Με τη γνωστή τους μαεστρία στα πλήκτρα, οι Αυστριακοί συντονίζονται ξανά με τον κόσμο της Μέσης Γης, δίνοντας έναν ακόμα καλό δίσκο, που απαιτεί να τον ακούς με τους στίχους ανά χείρας...

Το τραγούδισμά τους παραμένει μαγικό, αλλά ο νέος δίσκος προκύπτει αναιμικός, δείχνοντας τα όρια της μέχρι τώρα προσέγγισής τους στον τραγουδοποιητικό μύθο της Αμερικής, που τόσο αγαπούν...

Μουτρωμένος και τεταμένος δίσκος, με τον οποίον το τρίο γιορτάζει τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ακριβά ρολόγια και τα ναρκοδόλαρα που του απέφερε η φήμη, βάζοντας σε πρώτο πλάνο μια αλητήρια άποψη περί καπιταλισμού...

Ο 5ος δίσκος των Αμερικανών ακούγεται ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να ακούγεται μία πιο μυαλωμένη, ενήλικη και σοφή εκδοχή τους, 10 χρόνια μετά την προσωπική τους κορυφή...

Αν και τραγουδούν για τον θάνατο και την ανεργία (μεταξύ άλλων), πικετοφορούν δυναμικά την αντίληψη εκείνη περί ζωής που θέλει το ποτήρι μισογεμάτο...

Πέντε χρόνια μετά το άνισο The Wild Hunt, οι Σουηδοί φτάνουν στο επιθυμητό στάδιο ωρίμανσης, παίζοντας εκείνο που ξέρουν καλύτερα: εύληπτο, λαϊκό black metal...

Κοπιάρουν απροκάλυπτα τις πηγές τους, αλλά η δίψα τους να πουν κι εκείνοι κάτι με όχημα τη φλεγόμενη, νεανική τους οργή, τους κάνει να ισορροπούν μεταξύ μελλοντικής ελπίδας και χαμένης ευκαιρίας...

Αν και η πορτογαλική γλώσσα ορθώνει ένα εμπόδιο κατανόησης, το γκρουπ φτιάχνει ένα αξιόλογο concept album με συμφωνικά στοιχεία, αφιερωμένο στον μεγάλο σεισμό που ισοπέδωσε τη Λισαβόνα πίσω στο 1775...

Φιλοσοφικό απόσταγμα της αγριότητας του black metal, μια νιτσεϊκή δοξολογία στον Λύκο αποτυπωμένη σε 35 παγωμένα, επιβλητικά και αραχνιασμένα λεπτά...

Μία παρέλαση από υπεκφυγές, αντιπερισπασμούς και μικρές νίκες της καθημερινότητας, που εκθέτονται με νεανική ορμή, αλλά και με τη νωθρότητα που ταιριάζει στη μουδιασμένη γενιά του 35χρονου Αμερικανού...

Τα φουτουριστικά κόλπα πήγαν περίπατο, η hard rock ντιρεκτίβα ξαναγύρισε, ο ίδιος όμως παραμένει ένας Θεός της Κιθάρας, ακόμα και αν η εποχή δείχνει να μη χρειάζεται πια τέτοιους...

Το «μαγικό χέρι» του διάσημου ποπ παραγωγού Greg Kurstin δεν απέδωσε, τους περιβόητους guests πρέπει να διαβάσεις τα credits για να τους βρεις, αν ωστόσο αφιερώσεις χρόνο θα ακούσεις πλούσιες μελωδίες και καλόγουστες 1970s αναφορές...

Το στόρι τελείωσε γι' αυτή τη ρώσικη φωτοτυπία των Summoning που αρέσκεται να φτιάχνει φαντεζί δίσκους με power metal ψυχή και black προβιά, εμμονικά προσανατολισμένους στη Μέση Γη και τους Δαχτυλιδοπολέμους της...

Η στάμπα της ρέμπελης αλητείας κάτω από την οποία κρύβουν την κούρασή τους, μπορεί να πείσει πια μόνο όσους μιλένιαλς, αμερικανολιγούρηδες ακροατές μεγάλωσαν με indie κι έμαθαν να τους θεωρούν «παιχταράδες»...

Ένας Aldrahn πιο γλεντζές από ό,τι συνήθως, ο οποίος τραγουδάει, βογκάει, σφυράει και παίζει ένα ποικιλόμορφο black metal με αιχμή την απίθανη φωνή του...

Έργο εξομολόγησης και συμφιλίωσης με την απώλεια, όπου η Γαλλοβρετανή καλλιτέχνιδα σε πείθει ότι σου εξομολογείται πολύ δικά της πράγματα, με τα πρώτα λόγια που της ήρθαν στο μυαλό...

Αν και ανατρέχει στις δεξαμενές του αμερικάνικου τραγουδιού για έμπνευση, η διαπραγμάτευση αποδεικνύεται απρόβλεπτη και ανατρεπτική: έτσι λ.χ. θα ακούγονταν οι Television, αν έβγαζαν έναν americana δίσκο...

Η δηλητηριώδης γλώσσα του δεν έχει μαλακώσει και λάμπει ακόμα στις βίαιες ονειρώξεις και στα παραληρήματα οργής. Χάνεται όμως σε ένα αδέξιο άλμπουμ, όπου συνεργάζεται με τον Ed Sheeran και σαμπλάρει το “Zombie” των Cranberries...

Αν και η φωνή προδίδει τον Kory Clarke στις πιο ψηλές μελωδικές γραμμές η χροιά είναι ακόμα εδώ και οι Αμερικανοί επιβεβαιώνουν ότι «ο παλιός είναι αλλιώς», θυμίζοντας εποχές που το rock δεν είχε χάσει την επικινδυνότητά του...

Ενώ ο μουσικός Τύπος κατάρτιζε λίστες της χρονιάς στις οποίες δεν θα ήταν μέσα, εκείνος έβγαζε αθόρυβα έναν ακόμα ωραίο δίσκο, με ήρωες ανθρώπους που γέρνουν ή τείνουν προς το λυκόφως...