Bryan Ferry - Bitter Sweet

Η αγάπη του Bryan Ferry για το swing των παλιών big bands δεν αποτελεί μυστικό, αλλά ίσως και να γλυκάθηκε λίγο παραπάνω ο αιώνιος Δανδής απ’ το cameo που έκανε ως τραγουδιστής σε καμπαρέ, στην τηλεοπτική σειρά Babylon Berlin του Τομ Τίκβερ. Όποια κι αν ήταν πάντως η αφορμή για τη δημιουργία του Bitter-Sweet, παραμένει απολαυστικό να τον ακούμε να διαπρέπει στο jazzy τερέν που ξεκίνησε να εξερευνά εντατικά με το As Time Goes By (1999) και στη συνέχεια με το The Jazz Age (2002).

Η «δαντελωτή» ματαιοδοξία που χαρακτηρίζει τον Ferry στο μικρόφωνο δεν έχει χάσει το ερωτικό της άγγιγμα, ακόμη κι αν τώρα πια υιοθετεί μια ψιθυριστή θλίψη στην έκφραση. Πλέον, η μούσα του δεν είναι η αγκαλιά των διαστημικών μοντέλων που κοσμούσαν τα εξώφυλλα των δίσκων του. Το μανιφέστο του ορκισμένου εργένη το έχει ολοκληρώσει –και το έχει τοποθετήσει στο ράφι. Σειρά έχει λοιπόν η ασφάλεια των τζαζ ενορχηστρώσεων, οι οποίες σιγοκαίνε σαν τζάκι.

Τραγούδια από τη δαφνοστεφανωμένη καριέρα των Roxy Music αλλά και από την προσωπική του διαδρομή, φοράνε εδώ τα «καλά» τους τζαζ ρούχα. Και όλα μαζί συμπληρώνουν ένα καθόλου αχρείαστο τελικά remake κάποιων λαμπρών στιγμών. Σαν το σαγηνευτικό “Alphaville” ή το καθηλωτικό "Reason Or Rhyme"· ακόμη και το "Sign Οf Τhe Times" από το The Bride Stripped Bare (1978), που εδώ μετασχηματίζεται σε βραδυφλεγές φλαμέγκο βγαλμένο από πυρετώδεις ονειρώξεις. Το δε "While My Heart Is Still Beating" από το κλασικό Avalon (1982) παράγει φρέσκους χυμούς, ενώ ξαφνιάζει ο εξωτικός μινιμαλισμός του “Zamba” από το Bête Noire (1987).
 
Η πληθωρική art pop του Δανδή δεν νιώθει πια την ανάγκη να αποπλανήσει τα θηλυκά του κόσμου, ούτε φέρνει στο προσκήνιο τη στυλιζαρισμένη γοητεία του χαρισματικού frontman (που υπήρξε). Τη σκυτάλη έχουν πάρει πλέον η ορχηστρική jazz και η καπνισμένη swing ατμόσφαιρα, σε τόση ακριβώς ποσότητα ώστε να αντέξεις δίχως να προγκήξεις από το άβολο αίσθημα νοσταλγίας. Αυτή τη φορά ο Bryan Ferry δεν κυκλοφορεί με λυμένη γραβάτα και επιμελώς ατημέλητο χτένισμα στα υποσχόμενα gala της πόλης. Κρατάει τη μπλαζέ μελαγχολία για τον ρόλο του παράνομου crooner και υποδύεται τον «περπατημένο» ερμηνευτή, ο οποίος είναι ακόμη ικανός να κάνει τις γυναίκες στο κοινό να δαγκώσουν με λαγνεία τα καλαμάκια των κοκτέιλ τους –και τους άντρες να ανασκουμπώνονται τσαλακώνοντας το ύφος τους, ώστε να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων.

Ακόμη κι αν το Bitter-Sweet είναι τελικά ένα άλμπουμ ήσσονος σημασίας για τη δισκογραφία του Ferry, κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να πείσει για τις προθέσεις του χωρίς να μας φλομώσει στην εστέτ «τζαζίλα» και στις μεστωμένες μανιέρες του ρετρό.

{youtube}4h3TXrZGxBU{/youtube}