Ο James Leyland Kirby είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος. Στην ουσία, μπορείς να τον πεις κι έναν πολύ χαρισματικό απατεώνα. Όταν ξεκίνησε να πειράζει μουσικές υπό το προσωνύμιο «The Caretaker», 17 χρόνια πριν, δήλωσε πως η σκηνή της αίθουσας χορού που επισκέπτεται ο Jack Nicholson στη Λάμψη του Kubrick στάθηκε η αφορμή για να δημιουργήσει αυτό το πρότζεκτ. Αν λοιπόν θεωρήσουμε ως αφετηρία τις μελωδίες των τζαζ ορχηστρών στα 1920s και 1930s, ως σημείο καμπής θα θέταμε το εμμονικό ενδιαφέρον του δημιουργού με τη μνήμη, τις λειτουργίες και τις δυσλειτουργίες αυτής.
Η χρήση της λέξης «απατεώνας» αναφέρεται καθαρά στο γεγονός ότι ο Kirby δεν συνθέτει κάτι ο ίδιος: δανειζόμενος κομμάτια από singles 78 στροφών του παρελθόντος, προσθέτει εφέ, κόβει, ράβει, επιμηκύνει και συμπτύσσει, καίει την παραγωγή και τα συστήνει με καινούριο ένδυμα, καθοδηγούμενος μονάχα από το ένστικτο και κατ’ επέκταση το αυτί του· χωρίς ακαδημαϊκές αγκυλώσεις, παρτιτούρες και κατευθυντήριες οδηγίες. Το πράττει μάλιστα σε μουσικές που συνήθως ακολουθούσαν την εντελώς αντίθετη οδό για να δημιουργηθούν, αφήνοντας τη συγκεκριμένη αντίφαση να αποκαλύψει ακόμη περισσότερο το μεγαλείο του σχετικού δημιουργικού δυισμού.
Το 2005 έδωσε για free downloading μια σειρά από 72 MP3s με τίτλο Theoretically Pure Anterograde Amnesia, όπου πραγματευόταν τη δευτερομαθή αμνησία. Το 2011, στο πιο γνωστό του ως τώρα άλμπουμ An Empty Bliss Beyond This World, εμφανίζεται η νόσος του Αλτσχάιμερ ως αντικείμενο έμπνευσης και επεξεργασίας. Και τώρα, με το Everywhere At The End Of Time, επιστρέφει παραδίδοντας το 1ο μέρος μιας εξαλογίας, η οποία εξετάζει την ευρύτερη κατάσταση της άνοιας και κατά συνέπεια της απώλειας μνήμης. Η εξαλογία αυτή θα κορυφωθεί το 2019, όταν ουσιαστικά θα έχουμε και την εικονική απώλεια μνήμης μαζί με τον θάνατο του Caretaker πρότζεκτ. Αν μη τι άλλο ευφάνταστος και καθόλα δημιουργικός ο τρόπος που επέλεξε να κλείσει ένα κεφάλαιο της πορείας του και να συνεχίσει στο επόμενο.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι δεν συναντάμε ιδιαίτερες εκπλήξεις, μιας και οι retro-ballroom μελωδίες που βρίσκονται και στα υπόλοιπα άλμπουμ του Caretaker, γεμίζουν και το Everywhere At The End Of Time –με μόνη ίσως διαφοροποίηση ένα πιο εύθυμο γενικότερο αίσθημα, όσο εύθυμο μπορεί να γίνει κάποιο πόνημα του Caretaker φυσικά. Αφού όταν το πρωτάκουσα, και μην έχοντας διαβάσει τίποτα σχετικό με την κυκλοφορία, σκέφτηκα: «τι έπαθε αυτός, ερωτεύτηκε;». Ο γνωστός αραχνοΰφαντος, στοιχειωμένος, βυθισμένος σε σκέψεις και αφημένος στο επαναληπτικό ambience κόσμος που αρκετοί ανά την υφήλιο αγάπησαν μονομιάς, είναι κι εδώ πανταχού παρών. Και μάλιστα στα πολύ καλά του.
Μέχρι λοιπόν την ολική κατάρρευση, η οποία αργεί ακόμα, στο πρώτο αυτό στάδιο –όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας ενημερώνει– γνωρίζουμε τη φάση των περασμένων μεγαλείων, τη σιωπηλή βουτιά σε μια πανέμορφη ονειροπόληση, τις τελευταίες σπουδαίες μέρες. Προφανώς, πρόκειται για εκείνη τη γλυκόπικρη κατάσταση όπου παροντική πραγματικότητα και παρελθοντικές αναμνήσεις πλησιάζονται δειλά-δειλά και καμιά φορά μπλέκονται περίτεχνα, σε βαθμό που θέλει μερικά δευτερόλεπτα επεξεργασίας για να μπει το καθένα στη θέση του.
Εν κατακλείδι, σε αναμονή των υπόλοιπων 5 σταδίων, το 1ο έκανε ιδανικό ξεκίνημα για το τελικό ταξίδι των θολών τοπίων που εδώ και χρόνια ξεπηδούν από το κεφάλι του Φροντιστή. Και πράγματι, o Kirby δικαιολογεί στο έπακρο τον τίτλο αυτόν μιας και, όσο απατεώνα κι αν τον χαρακτηρίσεις, άλλο τόσο έχει καταφέρει ένα ακούσιο λαογραφικό έργο, βάζοντας τις μουσικές των αρχών του προηγούμενου αιώνα σε πολύ περισσότερα σπίτια απ' ότι πολλές μουσικολογικές μελέτες μαζί.
{youtube}SKBlaMbx0Qo{/youtube}
