Όταν σκέφτεσαι οτιδήποτε σχετικό με το ευρωπαϊκό power metal, είναι μαθηματικά βέβαιο πως από το μυαλό σου θα περάσουν και οι Rage. Και πώς να συμβεί το αντίθετο, όταν η μπάντα από τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία είναι μία από τις παλιότερες καραβάνες αυτού του ήχου, με ιστορία που συμπλήρωσε πρόσφατα τα 30 χρόνια, αποτυπωμένη σε 21 full-length δίσκους (χώρια τα δορυφορικά project);
Μετά λοιπόν από σιγή 4 ετών, ο "Peavy" Wagner έχει και καινούργια παρέα και νέο δίσκο. Έχοντας διώξει τους Victor Smolski (κιθάρα) & Andre Hilgers (ντραμς) λόγω κακής συνεργασίας –αλλά και κακών προσωπικών σχέσεων– τους αντικατέστησε αντίστοιχα με τους Marcos Rodriguez & Λάκη “Lucky” Μανιατόπουλο, τους οποίους και μας συστήνει επίσημα μέσα από τα κομμάτια του πρόσφατου The Devil Strikes Again.
Ανανεωμένοι από τις αλλαγές στο line-up και με τον Peavy μπροστάρη στη συγγραφή των τραγουδιών, ξανά μετά από πολλά χρόνια, οι Rage μας επανασυστήνονται. Από το εναρκτήριο, ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, το οποίο κάνει γερό μπάσιμο με φουλ γκάζια και με τις κιθάρες του Rodriguez να κεντάνε, γίνεται εμφανές πως η μπάντα βρίσκεται σε επανεκκίνηση. Σε ένα reset που αντλεί έμπνευση, μελωδίες, riffs και ταχύτητες κατευθείαν από δίσκους αναφοράς σαν τα The Missing Link (1993), Black In Mind (1995) και End Of All Days (1996).
Οι συμφωνικές και οι πιο πολύπλοκες (progressive) δομές του Smolski έχουν πάει περίπατο και η απλότητα αποθεώνεται, μέσα από κομμάτια που ακολουθούν τη μανιέρα κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-ρεφραίν. Αν κάποιος ήταν λοιπόν γκρινιάρης, θα μπορούσε πράγματι να επιμείνει σε αυτό το στοιχείο, καθώς παρατηρείται καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Αλλά, διάολε (sic), το κάνουν τόσο καλά, ώστε καταλήγει να μην ενοχλεί. Ίσως μάλιστα δεν θα έπρεπε να προξενεί εντύπωση μια τέτοια προσέγγιση, αν λάβουμε υπόψη όσα διδαραματίστηκαν τα τελευταία χρόνια στο συγκρότημα, καταλήγοντας στην απόλυση του Smolski.
Όλο το άλμπουμ διακρίνεται από ομοιογένεια και είναι γεμάτο από βαριά riffs, speed-αριστά και thrashy περάσματα, εμπνευσμένα σόλο, πιασάρικα ρεφραίν και πολύ μελωδία. Όπως προανέφερα, τα "The Devil Strikes Again" και "My Way" ανοίγουν με heavy και επιθετικό τρόπο τον δίσκο, ενώ τα "Back On Back" και "The Final Curtain" στη συνέχεια έχουν σαφώς πιο power προσανατολισμό. Προς έκπληξή μου, τα "Ocean Full Of Tears" και "Deaf, Dumb And Blind" αποτελούν τα highlights: είναι λες και ξεπήδησαν από τις καλύτερες μέρες των Γερμανών.
Η έλευση των νέων μελών, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στο αποτέλεσμα που ακούμε. Ο Marcos Rodriguez είναι παλιός και μεγάλος οπαδός των Rage. Έτσι, τώρα που καλείται να «φορέσει» τα παπούτσια του κιθαρίστα τους, το κάνει με τον καλύτερο τρόπο, βγάζοντας πολλή ενέργεια, αλλά και μεράκι: χωρίς υπερβολή, αν δεν γνώριζα πως παίζει αυτός, θα νόμιζα πως άκουγα κάποιον από τους Manni Schmidt, Sven Fischer ή Σπύρο Ευθυμιάδη, σε ακυκλοφόρητα κομμάτια του γκρουπ από τα 1990s. Όμως και ο Λάκης Μανιατόπουλος πιάνει εκπληκτική απόδοση, με το στυλ του να ταιριάζει γάντι στο υλικό. Και πώς να μην ταιριάζει, εδώ που τα λέμε; Ο άνθρωπος ήταν roadie του Χρήστου Ευθυμιάδη.
Για τον Peavy, το μόνο που θα γράψω είναι ότι ακούγεται απελευθερωμένος· μάρτυράς μου σε αυτό, οι παθιασμένες ερμηνείες του. Το κερασάκι βέβαια στην όλη τούρτα το τοποθετεί ο μάστορας Dan Swano, με τη δουλειά του πίσω από την κονσόλα να δίνει στον ήχο των Rage την απαραίτητη βαρύτητα, τον όγκο και τη δύναμη που του πρέπει.
Το πρόσφατο άλμπουμ των Rage είναι λοιπόν μια τρανταχτή δήλωση, ότι επέστρεψαν δυνατοί στο δισκογραφικό γίγνεσθαι, στρεφόμενοι και πάλι προς τον ήχο που τους ανέδειξε. Το The Devil Strikes Again αποτυπώνεται ως μια συμπαγής δουλειά, η οποία ξεχειλίζει από ενέργεια, δείχνοντας καταφανώς πως οι Γερμανοί βρίσκονται σε μια δυναμική κατάσταση. Όσοι τους έχουμε αγαπήσει, ήδη αδημονούμε για το επόμενο βήμα...
{youtube}CBbAF9IPnZ8{/youtube}
