Η χαμηλοβλεπούσα μπάντα από το Nashville, οι αγαπημένοι Lambchop, συνεχίζουν να παράγουν μεταμοντέρνα κιθαριστική pop με jazz καρυκεύματα και soul ευαισθησία. Εξακολουθούν επίσης να αντιλαμβάνονται τους μοντερνισμούς ως εναλλακτικό δρόμο για να επιστρέψουν και να αναδείξουν τη μουσική παράδοση που τους έθρεψε.
Η ουσία του ήχου των Lambchop προέρχεται κατευθείαν απ’ τα γεννοφάσκια της country –την έχουν τιμήσει μάλιστα με ευφάνταστους τρόπους– και απ’ το μαύρο χιούμορ, το οποίο επαναφέρουν με κάθε ευκαιρία. Άλλωστε βάφτισαν τους 2 καλύτερους δίσκους τους με το επίθετο του πιο ατιμασμένου Προέδρου των Η.Π.Α. (Nixon, 2000) και του πιο μοσχοπουλημένου άλμπουμ του Michael Jackson (Thriller, 1997), ενώ στο πιο προσιτό στα ραδιόφωνα τραγούδι τους έδωσαν τον τίτλο “Your Fucking Sunny Day”. O μπροστάρης Kurt Wagner παραμένει μέχρι σήμερα η ψυχή του συγκροτήματος και εκείνος που ισορροπεί την ειρωνεία με την εμπειρία. Αυτά ήταν τα στοιχεία που έκαναν τόσο γλυκό και απολαυστικό το Mr. M του 2012: έναν δίσκο που έμοιαζε σαν την υπόσχεση ενός τρυφερού ρομάντζου, φωταγωγημένου στα ακριβά στούντιο της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ.
Με το φετινό Flotus, οι Lambchop διαγράφουν σχετικά απρόσμενη στροφή σε ένα πεδίο πειραματισμού, με τη ζυγαριά να βαραίνει προς τους παραμορφωμένους βοκαλισμούς του Wagner. Πρόκειται για παράξενη και αμφιβόλου εξυπνάδας επιλογή, καθότι η θέρμη των λεπτεπίλεπτων φωνητικών και το χαρακτηριστικό φαλσέτο του –σήμα κατατεθέν του γκρουπ εδώ και 20 χρόνια– χάνονται παντελώς.
Το εναρκτήριο “In Care Οf 8675309” μπλέκει γλυκά την αίσθηση μιας αφηγηματικής μπαλάντας του Bob Dylan με τα ηλεκτρονικά στρώματα, σε μια σαφώς υπερ-δουλεμένη παραγωγή. Πρόκειται για ένα υπερφορτωμένο, περιπετειώδες τραγούδι, που αν και έχει ενδιαφέρον, δημιουργεί ένα μάλλον αμήχανο και αφιλόξενο περιβάλλον. Το 18λεπτο “The Hustle”, πάλι (με το οποίο κλείνει ο δίσκος), απογειώνει τον ambient πειραματισμό και τα ηλεκτρονικά τοπία μέσω της πολυδαίδαλης δομής του. Ανάμεσα όμως στα δύο αυτά μακράς διαρκείας τραγούδια, υπάρχουν μόνο μικρά fillers και διόλου αλησμόνητα ambient πειράματα.
Στα χνάρια του κατά Eno ευαγγελίου και τα διδάγματά του περί ambient μουσικής –που μπορεί να την αγνοούμε όσο ακούγεται, αλλά να παραμένει απολαυστική– οι Lambchop διακατέχονται για πρώτη φορά από άγχος να «ανήκουν» στον 21ο αιώνα. Με αποτέλεσμα να σερβίρουν έναν δίσκο αξιοπερίεργο, που δεν θυμίζει με τίποτα ολοκληρωμένη πρόταση. Είναι περισσότερο μια δήλωση, πως βρίσκονται σε μια προσωρινή και μεταβατική φάση. Μια φάση που ίσως οδηγήσει στο μέλλον σε κάτι που θα αγγίξει ξανά το ένδοξο παρελθόν τους και ίσως ξεθάψει τη ζεστή τους καρδιά από εκεί όπου θάφτηκε. Εδώ, ας πούμε, έμεινε κρυμμένη κάτω από την υπερβολική και άνιση χρήση του auto-tune.
{youtube}Cf9wz5esgAo{/youtube}
