Αν ρωτήσεις κάποιον ποια θεωρεί τη μεγαλύτερη black metal μπάντα των δύο τελευταίων δεκαετιών, οι πιθανότητες λένε πως το όνομα των Deathspell Omega θα είναι το πρώτο που θα ακουστεί. Οι Γάλλοι έχουν καταφέρει το παράδοξο: να είναι διεθνώς αναγνωρίσιμοι εκτός των ορίων του ιδιώματος, έχοντας παράλληλα διατηρήσει ένα σχεδόν ανύπαρκτο επικοινωνιακό προφίλ, χωρίς ζωντανές εμφανίσεις, με ελάχιστες συνεντεύξεις και μηδενικές φωτογραφίες.
Η τετράχρονη λοιπόν δισκογραφική τους σιωπή μετά την κυκλοφορία του Drought EP δημιούργησε αρκετές απορίες σχετικά με το κατά πόσο το συγκρότημα υπήρχε ακόμη –μιας και το ευρύ θεματικό concept που ξεκίνησε το 2004 με το Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice, είχε ολοκληρωθεί. Η αλήθεια είναι πως δεν μας χρωστούσαν τίποτα πλέον, έχοντας στιγματίσει τα '00s με τις κυκλοφορίες τους, και παραδίδοντας ως κύκνειο άσμα το απίστευτο Paracletus το 2010 (αφήνω στην άκρη το αρκετά αδύναμο Drought). Η ανακοίνωση του επόμενου βήματος ήρθε σιωπηλά, όπως και η ψηφιακή του εμφάνιση, το βράδυ του Halloween. Και το όνομα αυτού, The Synarchy Of Molten Bones.
Η πρώτη εντύπωση είναι κατακλυσμική, δίχως αυτό να είναι απαραίτητα θετικό. Οι Deathspell έχουν τσιτώσει τα πάντα, με τα σημεία εξωφρενικής ταχύτητας να κυριαρχούν, με τις καταιγιστικές αλλαγές ρυθμών να επιδρούν τυραννικά πάνω σε οποιαδήποτε προσπάθεια αφομοίωσης του υλικού. Τα riffs του Hasjarl είναι ως επί το πλείστον κατακερματισμένα, με τα τμήματα να συνδέονται σε αφύσικα σημεία, σαν πλήθος ανάποδων κλειδώσεων.
Η εικόνα του ακροατή εντός μιας φουρτουνιασμένης, λυσσασμένης θάλασσας είναι πάνω-κάτω η εμπειρία που αποκομίζει κανείς από τις πρώτες ακροάσεις. Τα νερά είναι βέβαια γνώριμα, ειδικά για όσους έχουν εμπεδώσει τη μετά-Fas εποχή των Γάλλων, αλλά η βιαιότητά τους αποτυπώνεται πρωτόγνωρη· είναι μάλιστα διπλά βίαια για τον black metal ακροατή που απεχθάνεται οτιδήποτε λήγει σε -core. Γιατί το mathcore δεν είναι διόλου αθώο εδώ, όσον αφορά την εκτελεστική χροιά του συγκροτήματος.
Ο Mikko Aspa σταμάτησε να καταβροχθίζει τις συλλαβές, αλλάζοντας το τόσο γνώριμο ύφος του σε κάτι εμφανώς πιο δαιμονικό, λιγότερο όμως επιβλητικό. Τα περισσότερα riffs δραπέτευσαν από το κολαστήριο του Paracletus και του Drought, κάποια όμως, ειδικά στα δύο τελευταία (και καλύτερα) τραγούδια του δίσκου, μοιάζουν να νοσταλγούν τις ρέουσες εποχές του Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice. Το Synarchy Of Molten Bones φέρει λοιπόν μέσα του το παρελθόν της μπάντας, φιλτραρισμένο μέσω ενός παρανοϊκού καλειδοσκοπίου. Οι μέρες της κατανυκτικής μεγαλοπρέπειας έχουν περάσει· πλέον η μεγαλοπρέπεια είναι καταστροφική, σαν τη μοιραία αποκάλυψη της πραγματικής όψης του Δία στη Σεμέλη.
Το Synarchy Of Molten Bones δεν τιθασεύεται. Τα 29 λεπτά της διάρκειάς του είναι ένα ρωμαλέο πύρινο λάκτισμα προς πάσα κατεύθυνση, μια έκρηξη από την οποία λείπει όμως η μορφή. Ειδικά στα δύο πρώτα κομμάτια, θαρρώ πως το συγκρότημα ριψοκινδύνεψε συνθετικά και το αποτέλεσμα δεν του βγήκε. Τα πράγματα γίνονται πάντως σαφώς καλύτερα στις δύο τελευταίες μονάδες, με το “Internecine Iatrogenesis” να αποκαλύπτεται ως το πραγματικό διαμάντι της κυκλοφορίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Deathspell Omega έχουν ακόμη να πουν πράγματα: το φετινό τους άλμπουμ είναι η αξιοπρεπέστατη έναρξη μιας πιθανής 3ης περιόδου.
{youtube}IMRPo-6MxnA{/youtube}
