Είναι το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του πολύχρωμου τραγουδοποιού εδώ και καιρό, χάρη κυρίως σε αυτά που υπόσχεται, παρά σε όσα κατά πλειονότητα περιέχει...

Με τις κιθάρες να αποκτούν έναν πιο bluesy ήχο λόγω της παρουσίας του Doug Aldrich, γράφουν μερικά ακόμα τραγούδια προορισμένα να λάμψουν στις συναυλίες...

Ήρεμα σημεία μετατρέπονται ξαφνικά σε κοσμοδρόμια, από τα οποία εκτοξεύονται ριπές ταχύτατου αστρικού τρόμου προς το ουράνιο ναδίρ, σε έναν δίσκο που μοιάζει με μεγαλεπήβολο κοσμικό ξόρκι...

Ακομπλεξάριστη ηλεκτρονική ποπ με ακαταμάχητη νοστιμιά, η οποία δεν συμβιβάζει τη συναισθηματική της ευφυία χάριν της ευθυμίας που τη διέπει...

Στιλιστικά κρυστάλλινο, αισθητικά συνεκτικό, αφηγηματικά πυκνό και ηχητικά βυθιστικό, πετυχαίνει τον ιδανικό συγκερασμό εγκεφαλικότητας και συναισθηματισμού...

Ανάμεσα στους οπαδούς, υπάρχει το εξής κοινό μυστικό: όταν ο Jonathan Davis έχει τα ψυχολογικά του, έχουμε και ένα καλό άλμπουμ από τη μπάντα...

Μέσα από τον χαλασμό ενός δίσκου αποπροσανατολισμένου, ξεπηδάνε τραγούδια που σε κάνουν να πιστέψεις και πάλι στο όραμα της καλλιτέχνιδας...

Πρεσβεύει τη «σπουδαγμένη» και σωστή dance μουσική για τη γενιά του smartphone, μα θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο αν ο Γάλλος πρωτοπόρος σταματούσε να κοιτά από τον θρόνο του εκεί ψηλά...

Μια δαμασμένη εν μέσω μαθηματικών εξισώσεων ηλεκτρική παραφωνία με αδυσώπητα ογκώδη ήχο, που ψέγει την ανηλεή επίθεση της Ανοησίας και της Αμάθειας στον σύγχρονό μας κόσμο...

Πότε λόγιος, πότε λαϊκός, πότε εκλεπτυσμένος, πότε ωμός, χαράσσει ξανά indie folk συγγένειες με τη (συμμετέχουσα) Fiona Apple, τον Sufjan Stevens και τη «συμμορία» των Handsome Family...

Ο γνωστός αραχνοΰφαντος, στοιχειωμένος, βυθισμένος σε σκέψεις και αφημένος στο επαναληπτικό ambience κόσμος, είναι κι εδώ πανταχού παρών. Και μάλιστα στα πολύ καλά του...

Άλμπουμ-νησίδα για την indie κουλτούρα, το οποίο σε 10 χρόνια μπορεί και να το θυμόμαστε ως μία από τις τελευταίες αναπνοές αυτού του ξεπεσμένου είδους...

Το black metal αναμιγνύεται εδώ με τη gospel/spiritual κληρονομιά, σε ένα πρωτότυπο μα εν τέλει ανολοκλήρωτο ηχητικό πείραμα, που δείχνει μια ενδεχόμενη κατεύθυνση για το μέλλον...

(Μάλλον) επιθυμώντας να μας αποχαιρετήσει γενόμενος ο disc jokey της καρδιάς μας, ρίχνει φως στο «πατάρι» του αμερικάνικου songbook, έχοντας ως πλοηγό το σαρωτικό αποτύπωμα του Frank Sinatra...

Επιλέγοντας να τα διατηρήσει όλα ωμά κόντρα σε μια εποχή που τα θέλει όλα εκλεπτυσμένα, σκιαγραφεί έναν περιθωριακό ανδρικό κόσμο γεμάτο unregistered όπλα, ναρκωτικά, πουτάνες και κυνηγητά με περιπολικά...

Δύσκολος μα περιπετειώδης δίσκος, ιδιαίτερα εξερευνητικός σε επίπεδο φόρμας και μεθοδολογίας, μα και πολύ πλούσιος συναισθηματικά...

Προοριζόμενο για δεύτερους ρόλους, ηχεί με μια μακρινή οικειότητα, λειτουργώντας σαν μια θολή ανάμνηση των εξαιρετικών μουσικών που έβγαλε το Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1960...

Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ, είναι όμως εμφανώς λουστραρισμένο και σιωπηλά συγκρατημένο. Απουσιάζει τόσο η αιχμηρότητα των δύο πρώτων δίσκων τους, όσο και η εγκεφαλικότητα του τρίτου...

Κρυστάλλινες, αειθαλείς μελωδίες, σπιτίσια παραγωγή που εκμηδενίζει την απόσταση με τον ακροατή και εικονοπλαστικές ιστορίες ενότητας, συμπαράστασης, ονειροπόλησης...

Παρά τις 1990s εμμονές του και κάποια στιχουργικά ατοπήματα, εδώ έχουμε ένα ποπ άλμπουμ ανέμελο, ευχάριστο, με δυνατές μελωδίες και λαμπερή ηχητική περιβολή...