Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ, είναι όμως εμφανώς λουστραρισμένο και σιωπηλά συγκρατημένο. Απουσιάζει τόσο η αιχμηρότητα των δύο πρώτων δίσκων τους, όσο και η εγκεφαλικότητα του τρίτου...

Κρυστάλλινες, αειθαλείς μελωδίες, σπιτίσια παραγωγή που εκμηδενίζει την απόσταση με τον ακροατή και εικονοπλαστικές ιστορίες ενότητας, συμπαράστασης, ονειροπόλησης...

Παρά τις 1990s εμμονές του και κάποια στιχουργικά ατοπήματα, εδώ έχουμε ένα ποπ άλμπουμ ανέμελο, ευχάριστο, με δυνατές μελωδίες και λαμπερή ηχητική περιβολή...

Μυσταγωγικό, μελαγχολικό και κατωφερές άλμπουμ, γεμάτο συναισθηματικά ιντερλούδια βραδείας καύσεως και αναφορές σε Joni Mitchell, Kate Bush και Tori Amos...

Μετά τη νεο-αναβίωση των ψυχεδελικών 1960s, ας υποδεχτούμε επισήμως και μια 1980s νεο-αναβίωση, προσαρμοσμένη στα ακόμη πιο σκοτεινά, γκρίζα και ενίοτε δυστοπικά σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα...

Ανά στιγμές νομίζεις πως ακούς τους Asia να συνεργάζονται με τους INXS, αποδεικνύοντας ότι ο Αμερικανός τραγουδοποιός μας δουλεύει κανονικότατα. Όμως το ευχαριστιόμαστε με την ψυχή μας...

Ρομαντικές μπαλάντες ζηλευτής ζεστασιάς, από τις οποίες δεν λείπει μια κάποια τσαχπινιά, αρκετή για να τις ξεκολλάει από τα μέλια όταν χρειάζεται...

Χωρίς να ξεφεύγει από τα μέχρι στιγμής δεδομένα του, ο Νορβηγός συνθέτης και πιανίστας παραδίδει έναν όμορφο δίσκο για το Θείο και τον Έρωτα –ή, αν θέλετε, για τον Έρωτα για το Θείο...

Ο ρομαντισμός, η φυσιολατρική πνευματικότητα και η πηγαία συναισθηματικότητα κάνουν την επιστροφή των Νορβηγών να στέκεται πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα γεννήματα των reunions

Τίμια τραγούδια γεμάτα περήφανες μνήμες από τα έξαλλα 1990s, που προσφέρονται για ολονύχτιες, μοναχικές αυτοκινητάδες...

Οργισμένη, υπερσύγχρονη electro pop, ένας εξαιρετικός δίσκος ευθύβολης και δριμείας διαμαρτυρίας απέναντι στα σύγχρονα κακώς κείμενα της Αμερικής και του κόσμου μας...

Οι σπουδαίες στιγμές, απουσιάζουν. Πάντως ο Cave δεν τραγουδάει σαν «καμένος» από τη μοίρα, αλλά ως ένας άνθρωπος που θέλει να εξωραΐσει τη λύπη του και να την περάσει στην αιωνιότητα...

Το βεγγαλικό σουξέ "Lost On You" είναι πάντως ένα από τα πιο ολοκληρωμένα radio-friendly ερωτοτράγουδα που ακούσαμε τελευταία...

Έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε σοβαρή καλλιτεχνική οντότητα θέλει να πάει κάπου αλλού. Και αυτό το «αλλού», για εκείνους που κινούνται στα όρια του ήχου, είναι σχεδόν πάντα υποχρεωτικό να βρίσκεται προς το «κέντρο»· προς κάτι που είναι, επομένως, πιο προσιτό...

Δεν έχει τίποτα να αφηγηθεί, δεν έχει μελωδίες να μουρμουρίσεις, δεν έχει παραγωγή να θαυμάσεις, δεν έχει έστω ένα funk beat της προκοπής να σε κουνήσει...

Όταν το «πάρε μια ζακέτα κι αχρείαστη να 'ναι» μεταφράζεται σε μουσική...

«Θα είναι σαν να αργοβουλιάζεις στη ζεστή κινούμενη άμμο ή σαν να πεθαίνεις από υποθερμία».