Τα φέρνει αυτά το πέρασμα του χρόνου: ξεκινάς με ένα σχέδιο για απόδραση, και στην πέμπτη φάση της υλοποίησής του πιάνεις τον εαυτό σου να έχει συνηθίσει το κελί, να έχει βολευτεί με το φαγητό και τα ωράρια –να έχει συμβιβαστεί, εν ολίγοις, με τη ζωή πίσω απ' τις μπάρες και να αναζητά χαρά στις λεπτομέρειες, στις μικρές χαρές της. Θα μου πείτε, για τους Dillinger Escape Plan βρήκες να χρησιμοποιήσεις όρους όπως «συνήθεια», «βόλεμα», «συμβιβασμός»; Δεν έχετε άδικο• όμως ας προσπαθήσουμε να δούμε το πράγμα αναλογικά, με βάση τα δεδομένα της πορείας τους.
Το One Of Us Is The Killer, λοιπόν, δεν είναι ένα άλμπουμ «συντήρησης» με τα δεδομένα οποιουδήποτε άλλου καλλιτέχνη. Ως συνέχεια όμως της δισκογραφικής διαδρομής των Αμερικανών ακούγεται ως τέτοιο, σαν μια προσπάθεια ανασύνταξης δηλαδή, η οποία βέβαια δεν εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά. Με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων αποτίμησης, σημάδια μιας τάσης για ενσωμάτωση πιο «ελαφρών» στοιχείων στη ραχοκοκαλιά του ήχου των Dillinger Escape Plan υπήρχαν από το Ire Works του 2007 (τουλάχιστον): θυμηθείτε το "Black Bubblegum" ή το πιο πρόσφατο "Gold Teeth On A Bum" από το Option Paralysis του 2010, για να αναφέρω μόνο δύο περιπτώσεις.
Εδώ που τα λέμε, πόσο πιο μακριά να το τραβήξει η παρέα του Ben Weinman; Πόσο μεγαλύτερη, πόσο πιο συντριπτική να κάνει την επίθεσή της στις αισθήσεις του ακροατή; Το ακούς στο εναρκτήριο "Prancer": δεν έχει χαθεί τίποτα από την ορμή, από την εκρηκτικότητα, από την ικανότητα για ασύμμετρο και μικρομετρικό τεμαχισμό της χρονικής κλίμακας, από τη βούληση για αίμα στις φωνητικές και κιθαριστικές χορδές. Εντούτοις, δεν ακούς κάτι νέο, κάτι διαφορετικό: εκπλήσσεσαι μόνο στα σημεία όπου οι Dillinger κινούνται πλευρικώς και προς τα πίσω, συγκλίνοντας από τα άκρα προς έναν μεσαίο μουσικό χώρο. Το κάνουν ομολογουμένως πιο πειστικά και πιο ολοκληρωμένα από πριν.
Πάρτε για παράδειγμα το ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι: αν το παίξετε σε κάποιον γνώστη της δισκογραφίας τους χωρίς να τον ενημερώσετε για το τι ακούει, πόσο εύκολα θα αντιληφθεί ότι ανήκει στους Dillinger και όχι σε κάποιο νεόκοπο γκρουπ, με τζαζ επιρροές και βλέψεις για ραδιοφωνική υπερέκθεση α-λα Nickelback; Προσέξτε επίσης πώς μέσα στον ορυμαγδό του "Hero Of The Soviet Union" βρίσκουν χώρο χορωδιακά φωνητικά και ανατολίτικες κιθαριστικές νύξεις. Ή ακούστε τα γλυκούτσικα φαλσέτο φωνητικά που δημιουργούν αντίστιξη, προετοιμάζοντας το έδαφος για να σκάσει το υπερμελωδικό ρεφρέν του "Nothing's Funny". Κάποτε θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο η διαπίστωση ότι οι DEP θα μπορούσαν (αν το ήθελαν) να σκοράρουν άνετα στα τσαρτς με δυο-τρία από τα καινούργια τους τραγούδια.
Τίθεται βέβαια το ερώτημα αν έχει νόημα να υπερτιμηθεί το ακατάπαυστο τεστάρισμα των ορίων ως χαρακτηριστικό μιας δισκογραφικής δουλειάς, σε βάρος άλλων αρετών όπως η ποιοτική συνέπεια λ.χ. Κι αυτήν όμως την τελευταία εξακολουθούν να τη διαθέτουν οι Dillinger Escape Plan, για ακόμα μία φορά. Μπορούμε αν θέλετε να κάνουμε λόγο για την «ώριμη δουλειά» τους και να ξεμπερδεύουμε, αδικώντας, ωστόσο, όσες προηγήθηκαν. Το γεγονός πάντως ότι στο One Of Us Is The Killer οι Αμερικανοί επισημοποιούν και διευρύνουν το φλερτ τους με ιδιώματα ξένα προς τον ήχο που τους έκανε περιβόητους, αποτελεί τροπή της οποίας τις συνέπειες θα έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε. Και σε καλλιτεχνικό, αλλά και σε οπαδικό επίπεδο.
{youtube}d-FKM3eZTO8{/youtube}
