Εξτρεμίστρια. Ακτιβίστρια. Αγωνίστρια.
Με κάτι τέτοιες λέξεις παλεύει ο δημοσιογραφικός κόσμος να «καλουπώσει» τη Mathangi Arulpragasam (ευτυχώς περισσότερο γνωστή ως M.I.A.), από τότε που έσκασε μύτη (και μάς έσπασε τα μούτρα) με το Arular. Η δισκάρα Kala, και τα 2 ακόμα –μάλλον λιγότερο συμπαγή, αλλά πάντα με τις διαθέσεις που είχαν εξαρχής φανεί χαρακτηριστικές της προσωπικότητάς της– άλμπουμ τα οποία ακολούθησαν, δεν διασκέδασαν την αίσθηση επικινδυνότητας που σχετίζεται με τη δημιουργό τους.
Η M.I.A., λοιπόν, αναζητούσε πάντα τον συνδυασμό της χιπχοπίστικης, αριστερόστροφης στιχουργικής με την ποπ λάμψη· την ευαίσθητη και κοφτερή δική της ματιά στα πράγματα, με τη συγκέντρωση όλων των άλλων ματιών πάνω της. Κι αν μοιάζει προφανές ότι κάτι τέτοιο σημαίνει εκατέρωθεν συμβιβασμούς, εκείνη επιμένει ακόμα και σήμερα (στο Billboard) ότι δεν είναι ανάγκη να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ας πούμε ότι αυτή η άρνηση είναι ενδεικτική του ασυμβίβαστου (και ξεροκέφαλου) χαρακτήρα της, γιατί η πραγματικότητα μοιάζει να τη διαψεύδει. Ναι μεν η ίδια ενέτασσε πάντα κάποιο ποσοστό πολιτικής «ρητορικής» στα τραγούδια της, όμως η φόρμα που επέλεξε τής επέβαλε συγκεκριμένες περιοριστικές γραμμές. Κάπως έτσι, τα κομμάτια της περισσότερο λειτουργούσαν ως τροχιοδεικτικές φωτοβολίδες, παρά ως εμπεριστατωμένες εκθέσεις θέσεων. Όχι ότι είναι λίγο ακόμα κι αυτό, όταν μιλάμε για εκφραστικές διόδους που εντάσσονται στη Δυτική δισκογραφική παραγωγή του σήμερα...
Όπως και να 'χει, το νέο, 5ο άλμπουμ της M.I.A., κυκλοφόρησε συνοδευόμενο από δηλώσεις ότι ενδέχεται να είναι το τελευταίο της. Το γιατί σκέφτεται να τα βροντήξει η καλλιτέχνιδα παραμένει άγνωστο. Αν όμως επαληθευτεί κάτι τέτοιο, θα βρεθεί στην άβολη θέση να μάς έχει αποχαιρετίσει με έναν μέτριο δίσκο.
Δεν είναι τόσο η απουσία εκπλήξεων (αισθητή, ούτως ή άλλως, σε όλα τα μετά το Kala εγχειρήματά της) που «αδυνατίζει» τις πιθανότητες του AIM να συγκινήσει. Περισσότερο φταίει μια αδυναμία διαχείρισης των μέσων από την πλευρά της M.I.A και των συνεργατών της. Εν ολίγοις, τα 17 κομμάτια της deluxe έκδοσης με την οποία καταπιανόμαστε εδώ, ακούγονται κάπως σαν σκορποχώρι: ένα ωραίο sample εδώ να υποστηρίζει μια ανύπαρκτη ιδέα, ένα ωραίο beat εκεί να βολοδέρνει, μια στιχουργική ιδέα παρακάτω που όμως δεν συνάντησε ποτέ τη συνοδεία που θα την αναδείκνυε. Μισοτελειωμένο και αποπροσανατολισμένο ακούγεται το AIM, και πώς να βρει τον στόχο του;
Κι όμως, μέσα από τον χαλασμό ξεπηδάνε πού και πού τραγούδια τα οποία σε κάνουν να πιστέψεις και πάλι στο όραμα της M.I.A. Το “Borders”, λ.χ., αποδεικνύεται ικανότατος κράχτης, αλλά και ιδανικό άνοιγμα για το άλμπουμ. Το “Freedun”, επίσης, επιμένει όμορφα στα 4:42 της διάρκειάς του για την αναγκαιότητα της ελευθερίας (με συμπαραστάτη τον πρώην Μονοκατευθυντικό Zayn Malik). Αλλά και το “Visa”, παρά τη γύμνια και την αυτόματη γραφή του, στέκεται όρθιο τελικά με τη βοήθεια του ακαταμάχητου flow της M.I.A. Όποτε συναντάς τέτοιες στιγμές, ανεβάζεις ηθικό στη στιγμή.
Κάπως έτσι, το AIM σώζεται τελικά από το να είναι ένας δίσκος-καταστροφή. Αλλά αυτό είναι μάλλον το μόνο αληθινά αισιόδοξο συμπέρασμα σε σχέση με την ύπαρξή του. Μπορεί οι καλύτερες στιγμές του να αποδεικνύουν ότι τυχόν πρόωρη συνταξιοδότηση της M.I.A. θα είναι μετρήσιμη απώλεια για την παγκόσμια μουσική σκηνή, όμως δεν εξασφαλίζουν ότι θα τη θυμάται κανείς για εκείνες στο μέλλον.
Άλλα θα είναι τα κατορθώματά της, στα οποία θα ανατρέχουμε.
{youtube}r-Nw7HbaeWY{/youtube}
