Βρίσκονται στη σκηνή περίπου 25 χρόνια και στην πατρίδα τους τη Φινλανδία κάθε κυκλοφορία από το Blessed Be (2000) και μετά είναι σταθερά στις πρώτες θέσεις των charts, καθώς το goth 'n' roll ύφος τους έχει αγγίξει πολλές εφηβικές –και όχι μόνο– καρδιές. Επίσης, δεν τους ονομάζουν άδικα «Helsinki Vampires»: στιχουργικά έχουν καταπιαστεί αρκετές φορές με θέματα γύρω από βρυκόλακες.
Αφού έκαναν στο παρελθόν μια προσπάθεια να «κατακτήσουν» την Αμερική με το Back In Blood (2009) και στη συνέχεια να αγγίξουν μελαγχολικές ψυχές με το X (2012), αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση για την 11η κυκλοφορία τους. Καθώς πια πλησιάζουν ηλικιακά στα 50, δεν έχουν όρεξη ιδιαίτερη για πειραματισμούς, αλλά θέλουν κάτι που να το ακούς και να λες ότι αυτό είναι 69 Eyes. Για να το πετύχουν, συνεργάζονται ξανά με τον παραγωγό Johnny Lee Michaels, με τον οποίον έχουν ηχογραφήσει τα σπουδαιότερά τους άλμπουμ (το προαναφερθέν Blessed Be και το Paris Kills του 2002).
Το πρώτο κομμάτι που ακούς στο Universal Monsters είναι το “Dolce Vita”· και κατευθείαν, με το βασικό hard rock παλιάς κοπής ριφ, καταλαβαίνεις τι πρόκειται ν' ακολουθήσει. Η βαρύτονη φωνή του Jyrki 69 αποτίνει φόρο τιμής στον Jim Morrison (στο "Jerusalem"), ενώ γίνεται μελωδική όπου τα τραγούδια το επιβάλλουν. Δεν λείπουν επίσης οι ενδιαφέρουσες πινελιές –όπως στο “Blackbird Pie”, το οποίο ξεκινάει με κέλτικες μελωδίες ή στο “Miss Pastis” που στο ρεφρέν έχει έναν χορευτικό ρυθμό που παραπέμπει σε γαλλικό new wave– ούτε και τα τραγούδια για βρυκόλακες (“Shallow Graves”). Το “Stiv & Johnny”, πάλι, είναι αφιερωμένο στον Stiv Bators (The Dead Boys) και στον Johnny Thunders (New York Dolls), ενώ το άλμπουμ τελειώνει με το "Rock Ν’ Roll Junkie", που ενδόμυχα αναφέρεται ίσως σε όλες τις κραιπάλες τις οποίες έκαναν τόσα χρόνια.
Το Universal Monsters διαφημίστηκε ως ο δίσκος που θα μπορούσε να βγει μετά το Paris Kill, κυρίως λόγω της σύνδεσης του γκρουπ με τον Johnny Lee Michaels. Λίγη σημασία έχει όμως το πότε θα κυκλοφορούσε. Σημασία έχει ότι είναι ένα προσεγμένο άλμπουμ, δουλεμένο από ώριμους μουσικούς και έμπειρο παραγωγό, ενώ επιπρόσθετα υποστηρίζεται από την ομάδα του ταλαντούχου Ville Juurikkala (Nightwish, Apocalyptica, HIM, Michael Monroe), η οποία ανέλαβε όχι μόνο το εξώφυλλο, αλλά και το βιντεοκλίπ του “Jet Fighter Plane”.
Όπως χαριτολογώντας είπε ο αρχισυντάκτης μας, οι 69 Eyes έχουν ένα μουσικό «ταβάνι» που το έχουν πιάσει σε προηγούμενες κυκλοφορίες. Τα καλοκαίρι που το άκουγα επισταμένα μου άρεσε πάρα πολύ, όταν το ξαναέπιασα προς τον χειμώνα μου άρεσε λίγο λιγότερο, οπότε, κάνοντας τη σούμα, παίρνουν τον καλύτερο δυνατό βαθμό που θα μπορούσαν μετά από 25 χρόνια καριέρας.
{youtube}gDaN1JFAliY{/youtube}
