Δουλειά όχι μόνο επίκαιρη, μα και ζωντανή, η οποία βρίσκει το ιστορικό βρετανικό σχήμα να ξεμπερδεύει με το Soft Machine Legacy, δίνοντας μια καλή απάντηση στο τι είναι σήμερα, 52 χρόνια μετά την ίδρυσή του...

Ο Max Cavalera βρίσκεται ξανά σε (απρόσμενη) στιγμή έμπνευσης, γιορτάζοντας έτσι με τον πρέποντα τρόπο τα 20 χρόνια του γκρουπ στη δισκογραφία...

Δίσκος-παραφωνία στις σύγχρονες χιπ χοπ τάσεις, που δεν είναι εύκολο να αρέσει, όμως εντυπωσιάζει με τον άφιλτρο νατουραλισμό του, τις ξέπνοες ερμηνείες, τα «μισοκοιμισμένα» beats και τα τραγούδια-στιγμιότυπα...

Παίζει έξυπνα με τη μάτσο μυθολογία των «ισχυρών», παραθέτοντας τραγούδια για αυτοκαταστροφικούς χαρακτήρες που ζουν σε μεγαλουπόλεις, σαν αυτούς που βλέπουμε στους πιλότους των σύγχρονων τηλεοπτικών σειρών...

Με τον David Wyndorf σε τρελά κέφια, βγάζουν έναν γερό δίσκο με μπόλικα sing-along ρεφρέν, που λειτουργεί παράλληλα ως φόρος τιμής στους MC5, τους Stooges και άλλους μεγάλους του Ντιτρόιτ από τα πρώιμα 1970s...

Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα. Αλλά και ένα ροκ απόλυτα τωρινό, που συμβάλλει στη συζήτηση για το πιθανό μέλλον. Αν και το ζητούμενο είναι πόσοι ακροατές των ημερών μας αντιλαμβάνονται αυτή τη μουσική ως ροκ...

Προσφέρει τη φωνή του Maynard James Keenan στην ωριμότητά της, είναι όμως «λίγο» για το όνομα του συγκεκριμένου γκρουπ –ενώ βάζει και σε σκέψεις για το ποιον του επόμενου δίσκου των Tool...

Κυριαρχεί η μουντή ατμόσφαιρα, ενώ απουσιάζει το μεγάλο hit. Βρίσκει ωστόσο τον τρόπο και αποκρυπτογραφεί όσα θέλησε να εκφράσει ο Jerry Cantrell γύρω από την «αύρα» του Σιάτλ...

Μια εμπειρία υπερδιαστατική με νύξεις για τη μεγάλη κρυπτοζωολογική περιπέτεια του 20ού αιώνα, όπου βόμβοι, αναλογικά ηλεκτρονικά και επιτόπιες ηχογραφήσεις συμπράττουν με φυσικά όργανα και στρογγυλές μελωδίες...

Ο frontman των Wilco καταθέτει 11 τραγούδια για τον θάνατο, τον εθισμό στα ναρκωτικά και την απώλεια του νοήματος μέσα στον χρόνο, στέλνοντας ένα μήνυμα σκληρό και αληθινό, αλλά όχι μελοδραματικό...

Samples από ομιλίες του Ντόναλντ Τραμπ φτιάχνουν ένα δυστοπικό περιβάλλον, με τον Al Jourgensen να αποδεικνύει ότι «δαγκώνει» ακόμα, έστω και αν τα δόντια δεν είναι πια τόσο κοφτερά όσο στα χρόνια του Psalm 69...

29 χρόνια μετά το One Small Voice επιστρέφουν με καλοραμμένα νέα τραγούδια, με τα οποία όμως απλά διαχειρίζονται αξιοπρεπώς όσα στη διάρκεια της απουσίας τους έγιναν δεδομένα στο progressive metal ύφος...

Ωραία γήινη μουσική, για καθημερινούς φθαρτούς (ή φθαρμένους) ανθρώπους, χωρίς νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες του κλασικού Songbook...

Υπάρχουν αρκετές «ειδικές συνθήκες» για να προσεγγιστεί ο δίσκος, όμως στέκει ως δείγμα της διαχρονικής κλάσης της Βρετανίδας ερμηνεύτριας –χώρια που δύσκολα επιτυγχάνει κανείς σε τέτοιες τολμηρές διασκευές...

Ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με το zeitgeist, δίνει όμως μερικούς ακόμη κιθαριστικούς ύμνους για indie kids που δεν μεγάλωσαν και δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε τους έκλεψε τη γκόμενα ο χίπστερ της γειτονιάς...

Παρά τις αφρώδεις μπασογραμμές και την ευφορία που προσωποποίησε η επιτυχία του "Tints", το άλμπουμ χάνεται προσπαθώντας να αγγίξει τον Μύθο του Funk και συντρίβεται από το βάρος των ίδιων του των φιλοδοξιών...

Αν και δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το Under Τhe Red Cloud (2015), είναι ένας συμπαγής και περιεκτικός δίσκος, αντάξιος του παρελθόντος του φινλανδικού γκρουπ...

29 χρόνια μετά το Time Will Tell, ξαναπιάνουν το νήμα του US metal και πετυχαίνουν να γράψουν τραγούδια που δεν ακούγονται παρωχημένα, αν και ανήκουν ξεκάθαρα σε μια άλλη εποχή...

Δίσκος άκρως βρετανικός, που προσπαθεί να συλλάβει το κλίμα μιας χώρας σε υπαρξιακή κρίση –και το αποτυπώνει γλαφυρά. Μόνο που δεν σου αφήνει πολλά περισσότερα να θαυμάσεις...

Ο Jeff Gutt αναλαμβάνει τραγουδιστής σε μια συμπαθητική νέα εκκίνηση για το αμερικάνικο γκρουπ, χωρίς όμως ακόμα να μπορεί να ξορκίσει το «φάντασμα» του Scott Weiland από τις ερμηνείες του...