Επικό power metal και ατόφιο ατσάλι, με τους Αμερικανούς να μπολιάζουν τον ήχο τους με δόσεις αλητείας, με κιθαριστικά θέματα βουτηγμένα στην παράδοση των Manilla Road και με Blind Guardian φωνητικά...

Δεν είναι μέρος εκπλήξεων η 3η αυτή δουλειά των Γάλλων, διαθέτουν όμως αίσθηση μεγαλείου, ευχέρεια με τις μελωδίες καθώς και βαρυκόκαλα, καλοσχηματισμένα riffs, που σε κρατάνε σε εγρήγορση...

Η μετρημένη γραφή και η εξονυχιστικά αυτο-ανακριτική διάθεση των στίχων, κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίσει στον ωκεανό παρόμοιων indie rock κυκλοφοριών, έστω κι αν αισθάνεσαι ανησυχητικά οικεία με κάποιες μελωδίες...

Μουσική βγαλμένη από κελαρυστά ρυάκια και ομιχλώδεις βουνοκορφές της Σουηδίας, ένα ονειρικό κύκνειο άσμα, αντάξιο ολόκληρης της πορείας τους...

Επαναφέρουν στο προσκήνιο τα κομμάτια της παράδοσης που μπορούν να ειδωθούν ως ζωντανή ιστορία: ως ενδείξεις ότι οι άνθρωποι, όποτε κι αν έζησαν, ονειρεύτηκαν κατά βάση τα ίδια πράγματα και αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα...

Ο 24χρονος τραγουδοποιός έχει πάρει ένα γερό δάνειο από την αμερικάνικη soul, που όμως σχηματοποιείται σε στρογγυλά ερωτικά τραγούδια, τα οποία αντανακλούν και μία όψη της νεότητας στη σύγχρονη Βρετανία...

Είναι ασφαλώς δικαίωμά του να μεταλλάσσεται από φουτουριστικό disco crooner σε οικογενειάρχη που κόβει ξύλα για τον χειμώνα στο ράντσο στη Μοντάνα. Είναι όμως και δικαίωμά μας να βαριόμαστε...

Φτάνουν σε ένα άλμπουμ που όχι μόνο σηματοδοτεί τα 10 χρόνια παρουσίας τους, αλλά γιορτάζει και την επιδίωξή τους να υπάρχουν ως ένα Παράξενο Φρούτο με τολμηρή, εξωτική «γεύση»...

Επανεκκίνηση καριέρας για τους δημιουργούς του Oracular Spectacular, με μια ειλικρινή, προσεγμένη και διασκεδαστική κατάθεση, διακοσμημένη με vintage 1980s «ταπετσαρία»...

Συλλέγει καρπούς από το δέντρο των Negative Plane, έχει ως βασική επιρροή τους Absu, αλλά λοξοκοιτάει και προς το ska και το post-punk, καθώς οδεύει προς έναν πηγαίο και άκρως απολαυστικό αχταρμά...

Βασισμένος σε ένα μυστικιστικό διήγημα του 1900, ο Christofer Johnsson υλοποιεί το όραμά του για ένα 3ωρο rock/metal μιούζικαλ, κάνοντάς μας να του βγάλουμε το καπέλο...

Ο καλύτερος δίσκος της 25ετούς πορείας τους, μια δουλειά με ισχυρό στιχουργικό μήνυμα, αλλά και η πλέον επιτυχημένη υπεράσπιση της «oriental metal» ετικέτας στα μέχρι τώρα μουσικά χρονικά...

Οι Αμερικανοί βάζουν κάτω δεκάδες «φρέσκα» συγκροτήματα, προσφέροντας έναν indie δίσκο της προκοπής γεμάτο φρενήρη hooks, στριφογυριστές κιθάρες και εύφορες μελωδίες...

Αναντίρρητα καλοπαιγμένο, με τα χαρακτηριστικά «βλάχικα» φωνητικά του Zakk Wylde και τα σαμπαθικά του riff να πρωταγωνιστούν, μα χωρίς εχέγγυα να αντέξει στον χρόνο...

Παραδίδουν τραγούδια που παριστάνουν έναν πρόθυμο ώμο για να γείρουν όσοι νιώθουν μόνοι σαν σπουργιτάκια, ενώ στην πραγματικότητα αποτυπώνουν τη μοναξιά σε αισθαντικές φωτογραφίες...

Το αυστριακό δίδυμο βασίζεται σε δύστροπα γωνιώδεις ήχους και επιπλέουσες κιθάρες για να μας θυμίσει πως ο Σατανάς δεν είναι μόνο τρόμος και σκοτάδι, αλλά και ο άρχοντας των απαγορευμένων απολαύσεων...

Η τέχνη του Γερμανού συνθέτη παραμένει απολύτως ενδιαφέρουσα, περιπετειώδης, μελετημένη στην κάθε της λεπτεπίλεπτη κίνηση, εκφραστικότατη και τελικά βαθέως υποβλητική...

Πιο ροκ από ποτέ, εννοείται βέβαια με έναν δικό τους τρόπο, που ενώνει τη βαριά ψυχεδέλεια των Black Sabbath με την άγρια εκείνη τζαζ που έχει γίνει πια σχεδόν ταυτόσημη με τον Mats Gustafsson...

Δεν γράφει απλά το soundtrack μιας ταινίας, μα κι αυτό της γενιάς του Black Lives Matter, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα όσα έκαναν ο Curtis Mayfield, ο Marvin Gaye και ο Isaac Hayes με φόντο τα blaxploitation των 1970s...

Μακριά από κενά αιτήματα ανανέωσης και με τη σιγουριά εκείνου που ξέρει ποιος είναι και σε τι είναι καλός, η ατσάλινη παρέα του Biff Byford βγάζει και πάλι έναν γερό δίσκο...