Εξωγήινο όπως και το άπειρο του σύμπαντος, χαρακτηρίστηκε δίκαια ως «το δικό τους Discreet Music», με τα τοπία να αποφεύγουν τα κλισέ και τις (αναλογικές) ambient κοινοτοπίες...

Συνεχίζει να λοξοκοιτάει στα τρόπαια της Madonna, αλλά συνεχίζει την ίδια στιγμή να καταγράφει και μια αυτόφωτη pop ντίβα, που αρνείται να τρώει από τα έτοιμα...

Οι μέρες της κατανυκτικής μεγαλοπρέπειας έχουν περάσει για τη μεγαλύτερη black metal μπάντα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Πλέον η μεγαλοπρέπεια είναι καταστροφική, σαν τη μοιραία αποκάλυψη της πραγματικής όψης του Δία στη Σεμέλη...

Μια επιτηδευμένα πολύπλοκη κακοφωνία θορύβου με jazz rock περάσματα, νουάρ διάθεση και ηλεκτρονικά μοτίβα, καταλήγει σε έναν προσβάσιμο δίσκο, που στέκει ως ο καλύτερος του σκληρού ήχου για τη φετινή χρονιά...

Μακριά από κάθε ανάγκη για καινοτομία, δηλώνουν την απεριόριστη λατρεία τους για τους Celtic Frost με άξεστα riffs, αγροτική τραχύτητα και λασπερές θίνες από μπάσο και τύμπανα...

Ένα άλμπουμ ταμάμ για easy listening καταστάσεις, αλλά χωρίς κάτι να το ξεχωρίζει από τη γλυκανάλατα ήπια ατμόσφαιρα που κατακλύζει τα «εναλλακτικά» μας ραδιόφωνα και στέκια...

Όλα άψογα και με γούστο παιγμένα, όπως πάντα. Υποψιάζεσαι όμως ότι δεν ίδρωσε κανείς για να σκεφτεί τα τι, τα πώς και τα γιατί, αφήνοντας έτσι τα πάντα στον αυτόματο πιλότο...

Αποδοκιμάζει το ποπ φτιασίδωμα, ξεσκονίζει τα soul βινύλια, διαβάζει τις βιογραφίες της Nina Simone και του Curtis Mayfield και ανακαλύπτει ξανά την R&B αισθαντικότητα των 1960s...

Με την αντιφατική μέθοδο του οριοθετημένου αυτοσχεδιασμού και με χρήση φυσικών οργάνων δίπλα στα κυρίαρχα synths, οι Αμερικανοί φτιάχνουν ένα ανθρώπινα ζεστό και εσωτερικό άλμπουμ...

Συναυλιακά τραγούδια, αψεγάδιαστη παραγωγή και επιμέρους στιγμές στις οποίες μπορείς να «ψαρώσεις» με κάποιο riff του Peterson, με τα ντραμς του Hoglan ή με κάποιο σόλο του Skolnick

Στα singles που κυκλοφόρησαν πριν περίπου μισό αιώνα από τη Sansu, πρωταγωνιστεί η γρέζα και πληθωρική φωνή μιας τραγουδίστριας που λόγω συγκυριών και μόνο δεν κατάφερε να γίνει σταρ τεραστίων διαστάσεων...

Μινιμαλιστικές trip hop πινελιές, παράξενα φωνητικά εφέ και ηλεκτρονικοί ήχοι ντύνουν το νεφελώδες όραμα του περιπετειώδους soulman, που μας καλεί να συντονιστούμε με το ζαλισμένο σύμπαν του...

Κελαρυστές κιθάρες, φωτεινά και ζεστά χρώματα (τονικά και οπτικά), prog αναπτύξεις και ένα συναίσθημα αιώρησης ανάμεσα στο ονειρικό και στο πραγματικό...

Ένα γελοίο και ταυτόχρονα βαρετό τσίρκο κακογουστιάς, ανύπαρκτων συνθέσεων, αποκρουστικής στιχουργίας και ακατάσχετης βωμολοχίας...

Κατάλληλο για να θωπεύσει κανείς μακρυμάλλικες μνήμες από μπάρες με δυνατές κιθάρες, αλλά και ως δώρο Χριστουγέννων στο κορίτσι που αγαπημένος της καλλιτέχνης θα είναι φορέβα ο Σωκράτης Μάλαμας...

Στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σε 30 χρόνια καριέρας, ο «νονός» του power metal λαμβάνει το συναισθηματικό bonus από τον ενθουσιασμό που σκόρπισε η είδηση του reunion με τους Helloween και τον Michael Kiske...

Μέσα από τις υψηλές του απαιτήσεις σε διάρκεια αλλά και χαρακτήρα, σου ζητά να εστιάσεις στις συνθέσεις, να μπεις στο συνεχώς εναλλασσόμενο μονοπάτι τους και τελικά να βγεις έχοντας αποκομίσει το κέρδος της συμπόρευσης...

Ο μόχθος του είχε εξ αρχής να κάνει με την Ομορφιά, τη μετατροπή του κάρβουνου σε διαμάντι. Παραμένει ίδιος, έστω κι αν εκφράστηκε τώρα με ακαταλαβίστικες λέξεις και την αρωγή της τεχνολογίας...

Λυρικό, μαχητικό, άξεστο και παραμυθένιο, το επικό metal των Αμερικανών αποκρυσταλλώνει τον διάλογο μεταξύ οργής και ευαισθησίας, πολιτισμού και άγριας φύσης...

Με την προσθήκη του Dave Lombardo των Slayer στα τύμπανα, οι θρυλικοί Καλιφορνέζοι χτυπάνε τα ηχεία με over the top εκρήξεις, σαν γκαζωμένη (αλλά όχι εκτροχιασμένη) αμαξοστοιχία...