Η παρέα του Josh Homme φτάνει αναπόφευκτα(;) στον πιο «χορευτικό» της δίσκο, απουσιάζουν όμως οι γερές μελωδίες και οι πραγματικά σπουδαίοι στίχοι...

Pop δωματίου που μοιάζει να ακούγεται από φθαρμένες κασέτες VHS, αλλά και παρέλαση psych ονειρώξεων εγκλωβισμένων στα τέλη των 1960s...

Η τρομπέτα του, με τις εντάσεις της και με τη γνωστή της δυναμική, αλλά και 4(!) κιθαρίστες, γίνονται ξεναγοί μας σε έναν φόρο τιμής στις καθοριστικές επιρροές του σπουδαίου Αμερικανού τζαζίστα...

Ένας παρεΐστικος δίσκος, ιδανικός για εκείνα τα άδεια, βαριεστημένα απογεύματα στο σπίτι, όταν ακόμη και η μετακίνηση από την πολυθρόνα στο κρεβάτι μοιάζει με …υπερατλαντικό ταξίδι

Χωρίς άγχος να το παίξει τζόβενο ή αιώνιος Doggfather, θυμίζει με στυλ στη χιπ χοπ πρωτοπορία της εποχής μας ότι δεν πρέπει να λησμονεί να είναι (και) διασκεδαστική...

Αναζητούν νέες διόδους επικοινωνίας με το κοινό, αλλά, όσο αφήνονται στην κατανυκτική τους ενδοσκόπηση, τόσο δυσκολότερο γίνεται να κουβαλήσεις μαζί σου τα καινούρια τους τραγούδια...

Ανακύκλωση ιδεών σε βαθμό απογοητευτικό ακόμα και για τέτοιους βετεράνους, ευτυχώς όμως το ιστορικό γκρουπ βρίσκει και τους τρόπους να παραμείνει ζωντανό...

Ψίθυροι αναδυόμενοι μέσα από τη σιωπή και παλινδρομούσες ψαλμωδίες φτιάχνουν μια αποτρόπαια ματιά στο τι συμβαίνει κατά «τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής», όπως την περιέγραψε ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού...

Με εκπληκτικές pop πιρουέτες που δίνουν στο ρετρό στοιχείο τη σαγήνη του διαχρονικού, μετατρέπεται όποτε θέλει από Αθώα Δεσποινίδα σε Κίνδυνο σε Καψερή Femme Fatale ταινίας του Τζον Χιούστον...

Μας κουράρει για το σύγχρονο, μαζικό τραύμα με 15 κεντημένα στο χέρι τραγούδια και ταυτόχρονα αυτοψυχαναλύεται για το συναισθηματικό τέλμα του γάμου της...

Σαρωτικοί, σχεδόν αυταρχικοί, χρησιμοποιούν την post-punk κληρονομιά για να κηρύξουν ενάντια στην έλευση ενός σύγχρονου Μεσαίωνα, τόσο για την Αμερική, όσο και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα...

Αν και κάποια στεγανά δεν σπάνε όσο ίσως γινόταν, καταφέρνει να τοποθετήσει σε νέα κάδρα τη ντυλανική τέχνη, χωρίς να διαρρήξει τη σχέση με τους αρχετυπικούς της κώδικες...

Πνίγονται μέσα στις ίδιες τις φιλοδοξίες τους, με έναν δίσκο για τη Ζαν Ντ' Αρκ που καταλήγει ν' ακούγεται φτηνός, ακόμα κι αν κάπου στο βάθος υπάρχουν ακόμα οι αρετές τους...

Συγκινητικό, άγαρμπο σε σημεία, με τη σήμα κατατεθέν «αγροτική» χροιά του Terry Jones, το κύκνειο άσμα της ιστορικής μπάντας μοιάζει με ολιγοφώτιστο δωμάτιο γεμάτο με τη μυρωδιά μιας ηλικιωμένης φλόγας...

Τα σόλο του Tom Morello μυρίζουν βενζίνη και δακρυγόνο, B Real & Chuck D συνεργάζονται άψογα στα φωνητικά, όμως δεν βγαίνει ένας δίσκος επικίνδυνος, που θα πολεμήσει με και θα πολεμηθεί από την εξουσία...

Πουλάνε πολύ περισσότερους δίσκους απ' όσους αναλογούν σε μία ροκ μπάντα το 2017, μα η ουσία τους βρίσκεται στη δυνατότητά τους να παράγουν άχρονη μουσική, ικανή να γίνει επίκαιρη ανά πάσα στιγμή...

Ραφιναρισμένη δουλειά σε ηλεκτρονικές διαδρομές, κατάλληλη τόσο για ιδιωτικές ακροάσεις, όσο και για δυναμικές περιηγήσεις στον κόσμο των dancefloors...

Στο τελευταίο τους άλμπουμ με τον Chester Bennington το μόνο που θυμίζει τη μπάντα είναι η φωνή του, χαμένη όμως σε χλιαρά τραγούδια και σε αποτυχημένους ποπ πειραματισμούς...

Ένα μπαλταφάν με ενδύματα από τη χρυσή τους εποχή, τα οποία μπορεί να είναι ελαφρώς μπαλωμένα, μα δίνουν τον καλύτερο δίσκο τους μετά το Midian του 2001...

Με διάθεση να υπερβεί τα χιπ χοπ στεγανά, καταλήγει σε κάτι που μοιάζει με σχιζοφρενική χορευτική μουσική για την αποχαυνωμένη ανθρωπότητα του 2017, μα την ίδια στιγμή παραμένει προσβάσιμο σε όλους...