Ο μύθος τοποθετεί δίδυμο Άγγλων στρατιωτών σε αχυρένιο στρώμα ορεινού χωριού της ημεδαπής, αν θυμάμαι καλά της Κρήτης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με την πρώτη αυγούλα, και στον δρόμο για στάβλους και χωράφια, ένας-ένας οι χωρικοί κοντοστέκονται και σταυροκοπιούνται: τα φλεγματικά κομάντα, πλάι-πλάι, κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ οργώνοντας τις ραχούλες• διότι για μια υγιή καρδιά η άσκηση πρέπει να γίνει μέρος της καθημερινότητάς σου.
Σε κατάφυτο πάρκο του Μεγάλου Μήλου διοργανώνεται κάθε χρόνο το επονομαζόμενο Self-Transcendence Six Day Race. Οι συμμετέχοντες τρέχουν τσιμεντοστρωμένο κυκλικό μίλι όσες περισσότερες φορές μπορούν εντός έξι ημερών, με ελάχιστο ύπνο και ξεκούραση. Για έξι μέρες και έξι νύχτες –και όντας σε μια συνεχή τρεχαλητή λούπα– τα βάζουν με τον ίδιο τους τον εαυτό, τα προσωπικά τους δαιμόνια και τα όριά τους• διότι για μια υγιή ψυχή οφείλεις να τα αντιμετωπίζεις κατάματα αυτά τα πράματα.
Με τίτλο Six Day Run, o Φινλανδός Mika Taanila γυρίζει το σχετικό ντοκιμαντέρ, τη μουσική επένδυση του οποίου αναλαμβάνουν –δικαιωματικά– οι συντοπίτες Circle. Δικαιωματικά λόγω ονόματος, μουσικής και εν γένει υπαρξιακής συμπεριφορικής, καθώς, ορμώμενοι απ' το Πόρι, οι εν λόγω ασόβαροι ασκούν εδώ και χρόνια μια εκδοχή σπασμένου ροκ εν ρολ, το οποίο τρώει απ' τα σίγουρα της krautrock ρυθμολογίας, αλλά στην πορεία πότε βαυκαλίζεται πειραματικά εν γνώσει του και πότε αυτοσαμποτάρεται χαρωπά με ψευδο-οπερετικά φωνητικά και με μεγαλομανείς αναβαπτίσεις τύπου NWOFHM (New Wave of Finnish Heavy Metal).
Βέβαια, η λογική του τιμώμενου γεγονότος –παντελώς μη χρηστική, αυστηρώς κυκλική, εξουθενωτική και υπνωτική– επιτάσσει την επιστροφή στα βασικά και την επιμονή στις λεπτομέρειες αυτών. Κοινώς, τα φαζαριστά ριφ σέρνονται, βαδίζουν ή τρέχουν σε εμμονικούς κύκλους για πάντα, τα σίνθια διαστέλλουν τον ηχητικό χώρο προσφέροντας ανάσες ασπρουλιάρικου funk και ρετροφουτουρισμού, ενώ τα ρυθμικά μέρη αποθεώνουν την krautrock μονοτονία με κάθε κατέβασμα, δίνοντας το μπιτ σ' αυτό το σπαστικό γύρω-γύρω όλοι μέχρι τελικής πτώσεως.
Με αποτέλεσμα έξι «χορευτικά» κομμάτια, όσα και οι μέρες του αγώνα, τα οποία δεν πρόκειται να χορευτούν ούτε στον αιώνα τον άπαντα, από κανέναν και πουθενά. Ούτε καν απ' τους ίδιους τους δρομείς στο πάρτι λήξης. Έξι κομμάτια των οποίων η κινητική ενέργεια δεν βρίσκει ποτέ διέξοδο απ’ τον λαιμό και κάτω, αντιθέτως λιμνάζει και φουσκώνει, παρέχοντας μονάχα θολούς πονοκεφάλους και ψευδαισθήσεις επίλυσής τους. Σε όσους τελοσπάντων κουβαλάνε τις απαραίτητες «ελαφρές τάσεις» ηχητικού μαζοχισμού ώστε να μπορούν να απολαύσουν υπεύθυνα σπίτι τους.
Μ' άλλα λόγια, στο Six Day Run οι Circle αρνούνται συλλήβδην τα πολλά-πολλά τρικ και πουτανιές για να στήσουν –παρακαλώ να μου επιτραπούν οι υπερβολές λόγω καλών προθέσεων– ένα άχρηστο σάουντρακ ενός άχρηστου ντοκιμαντέρ για ένα άχρηστο γεγονός.
{youtube}kqTrJVMZnZE{/youtube}
