Για περίπου 5 χρόνια, οι δύο Γάλλοι μουσικοί που κρύβονται πίσω από την επωνυμία Justice, παρέμειναν διακριτικά στο παρασκήνιο. Ο Gaspard Augé και ο Xavier de Rosnay έχουν να τραβήξουν από το μανίκι την επικαιρότητα από το 2007, όταν είχαν κυκλοφορήσει το υπερ-επιτυχημένο single “D.A.N.C.E.”. Φέτος λοιπόν κάνουν νέα εξόρμηση, παραμένοντας οχυρωμένοι κάτω από επιβλητικούς σταυρούς.
Αν και τα τραγούδια του Woman όταν παίζονται στη σειρά ηχούν απολαυστικά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι στις πιο πυρετώδεις και φρενήρεις εποχές ακμής της clubbing κουλτούρας θα ακούγονταν μπανάλ και ελαφρώς δευτεροκλασάτα. Το εναρκτήριο “Safe Αnd Sound” είναι μια βραδείας καύσεως άσκηση ύφους στην αστική disco, με έξοχη χρήση χορωδίας και εθιστικό groove. Ακολουθεί το “Pleasure”, ένα mellow καλούδι που λιβανίζει περήφανα τη χορευτική soul των αρχών του 1980. Από το "Alakazam" και μετά, όμως, επανερχόμαστε χρονικά στο ζοφερό παρόν της ηλεκτρονικής μουσικής.
Τα πράγματα αρχίζουν και θολώνουν από το “Chorus” και μετά, ειδικότερα χάρη στα άβολα πρώτα 2 λεπτά κατά τα οποία περιμένουμε να πάρει μπρος το κομμάτι. Το “Heavy Metal”, με το σχεδόν ανατριχιαστικό intro –σε ύφος ταινίας τρόμου– δεν ξέρει προς τα πού να πάει, ενώ θυμίζει έντονα σε ιδέες το "Organ Donor" του DJ Shadow. Κομμάτια επίσης όπως το "Stop" και το "Love S.O.S." πάσχουν από μεσογειακή αναιμία, ενώ πιο ενδιαφέρον είναι το single "Fire": ένα πείραμα πάνω στο manual του Stevie Wonder, με layers από την ευρωπαική disco των 1990s (απολαύστε στο βιντεοκλίπ παρακάτω τον χορό της διαχρονικά σέξι, Σούζαν Σαράντον).
Θεωρώ πως οι Justice δεν ακούγονται τόσο περιπετειώδεις και μυστηριώδεις πειραματιστές, όσο νομίζουν. Μάλλον μοιάζουν με γρήγορο και άνετο όχημα, το οποίο ακολουθεί τον καπνό και τα σημάδια από καμένο λάστιχο που άφησε πίσω της η αφηνιασμένη αμαξοστοιχία των Daft Punk. Και η στυλιζαρισμένη νοσταλγία χρειάζεται περισσότερη αυτοπεποίθηση και περισσότερες φρέσκιες ιδέες.
Οι Justice μπορεί να κατέχουν καλά την ψυχεδελική disco και να είναι ικανοί στο χτίσιμο δυνατών, χορευτικών ρυθμών για λευκούς που χτυπάνε παλαμάκια σε πίστες –όσο πιο γεμάτες από όμορφο κόσμο, τόσο καλύτερα. Όμως για να δώσουν νέα (ευρωπαϊκή) πνοή σε ένα υβρίδιο τόσο εξωστρεφές και ευφορικό όπως η funk και η disco, δεν φτάνει η τεχνική στα vintage bleeps και η sci-fi τσαχπινιά. Όπως ακριβώς και τα αινιγματικά σύμβολα (†) δεν αρκούν για να συντηρήσουν από μόνα τους έναν μύθο.
{youtube}tkaEpUBUQDw{/youtube}
