Στο τέλος της κριτικής για το Prayers For The Damned Vol. 1 (εδώ), έγραφα πως «Εάν δεν ακολουθούσε το Vol. 2 θα έπαιρνε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά συγκρατούμαι και αναμένω το «sequel» για πιο ολοκληρωμένες εντυπώσεις. Πάντως σε δηλώσεις τους τα μέλη λένε ήδη ότι είναι ισάξιο/καλύτερο με το Vol. 1. Υπομονή, σε λίγο καιρό θα ξέρουμε». Πραγματικά, δεν μας άφησαν να περιμένουμε και πολύ οι Sixx:A.M., καθώς εκπλήρωσαν το αρχικό σχέδιο να βγάλουν 2 άλμπουμ μέσα στο 2016 –τα έγραψαν μάλιστα και ηχογράφησαν την ίδια περίοδο, αφήνοντας μια χρονική απόσταση ανάμεσα στις 2 κυκλοφορίες, ώστε να μπορέσουν οι ακροατές να τα ακούσουν καλύτερα.
Ό,τι έχουμε γράψει για τους Sixx:A.M., παραμένει σε ισχύ. Στην καθισιά τους και δίχως να το πολυσκεφτούν, γράφουν 2-3 hits (πάντα με τα σημερινά δεδομένα περί «hit»). Εάν άλλωστε το καλοσκεφτείς είναι και λογικό, με βάση την προϊστορία του Nikki Sixx, τον ακριβοπληρωμένο παραγωγό και τραγουδιστή James Michael –ο οποίος ξέρει καλά να βγάζει τον «μεγάλο» ήχο που αρέσει στο αμερικάνικο ροκ ραδιόφωνο– και το ταλέντο του DJ Ashba. Θα το πω, για να βγει από μέσα μου: δεν είναι ο καλύτερος κιθαρίστας εκεί έξω, δεν είναι Slash (σε καμία περίπτωση), αλλά την αίσθησή του της μελωδίας την έχουν ελάχιστοι παίχτες της γενιάς του. Το δηλώνει και ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία, ότι σκοπός του είναι να γράψει μελωδίες που ο κόσμος στις συναυλίες θα μπορεί να τις τραγουδάει. Και το πετυχαίνει, με μεγάλη ευκολία.
Ως πρώτο λοιπόν hit αποτυπώθηκε το single “We Will Not Go Quietly”, ενώ δεύτερο είναι το “Barbarians (Prayers For The Blessed)”, τα πιο συναυλιακά δηλαδή τραγούδια του άλμπουμ. Το Prayers For The Damned Vol. 1 ήταν πιο «σκοτεινό», ενώ το sequel προκύπτει περισσότερο «φωτεινό», με τα πολιτικά μηνύματα να περνάνε τώρα με «υπόγειο» τρόπο –σε τραγούδια π.χ. όπως το “Wolf At The Door” ή το “The Devil's Coming”. Υπάρχει επίσης η μπαλάντα “Maybe It's Time”, ενώ airplay θα βρει σίγουρα και η αχρείαστη (κατ' εμέ, τουλάχιστον) διασκευή στο κλασικό “Without You” των Badfinger: δεν είναι άσχημη, όμως έχει πια διασκευαστεί εκατοντάδες φορές και ειδικά η εκδοχή με τη Mariah Carey έχει παιχτει πολύ. Προς το τέλος επίσης του δίσκου λίγο μας τα χαλάνε οι Sixx:A.M., καθώς το instrumental “Catacombs” είναι κι αυτό αχρείαστο, ενώ το κλείσιμο με το “Helicopters” και τα χορωδιακά φωνητικά παραείναι δραματικό.
To Prayers For The Blessed Vol. 2 έχει τα τραγούδια για τις μεγάλες αρένες, έχει ραδιοφωνικά κομμάτια και βρίθει και πάλι από καλοπαιγμένο, αμερικάνικο hard rock. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο πώς μια μπάντα που στην αρχή σχηματίστηκε αποκλειστικά για στούντιο κυκλοφορίες, μετατράπηκε σε live μηχανή από το 2015 και μετά, όταν κι έκανε την πρώτη της ουσιαστική περιοδεία. Ωστόσο, στη σύγκριση με το Prayers For The Damned Vol. 1 βγαίνει ένα κλικ λιγότερο καλό, παρά τις κάμποσες κριτικές που θεωρούν τις δύο δουλειές ως ισάξιες.
{youtube}fAX5zB6Rsj4{/youtube}
