Η τακτοποίηση της μνήμης, η αντιμετώπιση των εκκρεμοτήτων της καρδιάς, ο συμβιβασμός με τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος στα «θέλω» μας, ο επαναπροσδιορισμός του εαυτού. Κάθε φορά που βγάζει δίσκο η Mary Chapin Carpenter, την αισθάνεσαι να παίζει ξανά το ίδιο παιχνίδι, σκυμμένη πάνω από τους ίδιους προσωπικούς χάρτες, υπακούοντας εσώτερα στους ίδιους άγραφους κανόνες.
Πράγματι, αυτό ενέχει μια κάποια επανάληψη. Δεν μπορεί όμως να γίνει διαφορετικά, εφόσον μιλάμε για μια τραγουδοποιό δραστήρια εδώ και 30 περίπου χρόνια: τα μεν εκφραστικά της μέσα έχουν παγιωθεί, το δε αυτί μας έχει μάθει να τα θεωρεί «δεδομένα». Επιφανειακά, λοιπόν, το The Things That We Are Made Of μοιάζει με πρωτοξάδερφο του (καταπληκτικού) The Age Of Miracles του 2010 και με μικρότερο αδέρφι του (καλού) Ashes And Roses (2012) –δηλαδή ως μία ακόμα άσκηση ισορροπίας μεταξύ παραδοσιακής country και ήπιου, ραδιοφωνικού ροκ made in East Coast.
Στην πραγματικότητα, η 58χρονη δημιουργός δεν σου λέει ποτέ την ίδια ιστορία, ακόμα κι αν σου μιλάει για περίπου παρόμοιες καταστάσεις. Γι' αυτό και οι δίσκοι της μοιάζουν με το οικείο παραθαλάσσιο μέρος το οποίο μπορεί να επισκέπτεσαι κάθε καλοκαίρι, όμως ποτέ δεν είναι εκείνο ακριβώς που άφησες, ούτε κι εσύ είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος.
Τραγούδια έτσι σαν τα "Note On A Windshield", "The Things That We Are Made Of", "88 Constellation S" και "Between The Wars (Chareston 1937)" κουβαλούν μεν τη θαλπωρή του γνώριμου, μα είναι και αρκούντως διαφοροποιημένα, ώστε να σε αιχμαλωτίσουν για ακόμα μία φορά στο αφήγημά τους. Οι μελωδίες είναι διακριτικές: ανθίζουν στο σπαρτιατικό «τοπίο» που φτιάχνει για χάρη τους ο παραγωγός David Cobb, γενόμενες φόντο για το βάρος των λέξεων και για τον τρόπο με τον οποίον τις τραγουδά/εκφέρει/τονίζει η Carpenter. Και, για ακόμα μία φορά, οι στίχοι και οι ερμηνείες κάνουν το θαύμα τους.
Η Carpenter, βέβαια, διηγείται ιστορίες από τη Μέση Ηλικία. Μέσα από αυτό το πρίσμα αντικρίζει τον κόσμο, τον έρωτα, το διαζύγιο που φαίνεται ακόμα να την απασχολεί. Κάνει ενίοτε τις συγκρίσεις της με το πώς ήταν τα πράγματα στα 17 και στα 35, παραμένει όμως σταθερή στο μετερίζι της, θυμίζοντας πότε την Joni Mitchell, πότε την (ύστερη) Loretta Lynn.
Μια τέτοια συνέπεια εδράζεται στην ισχύ των βιωμάτων και στην άνεση της ειλικρίνειας, μα την ίδια στιγμή εμπεριέχει και την περιχαράκωση, που δύσκολα θα επιτρέψει στο άλμπουμ να ακουστεί «σχετικό» σε όσους 20άρηδες έλκονται από τη ρετρό country-ish τραγουδοποιία του Sturgill Simpson ή από τις country/folk περιπλανήσεις του Jason Isbell. Όμως υπολογίστε ότι αυτά τα πράγματα γίνονται με τη σειρά τους σχετικά καθώς κυλά ο χρόνος: ο 20άρης του σήμερα, π.χ., μπορεί κάλλιστα να τη βρίσκει περισσότερο με το The Things That We Are Made Of όντας πια 40άρης κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, η Carpenter παραδίδει έναν ακόμα καλό δίσκο, φτιαγμένο για να ακούγεται με προσοχή και προσήλωση.
{youtube}UOdTKwl2gP0{/youtube}
