Αποτυπώνει με απαράμιλλη γλύκα την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα το ποια είναι, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας...
Γήινα χρώματα, αγορίστικη καθαρότητα και κοριτσίστικη «εναλλακτική» ευαισθησία, σε τραγούδια που δεν κάνουν κανέναν κόπο να ξεφύγουν από τη ζώνη ασφαλείας των δημιουργών τους...
Αν και δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει κατά την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ –ίσως αυτό που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί το Aealo...
Δίσκος κατάλληλος μόνο για millennials που χρησιμοποιούν τη λέξη κατάθλιψη με την πρώτη στραβή και αντιμετωπίζουν κάθε νέα τραγωδία στον πλανήτη με «σκέψεις και προσευχές» σε Instagram stories...
Το συγκρότημα από τη Χιλή έχει στήσει εικόνισμα στους Slayer σε αυτό του το ντεμπούτο, χτίζει ωστόσο εύληπτα τραγούδια χωρίς να ιδρώνει, στα οποία ανά πάσα στιγμή συμβαίνει κάτι το ενδιαφέρον...
Χωρίς να πρόκειται για κάτι το ρηξικέλευθο, είναι μια φωτεινή αναλαμπή της «σκέτης» ποπ, στην οποία η 25χρονη Αμερικανίδα παρουσιάζεται με εξομολογητική διάθεση και με όλα της τα χαρτιά ανοιχτά...
Αν και οι θορυβικές δομές επιμένουν να συνθλίβουν την τέρψη της μελωδίας, ο ακροατής μπορεί να ξεκολλήσει ψήγματα ποπ ζάχαρης, αν βαρεθεί να καταδύεται στις ηλεκτρονικές δίνες του Loke Rahbek...
Ηδονική αναπαράσταση του ατόφιου ατσαλιού των 1980s, μια αλάνθαστη ακτινογραφία της μεταλλικής αχρονικότητας με αιχμή του δόρατος τα καταπληκτικά φωνητικά του Jean-Pierre Abboud...
Το ντεμπούτο τους δικαιώνει τη διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock, όντας γεμάτο από τραγούδια-hansaplast για τις πληγές που μας αφήνει η ταλαιπωρία της καθημερινότητας...
Επιστροφή με έναν μουντό και βροχερό δίσκο, που δεν κάνει όμως καμία έκπτωση στη γνωστή post-rock ομορφιά των Ιαπώνων, καθώς αποτυπώνει τη γκρίζα ματιά τους προς τα δυσδιάκριτα ουράνια του εξωφύλλου...
Δίσκος μάλλον άνισος –και λίγος, αν αναλογιστεί κανείς τα πολλά που συμβαίνουν εντός του. Και τελικά όχι τόσο «αλλιώς», όσο φάνταζε αρχικά...
Όσα τους έκαναν αγαπητούς στο κοινό που λατρεύει την αποδόμηση της μελωδίας βρίσκονται εδώ, όμως δείχνουν σαν να το προσπαθούν (πολύ) για να παραμείνουν η avant-garde εμπροσθοφυλακή της pop κουλτούρας...
Δίσκος αναμενόμενος, ωστόσο ηλιόλουστος και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα παραγωγής, βρίσκει τον Zach Condon να επιστρέφει στη φαρφίσα, κρατώντας τα αυτιά σου ευχαριστημένα...
Ο νεαρός Πολωνός βρήκε μεν τον τρόπο να βάζει τη μουσική του σε αμερικάνικα σίριαλ, όχι όμως και για να αυτονομήσει επαρκώς την πρότασή του κόντρα στον Bon Iver ή στα soundtracks του Nick Cave και του Warren Ellis...
Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός τόλμησε να αφεθεί και να ανοιχτεί, με αποτελέσματα τα οποία συχνά είναι συναρπαστικά. Έστω κι αν δεν κρύβουν μια αλλαγή στις ισορροπίες, που θα χρειαστεί χρόνος για να αντιμετωπιστεί...
Ένα μετρημένο, φυσιολατρικό ντεμπούτο, βγαλμένο από μια παράλληλη black metal διάσταση, στην οποία οι Ulver δεν άλλαξαν ποτέ ύφος και καλά κρατούν τόσο το tape trading, όσο και τα φωτοτυπημένα zines...
Διασκευάζουν ολόκληρο τον δίσκο του 1968, φτάνοντας σε ένα ομιχλώδες υβρίδιο από βουνίσια folk, σκονισμένη country και ψυχεδελικό bluegrass –όλα περασμένα μέσα από ένα dream pop φίλτρο...
Μακριά πλέον από τον συμφωνικό metal ήχο των πρώτων κυκλοφοριών, η μπάντα της Sharon Den Adel περιπλανιέται στο pop/rock πεδίο με αρκετή επιτυχία, σπάζοντας παράλληλα την 5ετή σιωπή που ανησύχησε τους οπαδούς...
Άχαρη, άοσμη, επίπεδη και κούφια επιστροφή, με τραγούδια για την ουρά των τυριών στο σούπερ μάρκετ γεμάτα R'n'B κολπάκια, μα δίχως ούτε μία μελωδία της προκοπής...
Οι Σκωτσέζοι πιστεύουν ξανά σε αυτό που κάνουν, απουσία όμως κάποιας μεγάλης μελωδικής προέλασης, μένουν και πάλι μέσα στην αναβιωτική post-punk αχλή και στο απροσδιόριστο, φλου δράμα...
Σελίδα 41 από 354
© 1996 - 2024 Avopolis. All Rights Reserved. Powered by Brainfoodmedia