Είναι κάποια συγκροτήματα με ειδικό βάρος αρκετό ώστε να πασπαλίζει με ενδιαφέρον ακόμη και τα νέα των περιφερειακών τους στρατοπέδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επί της προκειμένης, οι μεγάλοι Πολωνοί Cultes Des Ghoules: οι Doombringer είναι ένα μακρόβιο, παράλληλο project του Old Coffin Spirit (υπάρχουν από το 2007), με τον δικό μας Tribes Οf Τhe Moon των Nocturnal Vomit στις κιθάρες, και 2 ακόμα μέλη, αγνώστων στοιχείων. Μετά από μια σειρά demo, split και EP κυκλοφοριών, ντεμπούταραν επισήμως πριν 5 χρόνια με το The Grand Sabbath –έναν αξιοπρεπέστατο black/death metal δίσκο, ο οποίος απέδειξε πως δεν ήταν απλά ένα διακοσμητικό καπρίτσιο στη σκιά των Cultes Des Ghoules. Μετά από σιωπή μισής δεκαετίας, το συγκρότημα επέστρεψε φέτος με το 2ο του άλμπουμ Walpurgis Fires.
Η βάση παραμένει η ίδια: αναβράζον, ρωμαλέο black/death, με κάτι από τον όγκο των Bölzer, την τελετουργική τραχύτητα των Cultes Des Ghoules και πολλά στοιχεία από την ελληνική μαυρομεταλλική σκηνή των 1990s (με αιγίδα τον μυστικισμό των Necromantia). Το τελευταίο ευτυχώς δεν μεταφράζεται σε μία ακόμη πέτρα επί του ήδη κορεσμένου μωσαϊκού της ελληνικής αναβίωσης· χωρίς να καινοτομούν, οι Doombringer χρησιμοποιούν το πρίσμα της «μαμάς» μπάντας για να διαχειριστούν με μαεστρία την occult ατμόσφαιρα, μπολιάζοντάς τη με κριτσανιστή σχιζοφρένεια, δίχως –το κυριότερο– να προσπαθούν να αναπαραστήσουν τον ήχο του Storm Studio. Αντιθέτως, παίρνουν από την Ελλάδα την περιηγητική lead μελωδικότητα που κάποτε υπήρχε σε πλεόνασμα, και χτίζουν με αυτήν περιπετειώδη θέματα. Αποκορύφωμα το “Unnatural Acts Of Flying”, ένα ατμοσφαιρικό instrumental με αναπάντεχα φρέσκο pulp, ανατολίτικο αέρα, που είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ.
Συνθετικά ο δίσκος είναι μαζεμένος, με αίσθηση οικονομίας (δεν ξεπερνάει τα 40 λεπτά) και αγόγγυστη ροή. Δεν φοβάται να γίνει ρυθμικός εκεί όπου πρέπει, διατρέχεται από πολλά mid-tempo σημεία και κάποιες αναπάντεχες νύξεις προς την ανατριχίλα του De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994), όπως λ.χ. στην έναρξη του “Stupor Infernal”. Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη, με σφιχτό, αρχοντικό ήχο, ο οποίος δεν χάνει σε μυστηριακή ατμόσφαιρα (εδώ είναι που φαίνεται περισσότερο η ψυχή του death metal). Κάτι που λείπει είναι σίγουρα η καινοτομία, η αίσθηση μιας πρωτάκουστης εκδοχής των υπαρχόντων επιρροών· αλλά δεν νομίζω πως αυτό ήταν μέσα στα σχέδια της μπάντας.
Το Walpurgis Fires έχει ξεκάθαρες βλέψεις: την αναπαράσταση της ατμόσφαιρας μιας δαιμονικής Βαλπούργιας Νύχτας. Θέλει να γίνει πιστή εικόνα βδελυρών τελετουργιών με μεσαιωνική κυριολεκτικότητα, κάτι που καταφέρνει άψογα. Αντλεί από τον μουσικό κορμό της ανατολικής Ευρώπης και υμνεί το κακό με ενθουσιασμό –όσοι λοιπόν πιστοί, προσέλθετε.
{youtube}BK03hXWTUqI{/youtube}
