Big Joanie - Sistahs

Μερικές φορές, δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω για να φτιάξεις μουσική, πέρα από καλές ιδέες και πράγματα να πεις. Ανά τις δεκαετίες, αυτή η less-is-more φιλοσοφία έχει εκφραστεί με διάφορους τρόπους, είτε σε επίπεδο σύνθεσης, είτε σε επίπεδο παράδοσής της: τρία στοχευμένα ακόρντα, πέντε στίχοι που σπάνε κόκαλα και μία φωνή γεμάτη αλήθεια, έχουν αποδειχθεί ικανά υλικά για να μεταφέρουν το μήνυμα πιο ανέπαφο και ουσιαστικό, απ' ότι οι πιο περίπλοκες ενορχηστρώσεις του κόσμου.

Το βρετανικό DIY τρίο των Big Joanie εκπορεύεται από αυτήν την ιδεολογική δεξαμενή και ανήκει σε εκείνη τη γενεαλογία punk συγκροτημάτων που διεκδικούν τη θέση τους στον κόσμο μέσα από τη μουσική τους έκφραση. Τις Stephanie Phillips, Chardine Taylor-Stone & Estella Adeyeri δεν τις ένωσε δηλαδή μόνο η κοινή τους αγάπη για το φεμινιστικό punk, αλλά και η ανάγκη να υψώσουν τη συλλογική τους φωνή ως μαύρες γυναίκες σε μία ολοένα και πιο συντηρητική κοινωνία. Έδωσαν το πρώτο τους live ως Big Joanie στο φεστιβάλ First Timers του Λονδίνου, έφτιαξαν το όνομά τους ανοίγοντας για μπάντες όπως οι Parquet Courts και τελικά τις ανακάλυψε ο γνωστός σκαπανέας Thurston Moore, στη δισκογραφική του οποίου κυκλοφορούν τώρα το ντεμπούτο τους Sistahs.

Το συγκεκριμένο είναι άλμπουμ που βασίζεται στη δύναμη της ηχητικής αμεσότητας, της στιχουργικής ωμότητας και της συναισθηματικής ειλικρίνειας, με την αισθητική που έχουν επιδείξει post-punk μπάντες όπως οι Raincoats και riot grrrl επίγονοι όπως οι Sleater-Kinney. Το στίγμα των τελευταίων ανιχνεύεται μάλιστα σε διάφορες στιγμές του Sistahs, κυρίως σε αυτές που οι τρεις κοπέλες μοιράζονται φωνητικά, καθώς και σε χαρακτηριστικά κομμάτια όπως το “Fall Asleep” και το “It’s You”. Είναι όμως κάπως άγαρμπη σε ορισμένες περιπτώσεις η προσπάθειά τους να εντάξουν ηλεκτρονικά στοιχεία στον μίνιμαλ ήχο ή να περιπλέξουν τα πράγματα με τον τρόπο που το προσπάθησαν μπάντες σαν τις προαναφερθείσες· με αποτέλεσμα κομμάτια όπως το "Εyes" και το "Tell Α Lie" να μην προτείνουν κάτι το αξιοσημείωτο.

Πάντως, από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Sistahs, όταν η Stephanie Phillips τραγουδάει «It’s A New Year and I’m still here/It’s a new day, I’ll be OK», οι Big Joanie πείθουν πως διαθέτουν εκείνο το μαγικό, δυσεξήγητο «κάτι», που τις ξεχωρίζει από τη στοίβα και αναγκάζει τον ακροατή να γραπωθεί πάνω από την ύπαρξή τους. Αυτό το «κάτι» εμφανίζεται πάλι ηχηρά στο συγκινητικό “Used To Be Friends”, στην άγρια ομορφιά του “Way Out”, στην post-punk τραχύτητα του “Down Down” και ως αποκορύφωμα στο ρεφρέν-ερώτηση του "How Could You Love Me". Είναι όλες στιγμές που υπακούν στον χρυσό κανόνα της συνθετικής απλότητας και μεγιστοποιούν το νόημα όσων μηνυμάτων κουβαλούν οι λέξεις.

Μακριά από το βλαβερό hype, τα βαρύγδουπα σχόλια και τις ύποπτα διθυραμβικές κριτικές, το Sistahs είναι ένα απαραίτητο άλμπουμ, το οποίο επιβεβαιώνει ότι, όταν έχεις κάτι αληθινό και ουσιαστικό να πεις, αυτό θα ξεπεράσει κάθε φράγμα και θα φτάσει στον ακροατή, ατόφιο και αυθεντικό. Όσο η αλήθεια παραμένει προτεραιότητα για τις Big Joanie, θα συνεχίσουν αναπόφευκτα να μας απασχολούν.

{youtube}mZ15zmiZBNg{/youtube}