O υπέροχος τρελός επέστρεψε. Όχι βέβαια ότι ο Julian Cope έφυγε ποτέ από τη δισκογραφία –αντιθέτως, τα βήματα του ήταν πάντα πολυποίκιλα και πολλαπλά. Απλά, όσο ακριβώς τα προκάτ μουσικά πράγματα του καιρού μας χρειάζονται μια αδάμαστη φύση όπως αυτή του saint Julian, άλλο τόσο χρειαζόταν κι εκείνος έναν τόσο δυνατό δίσκο μετά από χρόνια. Ένα διπλό CD, που νοσταλγικά μας στέλνει πίσω στη μεγάλη επιτυχία του Peggy Suicide (1991), με το οποίο μοιράζεται μάλιστα και το ίδιο δεύτερο συνθετικό. Και οι διασυνδέσεις δεν μένουν εκεί.
Μην με παρεξηγείτε, μα τα πολυσχιδή (πολλοί τα ονομάζουν και σχιζοφρενικά) σχέδια και πρότζεκτ του Άγγλου μουσικού –όπως καλή ώρα οι Black Sheep– ναι μεν καταφέρνουν να αποσυμφορίζουν το πάντα γεμάτο ενέργεια μυαλό του, έχω όμως τη βεβαιότητα ότι τον αποπροσανατολίζουν• ακριβώς επειδή σε κάθε τι που κάνει δίνεται ολόψυχα. Ο Cope πάντα ήθελε άλλωστε να τα πει όλα. Μαζί. Το καλό είναι ότι ξέρουμε πως, εδώ και χρόνια, έχει αρχειοθετήσει τις προτεραιότητές του, όπως και τις θεματολογίες του.
Έτσι, και στο Revolutionary Suicide η κοινωνική κριτική του στέκει και πάλι σε υψηλότατο επίπεδο, όπως και η ματιά του στα πολιτικά ζητήματα, που εδώ μετασχηματίζεται στο "Armenian Genocide". Ο παγανισμός και το κλείσιμο του ματιού στην αρχαιολατρεία δίνουν επίσης το παρών: ακόμα και στο εξώφυλλο μια παραλίγο Στόουνχετζ φυσική κατασκευή στέκεται κάτω από τα πόδια του (αν υποθέσουμε ότι είναι ο ίδιος στη φωτογραφία). Κι εδώ βρίσκεται, ακόμα, η παρατήρηση της αγγλικής κοινωνίας και η ένεση σαρκαστικής ψυχεδέλειας στα τεκταινόμενά της. Τα όργανα επίσης τα οποία χρησιμοποιούνται στο Revolutionary Suicide φέρουν τη γνωστή υπογραφή του Cope στην ενορχήστρωση: αναλογικοί συνθετήτες χωρίς χαλινάρι και ηλεκτρικές κιθάρες που πότε ελαφρώς παραμορφώνουν και πότε ακούγονται ως τσίγκινες άρπες. Με την εξαίρεση δε κάποιων κρουστών (και του μεγαλύτερου μέρους των τύμπανων), ο Cope ηχογράφησε τα υπόλοιπα μόνος του. Και, παραδόξως, γλίτωσε τον συνήθη αυτισμό, με την εξαίρεση της μίξης: σ' αυτήν, μερικές φορές, ορισμένες ηχογραμμές ξεπετάγονται ανοίκεια έμπροσθεν. Αλλά είπαμε, saint Julian παρόντος, πάσα λογική (και αρχή) παυσάτω…
Και κάπου στα τέλη του δεύτερου CD έρχεται και το διαμάντι της κυκλοφορίας. Το "Paradise Mislaid" διαθέτει όλη αυτή τη μαγεία που μπορεί να εμφυσήσει ο Cope σε μια σύνθεση, όταν αποφασίσει να παίξει με τις ποπ αρμολογήσεις. Μια υπέροχη μπητλική (και με μπόλικο Lou Reed) ελεγεία, η οποία κορυφώνεται με τον πάγιο τρόπο που κρύβει στο μανίκι του ο Cope προκειμένου να αφήσει τον οίνο της μελωδίας να σου περιλούσει την καρδιά: πολλαπλά φωνητικά –σχεδόν doo woop λογικής– σε στρώσεις πίσω από τη βασική φωνή και τραγουδισμένα από τον ίδιο. Το δε ομώνυμο του δίσκου κομμάτι αποδεικνύεται μια α-λα-Iggy Pop ρυθμολογία (από την πρώιμη προσωπική περίοδό του), με πνευστά και mellotron να συνοδεύουν.
Δεν υπάρχει μουσική επανάσταση στο Revolutionary Suicide του Julian Cope. Σαφώς όμως υπάρχει εκείνη η στόφα του και η ολοζώντανη προσωπικότητά του, με τα όπλα λόγου και έκφρασής της διόλου κατεβασμένα. Είναι ένας καλός δίσκος, που θα θυμίσει στους διαχρονικούς του φαν τις προσπάθειες μνημειακών άλμπουμ όπως το Fried του 1984 (ας μου επιτραπεί να καταθέσω ότι αποτελεί έναν από τους 10 αγαπημένους μου δίσκους από το ευρύτερο φάσμα του ροκ εν ρολ), χωρίς σε καμία περίπτωση να παρατηρηθεί παρελθοντολαγνεία ή οσφυοκαμψία. Ο Drude είναι λοιπόν alive 'n' kicking, όπως θα έλεγε κι ένας (σχεδόν) συμπατριώτης του...
{youtube}ClPPIOfmxuQ{/youtube}
