Επιστροφή στις ρίζες για την Caroline Hervé, στην εποχή δηλαδή που δεν ήταν ακόμα «Miss» αλλά απλώς η Kittin, η οποία δοκίμαζε τα πρώτα σπινιαρίσματά της στα πλατώ των γαλλικών clubs με δίσκους του Richie Hawtin, προσπαθώντας να κερδίσει χρήματα. Είκοσι χρόνια μετά τη συνεργασία με τον Tim Hecker για το 1982 –την πρώτη σελίδα μιας μεγάλης και λαμπρής ιστορίας– πετάει από πάνω της τον προσδιορισμό ευγενείας που της φόρεσαν οι ατζέντηδες (θέλοντας να δώσουν εξτρά λάμψη στο ηλεκτρονικό της άστρο) και παραδίδει ένα ανάθημα στην ambient πλευρά της.
Η Kittin του Cosmos έχει υπαρξιακές και μεταφυσικές ανησυχίες, ψάχνεται και πειραματίζεται· αλλά τα χαρακτηριστικά φωνητικά της, για τα οποία έχει λατρευτεί όλα αυτά τα χρόνια, ακούγονται πιο στιβαρά από ποτέ. Απολύτως σίγουρη για το πρώτο της concept album, γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις dance προσδοκίες που (θα μπορούσαν να) βαραίνουν μια clubber ντίβα του βεληνεκούς της και εξερευνά ατρόμητη το σκοτάδι της, ψάχνοντας απαντήσεις σε πανάρχαια ερωτήματα.
Απ' το εναρκτήριο "Cosmic Address" με τα synth γυρίσματα και το μεταφυσικό anthem "Are You There", μέχρι το ιντερμέδιο "Last Day Οn Earth" και τα απόκοσμα φωνητικά του "Deep Space Station", η Kittin διαγράφει το αστρικό της ταξίδι με προορισμό κάποιο φουτουριστικό club στις εγκαταστάσεις εγκαταλειμμένου διαστημικού σταθμού, σε μία από τις εννιά γωνιές του πλανητικού μας συστήματος. Και η εμπειρία μοιάζει με μουσική επένδυση για ένα φιλμ που θα σκηνοθετούσε η μετενσάρκωση του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Μέσα βέβαια στον ορυμαγδό πειραματισμού που γνωρίζει η ηλεκτρονική μουσική τα τελευταία χρόνια (συχνά δοκιμάζοντας την ελαστικότητα του απείρου), μια πρόταση σαν του Cosmos δεν ακούγεται διόλου πρωτότυπη. Και πράγματι, δεν είναι.
Όμως αυτό δεν στερεί γοητεία από την ατμόσφαιρα του δίσκου, ενώ το ενδιαφέρον κεντρίζεται ακόμα περισσότερο αν σκεφτείς ότι από –καταπληκτικά, σε κάθε περίπτωση– κομμάτια που λειτούργησαν ως soundtrack για σεξ στις τουαλέτες των clubs της Γκρενόμπλ και της Μόσχας, η Miss Kittin έφτασε τελικά εδώ. Άνετη και χορτασμένη, αυτή τη φορά δεν εξελίσσει τον ήχο της για το κοινό, αλλά για τον εαυτό της.
Με το Cosmos η Miss Kittin (ναι, δεν μπορούμε να συνηθίσουμε να μην τη λέμε έτσι) κοιτάει λοιπόν στο μέλλον, μέσα από μια αναδρομή στις ρίζες της. Κι εκείνο που σημειώνει η ίδια για το άλμπουμ της είναι τελικά κι αυτό που αξίζει να κρατήσουμε για το συγκεκριμένο ταξίδι:
«Ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε και πού πηγαίνουμε; Πίσω στον πυρήνα. Περιέργεια και ελευθερία. Ελευθερία από την ποπ τέχνη και τους κανόνες του dancefloor και του ρυθμού των 4/4. Μόνο συγχορδίες, ατμόσφαιρα και υφές – μια εξερεύνηση σε έναν ήχο που αντανακλά το μυαλό και την ψυχή, την τέχνη και την επιστήμη– και η φωνή ως απόλυτο όργανο. Ένα soundtrack διαρκείας, χωρίς κανένα διάλειμμα, καμία σιωπή. Μια οδύσσεια».
{youtube}8GOMnwnDwFM{/youtube}
