής, με αποστεωμένα riffs και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς», που όμως κάπου χάνεται στις στροβιλικές του διαδρομές...

Φέροντας τη μνήμη του David Bowie και της kosmiche παράδοσης, τα απόκοσμα drones του Αμερικανού συνθέτη φτιάχνουν ένα σκιώδες άλμπουμ, για μια σκιώδη εποχή...

Για πολλούς, η μπάντα δεν υπάρχει πια δίχως τα αδέλφια Cavalera. Για όσους επιμένουν ν' ακούν και στην Kisser εποχή, όμως, συνεχίζουν το ποιοτικό σερί που ξεκίνησαν με το Dante XXI το 2006...

Το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του, τον βρίσκει εντούτοις μπερδεμένο: ενώ ξεφεύγει από τη μανιέρα του, διστάζει να αγκαλιάσει το mainstream...