«Only an asshole could find fault with this record».
Πόση σοφία μπορεί να κρύβεται σε αυτό το απλοϊκό σχόλιο κριτικής μουσικού ιστότοπου της αλλοδαπής;
Πρέπει αλήθεια ένας δισκοκριτικός να είναι πραγματικά λιγόψυχος απέναντι στο Dissociation για να μην αναγνωρίσει τις αρετές του, μπας και του κολλήσει κανείς τη ρετσινιά του «φιλομεταλλά» και χάσει έτσι πόντους στο αέναο φλερτ του με τη διαβόητη μουσικογραφιάδικη ελίτ –η οποία, περιχαρακωμένη καθώς είναι στα Δίκρανα(sic) στεγανά της, συνηθίζει να υγραίνεται αφουγκραζόμενη την κάθε Anohni ή Solange, ενώ τεκμαίρεται τη «λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς» προς τέρψη διάφορων αυτοαναφορικών indie blogs, σε ένα διανοουμενίστικο circle jerking ανώτερης μουσικοταξικής συνείδησης.
Η αρτιότητα ωστόσο του κύκνειου άσματος των math/hard/whatever-core πρωτοπόρων, είναι κάτι που δεν εκπλήσσει. Στην 20ετή πορεία των Dillinger Escape Plan, άλλωστε, δύσκολα μπορεί κανείς να μιλήσει για κάποιο δισκογραφικό ατόπημα. Είναι η συνέπεια και η συνέχεια της φρενήρους πορείας τους προς την κορυφή του ιδιώματος που υπηρετούν, όπως και η αλλεπάλληλη επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του σύγχρονου σκληρού ήχου που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Κι αυτό χωρίς να προσμετράται στην όλη αποτίμηση η αμίμητη ζωντανή παρουσία των τέκνων του New Jersey.
Κι αν δικαιολογημένα υποστηρίζεται ότι το One Of Us Is The Killer του 2013 ήταν το πλέον συμβατικό τους βήμα (δείτε εδώ την κριτική του Μιχάλη Τσαντίλα), το φετινό Dissociation έρχεται να αναζωπυρώσει τη δημιουργική τους φλόγα με την εντονότερη ανάφλεξη που θα μπορούσε να περιμένει και ο πιο αισιόδοξος οπαδός, προσφέροντας την πιο λαμπρή στιγμή της δισκογραφίας τους σαν coda της όλης τους καριέρας. Ο γνωστός οξύς ήχος εξελίσσεται περαιτέρω, παραμένοντας όμως κοφτερός σαν λεπίδι κάτω από την οξυδερκή επίβλεψη του Ben Weinman. Ο οποίος και αποτελεί, χρόνια τώρα, τον ακρογωνιαίο λίθο του συγκροτήματος με την εκρηκτική του κιθαριστική παρουσία τόσο μέσα, όσο και έξω από το στούντιο: σήμα κατατεθέν, η εικόνα του ανθρώπινου εκκρεμούς πάνω από το κοινό, εν ώρα δράσης.
Είναι όμως ο Greg Puciato που κλέβει εδώ την παράσταση, τόσο με τις φωνητικές του ακροβασίες, όσο και με τη στιχουργική του ευελιξία, η οποία φέρει κι ένα επιπλέον συναισθηματικό βάρος ως αποτέλεσμα της οριστικής διάλυσης των Dillinger Escape Plan με το πέρας της τρέχουσας περιοδείας. Απόκοσμα αλυχτά, εύθραυστα φαλτσέτο, emo ψίθυροι, περιγραφικά spoken και δυναμικά καθαρά εναλλάσσονται διαρκώς με απόλυτη σύμπνοια, χρωματίζοντας την ερμηνεία του και κρατώντας τον ακροατή σε εγρήγορση. Αποτέλεσμα, ένα αρμονικό χάος, απειλητικό και συνάμα οικείο, που εστιάζει σε μια επιτηδευμένα πολύπλοκη κακοφωνία θορύβου, η οποία διαπερνάται επό ένα εκλεκτικό σφρίγος με τη μορφή jazz rock περασμάτων, νουάρ διάθεσης, ηλεκτρονικών μοτίβων και ευδαιμονικών ορχηστρικών.
Είναι έτσι αυτές οι αναπάντεχες αλλαγές πλεύσης που κληροδοτούν στον δίσκο μια αίσθηση ανώτερης κατανόησης των επίπλαστων ορίων –και της συνεπακόλουθης κατάργησης των κλισέ στεγανών– του σκληρού ήχου. Είναι όταν ο επιθετικός ορυμαγδός και η ακατάπαυστη ηλεκτρική ευφυία που τον συνοδεύει μετατρέπεται άξαφνα σε γήινη ευαισθησία που ο όλος συνδυασμός συνεπικουρεί το συνολικό πακέτο, ώστε αυτό να φτάσει δυσθεώρητα ύψη ανταποδοτικής απόδοσης. Δείτε για παράδειγμα τα 02:40 του "Wanting Not So Μuch To As Tο", τα 01:35 του "Low Feels Blvd", τα 02:42 του "Nothing To Forget" και τα α-λα-Pyramid Song 03:36 του "Dissociation" ως τα πλέον κραυγαλέα σημεία καμπής· όπου οι εναλλαγές στη διάθεση και στην ενορχήστρωση ξεπερνούν και αναδιαμορφώνουν τη φόρμα του σκληροπυρηνικού ήχου.
Είναι λοιπόν η ακεραιότητα του τελευταίου αυτού δισκογραφήματος και η επικοινωνιακή του αμεσότητα που το καθιστά ίσως το πιο προσβάσιμο της καριέρας της εξαίσιας αυτής μπάντας. Εμπεριέχοντας το καλύτερο alt-rock κομμάτι της χρονιάς ("Symptom Of Terminal Illness"), με στιχουργικά διαμάντια που πραγματεύονται την αγωνία της απομόνωσης και του θανάτου («I'm frightened in sleep, thinking my world will be gone / Promise me I won't die / I panic in dreams, from when I was still young / Please don't turn on that light / I can't see it»), με την πιο Ραδιοκεφαλική τους στιγμή στο "Dissociation", με μια ωδή στον Aphex Twin στη Φούγκα και με ένα ακαταμάχητο all-time-high (sic) δίδυμο-φωτιά στις θέσεις 7 & 8 της tracklist, οι Dillinger Escape Plan παρέδωσαν φέτος όχι μόνο τον καλύτερο δίσκο του σκληρού ήχου για το 2016, αλλά και το tour-de-force της καριέρας τους. Το οποίο και θα μνημονεύεται για πολύ καιρό μετά τη δύση της.
{youtube}6Ugiy8Qexl0&t=36s{/youtube}
