Ο πήχης δεν ανεβαίνει συγκριτικά με αυτά που μας έχει ήδη παρουσιάσει, διακυβεύεται μάλιστα κιόλας, όσο απομακρύνεται από τα Βαλκάνια· ίσως όμως να είναι η δουλειά που θα κάνει το γκελ στον ευρωπαϊκό τζαζ Τύπο...

Πώς διάολο γίνεται, σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, να κάνουν το ίδιο πράγμα και να καταφέρνουν να ακούγονται πάντοτε τόσο ζουμεροί;

Όσοι διαλέξουν να το ακούσουν μακριά από κλισέ και «ταμπού», θα απολαύσουν έναν από τους καλύτερους μεταλλικούς δίσκους της τρέχουσας χρονιάς...

Στην πιο ποπ εποχή της χιπ χοπ ιστορίας, γίνεται ίνδαλμα ραπάροντας όσο και όπως μπορεί, σε τραγούδια για τη ζωή ενός σύγχρονου λαϊκού κοριτσιού της Νέας Υόρκης...

Καλοστημένο σκοτεινό άλμπουμ, που όμως παρασύρεται από το De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994), καταλήγοντας μια άσκηση στην ατμόσφαιρά του...

Αν το Immunity (2013) ήταν κλάξον που καλούσε σε μια αυτοκινητάδα επιστημονικής φαντασίας, το νέο άλμπουμ μοιάζει με παρτίδα διαστημικό σκάκι, όπου διακυβεύεται η μικρή ιστορία σωτηρίας του καθενός μας...

Αν και βιάστηκαν να αλλάξουν πίστα, σατιρίζουν με ποιητικό στόμφο και λυσσασμένη ροή την ξενοφοβία, την παράνοια του Brexit και την ηθική παρακμή των Δυτικών κοινωνιών...

Μια τελετουργία που εκφράζεται πρωτίστως με ρυθμικούς όρους, προσφέροντας ένα βραδυφλεγές και (ανα)στοχαστικό γκρουβ, ικανό να ξεκλειδώσει τον νου και το πνεύμα μετά από μια δύσκολη μέρα...

Καταφέρνει να συνδυάσει την αισθητική πρωτοπορία με το συναίσθημα, κάνοντας παράλληλα ένα τολμηρό βήμα όχι προς τα εμπρός, αλλά προς τα έξω...

Πελαγοδρομεί μουσικά και λιμνάζει στιχουργικά, με αποτέλεσμα τραγούδια που όλο και κάτι θέλουν να πουν, μα απομένουν λειψά, αναξιομνημόνευτα και κομματάκι πεζά...

Μετά από 14 χρόνια ύπαρξης, κλείνουν την καριέρα τους με έναν εκθαμβωτικό δίσκο, στον οποίον τα πάντα λάμπουν σαν δάσος μετά τη βροχή...

Δεν υπερβαίνουν τα stoner metal δεδομένα, όμως βρίσκουν τον τρόπο και τα κάνουν να σπαρταράνε, προσφέροντας αψιά κόψη στη γκρουβάτη τους αγριάδα...

Διατηρεί ατόφιες τις kraut, punk και disco καταβολές του και, παρότι δεν κερδίζει το στοίχημα της εξέλιξης, δεν παύει να βρίσκεται κοντά...

Συνεχίζουν να βασίζουν τη σαγήνη τους σε μια ισχυρή δόση déjà vu, δεν ξεχνούν όμως να γράφουν και όμορφα τραγούδια σαν το "Black Lagoon" ενόσω υπηρετούν τις dream pop συμβάσεις...

Μια μαύρη ιερουργία, η οποία μοιάζει βγαλμένη από τις πιο ωμές σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, με σμήνη εντόμων, ψαλμωδίες, και samples γλωσσολαλικού παροξυσμού να απαιτούν την απόγνωση μπροστά στη θεϊκή οργή...

Δεν είναι απαραίτητα καλύτερο από το Meliora, πάντως ο Tobias Forge αποδεικνύει ότι άντεξε το βάρος των προσδοκιών και μπορεί να κάνει τους Σουηδούς την επόμενη μεγάλη arena band...

Λείπει η απαιτούμενη αίσθηση περιπέτειας από τον ανερχόμενο Εσθονό πιανίστα, πείθει όμως ότι κατέχει τα «μυστικά» της λιτής, αφηρημένης ομορφιάς που συνδέθηκε με τις μεγάλες μέρες του ήχου της ECM...

O Trent Reznor υπολείπεται με τα χρόνια σε συναισθηματικό επίπεδο, όμως εξακολουθεί να έχει πίστη στον ήχο που ο ίδιος επινόησε και να στήνει ωραίους, αυτοκαταστροφικούς χορούς γύρω από φωτιές σε βιομηχανικά τοπία...

42 λεπτά σιδηροδρομικού, χιονισμένου black metal, τα οποία απηχούν το Battles In The North (1995) και αποδεικνύουν ότι ο Abbath ήταν μια βασική, αλλά όχι αναπόσπαστη μονάδα...

Οι έφηβοι πρωταγωνιστές των στίχων εκπέμπουν ένα ηχηρό μήνυμα, που διψά για εναλλακτικές επιλογές ζωής. Όμως η μουσική δεν μοιράζεται τη φλόγα τους...