Επιχειρώντας να αποτυπώσει σε νότες τη φυσική ομορφιά της Lake District, ο Άγγλος σαξοφωνίστας φτάνει σε έναν καλό δίσκο, που όμως από ένα σημείο κι έπειτα μάλλον μένει από καύσιμα...

Οι δύο Νεοζηλανδοί αυτοσχεδιαστές σε οδηγούν σε μία πυκνότατη ζούγκλα, στην οποία ο κίνδυνος του ανεξερεύνητου αποδεικνύεται ίδιος με την ηδονή του καινούργιου...

Κυνηγώντας το μεγάλο ποπ τραγούδι, αυτό το αεράτο κορίτσι με τη multi-culti καταγωγή φτάνει σε μια πολύχρωμη τούρτα με εξωτική μα γεμάτη και σαφή γεύση...

Υποσχόμενες μα όχι ακόμα καταπληκτικές (όπως τις θέλει το hype), οι δύο 19χρονες Αγγλίδες ακούγονται επικίνδυνα κοντά στους Knife, μα βρίσκουν πώς να κάνουν την pop ζωή μας λίγο πιο όμορφη...

Ένα αιθαλώδες avant-garde παζάρι ακραίου metal, γεμάτο λυρικά κοκτέιλ τροπικών noir, βόλτες σε στοιχειωμένα κτίρια και βίαιες σπαζοκεφαλιές...

Το συναίσθημα δεν αποτελεί βάλσαμο αν δεν υπάρχουν οι συνθέσεις, όμως ο David Longstreth ξαναβρίσκει εδώ επαφή μαζί τους, έστω και αν ο δίσκος εν μέρει χάνεται σε αδιέξοδα...

Κι άλλα σχήματα ανακατεύουν χίλια πράγματα, όμως εδώ έχουμε πραγματική μαστοριά στο πώς διαχειρίζονται τις τόσες μεταπτώσεις διαθέσεων και στο πώς βάζουν το ένα μέσα στο άλλο, συχνά κατά απίστευτους τρόπους...

Όλα τα κλασικά κι αγαπημένα συστατικά του κεκτημένου ήχου τους είναι εδώ, σε συνδυασμούς που δεν εκπλήσσουν, αλλά και δεν δυσαρεστούν...

Με ανατολίτικη μυσταγωγία και ονειρική μελαγχολία, επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράξενη φύση του φινλανδικού ακραίου metal, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι Beherit στο Engram...

Το ντεμπούτο των Αμερικανών θα προσφέρει αναζωογονητικό αίσθημα οικειότητας σε όσους μεγάλωσαν με το κιθαριστικό indie των zeros και ανακάλυψαν την υπόλοιπη μουσική βάσει αυτού του ήχου...

Στα βασικά του μπορεί να μην είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τους υπόλοιπους δίσκους του μέσα στην τρέχουσα δεκαετία, διαθέτει ωστόσο ένα περίσσευμα σε τσαγανό και μια αδιαπραγμάτευτη country ταυτότητα

Δίχως πειραματισμούς και εξερευνητικά άγχη, εστιάζουν στη φυσιολατρική μελαγχολία και στο αλλόκοτο, επαναφέροντας εκείνον τον δασικό βηματισμό που λείπει από τους black metal δίσκους του σήμερα...

Ένα περίεργο φρούτο πειραματικής pop, εναλλακτικού R'n'B και αστρικής soul, το οποίο εξετάζει με γενναιοδωρία, απαλότητα και λεπτομέρεια τις διάφορες εκφάνσεις της ομοφυλοφιλικής αγάπης...

Να τους λοιδορήσουμε για όλες αυτές τις γλυκανάλατες μπαλάντες, ναι. Αλλά να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, κάθε που βγάζουν αλήθεια και μαστοριά...

Δεν πραγματοποιούν κάποια υπέρβαση, προσφέρουν όμως έναν ακόμα ψηλοτάβανο δίσκο, με ματιά που λείπει χαρακτηριστικά από τα όσα συνήθως προβάλλει ο μουσικός Τύπος στις μέρες μας...

Σε ένα ενδιαφέρον πείραμα, παντρεύουν τον Burzum μινιμαλισμό και τη Thorns μηχανικότητα, με γαμήλιο βωμό το ιριδίζον πρίσμα της σύγκλισης black metal και post-rock...

Το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους ισορροπεί οριακά ανάμεσα στο vintage και στη σύγχρονη ματιά, όμως αποδεικνύεται μία από τις πιο εθιστικές indie κυκλοφορίες της χρονιάς...

Για μία ακόμα φορά, o Μίδας του σύγχρονου hip hop δεν σου αφήνει περιθώρια πλήξης, καθώς βγάζει έναν δίσκο που βρίθει από προσωπικότητα, ευρηματικότητα και περιεχόμενο...

Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από ετερόκλητες ιδέες, αρκετές για να αποφέρουν άλλους 2 δίσκους, οι οποίες όμως πιέζονται ασφυκτικά για να χωρέσουν μέσα σε 7 τραγούδια και σε 35 λεπτά...

Χρυσοποίκιλτο, επικό ατσάλι στα καλύτερά του, καψαλισμένο μέσα στις φλόγες των Manowar, που έρχεται να  επαναπροσδιορίζει τον πήχη του είδους στήνοντας ανεπανάληπτες γέφυρες με τη high fantasy παράδοση...