«Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα»
Ίσως το χαρακτηριστικότερο από τα Καπρίτσια του Φρανσίσκο Γκόγια, το εν λόγω χαρακτικό αποτελεί ένα επίκαιρο όσο ποτέ δημιούργημα, αφού θίγει την πηγή όλων των κακών στις υπανεπτυγμένες κοινωνίες μας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που οι Σουηδοί Κολοσσοί του σύγχρονου σκληρού ήχου βρίσκουν έμπνευση μέσα από τούτο το έργο, μιας και η 30ετής τους πορεία είναι απόλυτα συγχρωτισμένη με τη βίαιη και μοχθηρή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Η ανηλεής επίθεση της Ανοησίας και της Αμάθειας αποτελεί το έναυσμα για τη δημιουργία του 8ου πονήματος των Meshuggah. Είναι δύο στοιχεία τα οποία υποθάλπτουν την πιο σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης: εκείνης που ασπάζεται το απόλυτο κακό και που συχνά-πυκνά κοσμεί τα εξώφυλλα και τη στιχουργική τους θεματολογία. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Άνθρωπος ως Όν βρίσκεται σε κατάσταση νοητικής στάσης και απάθειας, ζωσμένος στις ερπετοειδείς απολήξεις που τον κατακλύζουν –μια παραβολή για την άνοδο του εξτρεμιστικού στοιχείου και της βίας. Και μια τέτοια απόλυτη νόσος δύναται να εκφραστεί μόνο μέσω ενός απόλυτου ηχητικού φάσματος: αυτού που οι Τρελοί Σουηδοί είναι ικανοί να συλλάβουν, να συνθέσουν και να αποδώσουν στο μουσικό στερέωμα των καιρών μας.
Έχοντας λοιπόν περάσει από το σημείο καμπής του obZen (2008), το αδυσώπητα ογκώδες ηχητικό τείχος του Tomas Haake και της τετραμελούς παρέας του, εκτινάσσει το στάτους των Meshuggah σε θρυλικά επίπεδα, όντας για ακόμα μία φορά συνεπές με την προοδευτική, ρυθμική και τεχνική πολυπλοκότητα που μορφώθηκε μέσα στα χρόνια σε βαθμό τελειότητας και παρουσιάζεται φέτος σε μια επικαιροποιημένη έκφανσή της. Υφολογικά, το Violent Sleep Of Reason διεκδικεί συγγένεια Πρώτου Βαθμού με το Koloss (2012), ακολουθώντας πιστά τη συνταγή των συγκοπτόμενων οχτάχορδων κιθαρισμών και των εξωγήινων σόλο. Λαμβάνει έτσι τη σκυτάλη και αναλαμβάνει να συνεχίσει το συμπαντικό ταξίδι του Όφι προς την εντέλεια της αποτύπωσης μιας δαμασμένης εν μέσω μαθηματικών εξισώσεων ηλεκτρικής παραφωνίας.
Χαοτικό και βαρύ σαν ογκόλιθος μεγατόνων, το νέο άλμπουμ των Meshuggah εντυπωσιάζει (και αυτό) για την τεχνική και ηχητική του αρτιότητα –ως όφειλε. Δεν υπάρχει ακροατής προσκείμενος στο συγκεκριμένο συγκρότημα που θα ανέμενε τίποτα λιγότερο. Και το ότι πλέον ηχογραφούν ζωντανά το υλικό τους εκπληρώνοντας τέτοιες προσδοκίες, αποτελεί ένα ακόμα κατόρθωμα. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι Σουηδοί παράγουν έναν ήχο που δύναται να συντρίψει όποιον έρθει σε επαφή μαζί του για πρώτη φορά: είναι άλλωστε σύνηθες φαινόμενο τα σαγόνια που βροντούν στο πάτωμα για τους νεο-εισαχθέντες στο σύμπαν τους.
Μόνο το ζήτημα της επανάληψης απομένει λοιπόν ως λόγος για να ψέξει κανείς τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Ευθυγραμμισμένοι πλέον με τo ταβάνι του είδους που υπηρετούν, οι Meshuggah δεν διαστέλλουν περαιτέρω τα όρια της τέχνης τους, προσθέτουν όμως μία ακόμα στάλα αμεσότητας στο πολυσχιδές και ακραίας αισθητικής μόρφωμά τους, η οποία αποδεικνύεται αρκετή για να δώσει άλλο ένα φοβερό άλμπουμ. Μπορεί επομένως να τους διαφεύγει ο παράγοντας «καινούριο», μα παραμένουν με σαφήνεια εκτός συναγωνισμού στο ευρύτερο πεδίο δράσης τους: στον Βίαιο αυτόν Ύπνο της Λογικής, μόνος αντίπαλος στέκει η ίδια τους η δισκογραφία.
{youtube}oFiDcazicdk{/youtube}
