Σε συζητήσεις με ακροατές 35 και πάνω για «το τελευταίο καλό άλμπουμ των Muse», οι περισσότεροι στέκονται στο Black Holes Αnd Revelations (2006)· αρκετοί πάνε ακόμα πιο πίσω, στο Absolution του 2003, ενώ κάποιοι πιουρίστες επιμένουν στο Origin Οf Symmetry (2000). Στις μικρότερες πάλι ηλικίες έχει μείνει τo τραγούδι του κινηματογραφικού Twillight (“Supermasive Black Hole”), καθώς και τα “Uprising”, “Madness” και “Psycho” –επιλογές δηλαδή κυρίως από τους δίσκους μετά το Black Holes Αnd Revelations, τότε που οι Muse γιγαντώθηκαν σε μπάντα που γεμίζει στάδια στην Ευρώπη.
Για μένα, οι Muse είναι το καλύτερο συγκρότημα από τα 2000s κι έπειτα. Όμως στις τελευταίες τους δουλειές, κάπου με έχασαν: αναγνωρίζω ότι δεν έπαψαν να υπάρχουν φοβερά τραγούδια, αλλά σαν σύνολο κάτι δεν μου άρεσε. Και τα πρώτα δείγματα γραφής πριν την κυκλοφορία του Simulation Theory παρέμεναν στο ίδιο αποθαρρυντικό κλίμα.
Η τηλεοπτική σειρά Stranger Things κέρδισε αρκετό κόσμο από το 2016 που άρχισε να προβάλλεται, ενώ με την 1980s αισθητική της επηρέασε ακόμα περισσότερους. Δεν ξέρω εάν αρέσει και στους Muse –πιστεύω πως ναι– πάντως για το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ χρησιμοποίησαν τον καλλιτέχνη που σχεδίασε το πόστερ του σίριαλ, τον Kyle Lambert. Έτσι, το Simulation Theory παραπέμπει σε δεκάδες αναφορές από την κουλτούρα των 1980s, όπως π.χ. σε ταινίες σαν το Back Τo Τhe Future και το Teen Wolf, αλλά και στο βιντεοκλίπ του Michael Jackson για “Thriller”.
Το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ως προάγγελος του νέου δίσκου ήταν το “Dig Down" (Μάιος 2017), το οποίο μας μπέρδεψε ως προς την κατεύθυνση, αφού οι κιθάρες απουσίαζαν και τα synths ήταν πολλά. Στη συνέχεια, όταν ήρθαν διαδοχικά τα υπόλοιπα κομμάτια που λειτούργησαν ως promo, όλα έγιναν ξεκάθαρα: οι Muse θα επέστρεφαν με ένα άλμπουμ έντονα επηρεασμένο από τη synth pop της δεκαετίας του 1980. Ο ίδιος μάλιστα ο Matt Bellamy χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Lana Del Rey, αναφερόμενος στο πώς κατάφερε να αναμιγνύει τη μουσική του σήμερα με την αισθητική των 1950s· καταλήγοντας ότι δεν μιλάμε πια τόσο για τη μίξη των παλιών ήχων, όσο για τη μίξη του τότε στο σήμερα.
Το Simulation Theory ξεκινά με το "Algorithm" και χρησιμοποιεί εκτεταμένα synthesizers για να φτιάξει έναν φουτουριστικό ρυθμό, που θυμίζει έντονα video game –δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τραγούδι για να ξεκινήσει το συγκεκριμένο άλμπουμ. Εάν θέλεις να ακούσεις λίγο παλιούς Muse, τότε πρέπει να σταθείς στα "The Dark Side"και "Pressure", ειδικότερα στο δεύτερο, καθώς διαθέτει παιχνιδιάρικο ρυθμό, ικανό να ξεσηκώσει τα πλήθη στις συναυλίες.
Βασικός παραγωγός του άλμπουμ είναι ο παλιός γνώριμος Rich Costey, υπεύθυνος για τα Absolution (2003) και Black Holes Αnd Revelations (2006). Αλλά επειδή οι Muse δούλεψαν κάθε τραγούδι ξεχωριστά και σε διαφορετικά στούντιο σε Αγγλία και Αμερική, είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν και με τον Timbaland, αλλά και με παραγωγούς σαν τον Mike Elizondo (Dr. Dre, Eminem) και τον Shellback (Taylor Swift, Britney Spears). Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων συμπράξεων είναι το "Propaganda", σχεδόν ανάθεμα για τους οπαδούς. Κι όμως, πρόκειται για ένα σέξι τραγούδι σε funky ρυθμό, το οποίο θυμίζει Prince.
Εκεί που τελειώνει το "Propaganda" συνεχίζει το "Break It Τo Me". Κι ενώ στην αρχή σου τη σπάει με τον ρυθμό του, έρχεται το μεσαίο μέρος με τη σχεδόν υπνωτική φωνή του Bellamy να σου αλλάξει κάθε άσχημη σκέψη. Το "Blockades" αποδεικνύεται το πιο ροκ στιγμιότυπο του συνόλου, αν και τα πλήκτρα εξακολουθούν να είναι πολλά για ροκ· δεν παύει πάντως να είναι κολλητικό. Το άλμπουμ κλείνει με το “The Void”, ξανά σε φουτουριστικό ήχο, σαν να βρισκόμαστε στο τέλος μιας αντίστοιχης ταινίας, με τον ήρωα να οδηγείται προς την πόρτα που του ανοίγει την πύλη σε μια νέα διάσταση.
Ακολουθώντας τα βήματα των Metallica, οι Muse γύρισαν βιντεοκλίπ σχεδόν για όλα τους τα νέα τραγούδια, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέονται (τα περισσότερα) μεταξύ τους. Όρεξη να έχεις να τα παρακολουθείς και να αναγνωρίζεις σε αυτά σκηνές από ταινίες σαν το Ghostbusters, το Teen Wolf, ή το Critters. Στην επιλογή μάλιστα που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου, η κόκκινη κιθάρα του συγκροτήματος Rocket Baby Dolls (το πρώτο όνομα των Muse) κάνει ευθεία παραπομπή σε μία από τις πιο αγαπημένες σκηνές του Back Τo Τhe Future.
Κατά τα λοιπά, το Simulation Theory έφερε τους Muse στο νούμερο 1 της Βρετανίας για 6η συνεχόμενη φορά και πλέον προετοιμάζονται για την καλοκαιρινή περιοδεία, που λέγεται ότι θα είναι πιο εντυπωσιακή και από την προηγούμενη. Στις κριτικές το άλμπουμ τα πήγε έτσι κι έτσι· οι περισσότερες το βρήκαν μέτριο προς καλό. Την καλύτερη σύνοψη τη διάβασα στο NME: «θα ντρέπεσαι να λες πόσο πολύ σου αρέσει». Δεν θα διαφωνήσω, καθόλου μάλιστα. Γιατί, αν με ρωτήσετε ποιο τραγούδι ξεχωρίζω, με δυσκολία θα σας απαντήσω, καθώς δεν υπάρχει άμεσο χιτάκι (όπως σε προηγούμενες κυκλοφορίες). Και όμως, το Simulation Theory το ακούω άνετα από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ η deluxe έκδοση –γεμάτη με remixes και με ακουστικές εκτελέσεις– κάνει την όλη εμπειρία ακόμα πιο απολαυστική.
Σε κάθε ακρόαση έκανα παράλληλα άλλα πράγματα, έχοντάς το σαν μουσικό χαλάκι, παρά ταύτα τα τραγούδια δεν με άφησαν αδιάφορο. Υπάρχουν πολλές ωραίες στιγμές εδώ, ικανές να σε κάνουν να διακόψεις τη δουλειά σου και να δώσεις βάση, πείθοντάς σε να χαζέψεις το αντίστοιχο βιντεοκλίπ, ενθυμούμενος ίσως τις εποχές που πήγαινες στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς και ζητούσες τη νέα ταινία του Michael J. Fox. Τελικά είχε δίκιο το NME. Δεν θα το λέω δυνατά ότι μου αρέσει το Simulation Theory, αλλά μου αρέσει.
{youtube}h2eKImKZviw{/youtube}
