Το ότι θα έπεφτα εν έτει 2017 σε σύγχρονο δίσκο παραδοσιακού ατμοσφαιρικού doom/death, της συγκεκριμένης ποικιλίας που άνθησε στα 1990s, δεν το περίμενα ιδιαίτερα. Κι όμως, οι Σουηδοί Vanha (για τους οποίους δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες), δείχνουν να έχουν βγει από μια χρονοκάψουλα με ημερομηνία σφραγίσματος περί του 1997. Με μόνη παραφωνία (όσον αφορά το flashback) το εξώφυλλο –που είναι σαφώς πιο μονοχρωματικά μουντό σε σχέση με τα πρότυπα αυτής της μουσικής– και την κομψά λιτή και μοντέρνα γραμματοσειρά. Από εκεί και πέρα, όμως, το μουσικό σκέλος θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει σε κάποια αντιγραμμένη κασέτα του παταριού μου.
Η συγκεκριμένη σκηνή, με την αισθηματική υπερβολή που διαπερνούσε από άκρη σε άκρη τις κυκλοφορίες της, δεν ήταν από τις μακροβιότερες παραφυάδες της metal μουσικής, αλλά ικανοποίησε μια σχεδόν υπαρξιακή ανάγκη του μεταλλικού κοινού, μετά την κατάρρευση των ηρωικών (και διπολικών) 1980s, καθώς αποκρυστάλλωσε κάποιες fin-de-siecle ανησυχίες. Μια προβολή συναισθημάτων που υλοποιήθηκε μέσω του φλερτ με τη συνθετική απλότητα και την ενσωμάτωση ξένων προς το metal στοιχείων, το οποίο μπορεί να επέδρασε στον κατακερματισμό των ορίων που επήλθε εντός των '00s.
Εντός λοιπόν του Within The Mist Of Sorrow έχουμε αργόσυρτο doom/death, που ενίοτε φλερτάρει με το funeral doom, με μελωδικές (στα όρια του ρομαντικού) κιθαριστικές κορυφώσεις, με πλήκτρα που ξέρουν ακριβώς πώς να σιγοντάρουν την εκφορά των στίχων ώστε να παρασύρουν με ευκολία το ακροατήριο, με ακουστικές εισαγωγές και την υποψία βιολιού. Κιθάρες που στενάζουν μέσω riffs και solo αρκούντως πιασάρικων, ώστε να ναυσιπλοούν τον ακροατή προς μια οργασμική κορύφωση συναισθημάτων. Μια στεντόρεια και αβυσσαλέα (στη brutal πτυχή της) φωνή, που δεν διστάζει να πάρει ανάσα πάνω ακριβώς από το μικρόφωνο. Εδώ η επιβλητικότητα συνδυάζεται με την απόγνωση. Προφανώς, στις επιρροές συγκαταλέγονται τα ιερά τέρατα του συγκεκριμένου είδους: οι παλιοί Paradise Lost, οι My Dying Bride, οι Anathema. Και όλα αυτά δοσμένα μέσω μιας προσεγμένης παραγωγής, η οποία ξέρει πώς να αναπαραστήσει εκείνο που κάποτε υπήρξε και σπάραζε.
Το ατμοσφαιρικό metal των 1990s ήταν ένα φαινόμενο της εποχής του, ένα γέννημα-θρέμμα μιας περιόδου που απέχει αρκετά από το zeitgeist των ημερών μας. Οι Vanha ξέρουν πώς να αναπαράγουν αυτό το κλίμα συνθετικά και εκτελεστικά (ειδικά ο τραγουδιστής πρέπει να έχει περάσει ώρες επί ωρών μελετώντας τα εικονίσματα του Τότε), και να πείσουν σχετικά με την ειλικρίνεια της λατρείας τους. Δεν καινοτομούν, αλλά διαχειρίζονται με μαεστρία τις μανιέρες και τα φετίχ του ιδιώματος –κερασάκι, ίσως, η ύπαρξη στον δίσκο του ίδιου κομματιού σε κανονική αλλά και σε instrumental ακουστική εκδοχή. Ίσως το άλμπουμ φανεί γραφικό σε όσους δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις στην εφηβεία τους με το συγκεκριμένο υποείδος, αλλά για τους υπόλοιπους λειτουργεί ως μια μποτίλια νοσταλγίας δουλεμένη με μεράκι.
{youtube}8UgIrjM6HvA{/youtube}
