«Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους».
Τελικά για όλες τις περιστάσεις έχει μιλήσει ο σοφός λαός. Aκόμα και για την άβολη στιγμή που οι Weezer, μια λατρεμένη και (κάποτε) καίρια μπάντα, επιχειρεί να εμπλουτίσει τον ήχο της με μια σύγχρονη αύρα.
Το «άβολο» του πράγματος, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχει να κάνει με την ίδια την πρόθεση για ανανέωση, ούτε με την υλοποίησή της σε ένα πρώτο επίπεδο: η παρουσία του Dave Sitek των TV On The Radio εγγυάται για την αν μη τι άλλο αληθοφανή ενσωμάτωση των συνθετικών ήχων και των μοντέρνων (μιλώντας πάντα με βάση τα κιθαριστικά δεδομένα των Αμερικανών) τεχνικών. Είναι το πρωτογενές υλικό αυτό που κυρίως ευθύνεται για τη βαριά αίσθηση ανικανοποίητου την οποία αφήνει η ακρόαση του 2ου φετινού δίσκου των Weezer, που έρχεται έπειτα από το (επίσης αμφιλεγόμενο) άλμπουμ διασκευών που κυκλοφόρησαν τον Γενάρη. Το οποίο, πάντως, τους απέφερε κάμποση δημοσιότητα και διόλου ευκαταφρόνητους αριθμούς παιξιμάτων στο Spotify ελέω “Africa”.
Ας ξεκαθαριστεί εξαρχής ότι δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης με τις κορυφές της προ-προπερασμένης δεκαετίας: μόνο αφελείς θα ζητούσαν (ή θα περίμεναν) σήμερα ένα νέο Pinkerton από τους Weezer· κανείς, ούτε οι Weezer, ούτε το ακροατήριό τους, δεν βρίσκεται πια σε εκείνη τη συγκυρία. Όμως το Μαύρο Άλμπουμ προκύπτει αναιμικό σε μελωδική ουσία και καίρια ματιά, ακόμα και συγκρινόμενο με τις μετέπειτα καταθέσεις των Καλιφορνέζων, όπως λ.χ. το Λευκό Άλμπουμ του 2016.
Ναι, η κλασικίζουσα ποπ γραφή στο “High As A Kite” ικανοποιεί, η κιθαριστική λιακάδα του “Too Many Thoughts In My Head” επίσης. Όμως πολύ λίγες ακόμα στιγμές στα υπόλοιπα 8 κομμάτια αποφεύγουν να ακουστούν μονοδιάστατες, άχρωμες, σχεδόν παραιτημένες. Κι αυτό ισχύει όχι μόνο για τις μελωδικές γραμμές, αλλά και για τους στίχους.
Η απόπειρα του Rivers Cuomo να κριτικάρει την παρακμιακή κουλτούρα του Λος Άντζελες, αλλά και να αντεπιτεθεί στη λαίλαπα των διαδικτυακών επιθέσεων που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια η παραγωγή των Weezer, ενώ στα χαρτιά μοιάζει με προνομιακό πεδίο για τη σαρκαστική του πένα, καταλήγει άσφαιρη. Αν δηλαδή η ιαχή «Die die, you zombie bastards» είναι ό,τι καλύτερο έχει να απευθύνει στους επικριτές του, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, φοβάμαι. Κι αλήθεια, εκείνη η αναφορά στον Prince στο “The Prince Who Wanted Everything” («Once upon a time was a prince/ He tried to save the world with funk rock riffs/ Look at him now»), δεν είμαι σίγουρος αν προκύπτει χειρότερη αν αντιμετωπιστεί ως φόρος τιμής ή ως αποκαθήλωση.
Τα παραπάνω ενδεχομένως εγείρουν το ερώτημα: ήρθε άραγε το λούστρο του Sitek ως αντιπερισπασμός για το μέτριο υλικό που είχε να παρουσιάσει ο Cuomo; Ενδεχομένως να είναι άδικη μια τέτοια τοποθέτηση, η οποία ουσιαστικά αποτελεί δίκη προθέσεων –κι εδώ που τα λέμε είναι η στιλιστική ποικιλία που όντως διέπει τα τραγούδια εκείνη που ζητούσε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτή η τελευταία, όμως, εκτός του ότι παρουσιάστηκε μάλλον παραφουσκωμένη σε επικοινωνιακό επίπεδο (οι ηλεκτρονικές επεμβάσεις είναι πολύ διακριτικές και η όποια αληθινή έκπληξη περιορίζεται στο εναρκτήριο “Can’t Knock The Hustle”), αποδεικνύεται τελικά και ανίκανη να τοποθετήσει τη γνωστή «γουιζερίλα» σε κάποιο σαφώς διαφοροποιημένο πλαίσιο.
Από όποια πλευρά κι αν το δούμε, λοιπόν, μάλλον χαμένο βγαίνει το Weezer (Black Album). Αποτυγχάνει δηλαδή και ως προσπάθεια οικειοποίησης νέων ήχων και τρόπων, αλλά και ως κριτική ματιά στο σύγχρονο γίγνεσθαι της πατρίδας των δημιουργών του. Ακόμα και αν ειδωθεί ως η υπέρτατη επιτηδευμένα αυτοβιογραφική σαχλαμάρα του αιώνιου πλακατζή Cuomo, υπολείπεται σε παραγωγή γέλιου. Απομένει κάτι που διάβασα σε κάποιο διαδικτυακό σεργιάνι, ότι οι Weezer αποπειρώνται εδώ να ανάξουν σε αστείο την ίδια τους την ύπαρξη. Ακούγεται όντως συναρπαστικό ενδεχόμενο, όμως δεν υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη εντός του δίσκου που να μπορεί να το υποστηρίξει.
Δεν αρκεί να έχεις τη διάθεση να είσαι (και να φαίνεσαι) ενήμερος και επίκαιρος· χρειάζεται και η επιδεξιότητα που θα σου επιτρέψει να το φέρεις σε πέρας. Ο Rivers Cuomo το κατάφερε κάποτε με τρόπο που έμοιαζε αβίαστος, έπειτα έσυρε όσο μπορούσε τον χρόνο και τις καταστάσεις, όμως εδώ και καιρό μοιάζει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Τώρα, που με τραγούδια όπως το “Piece Of Cake”, το “Living In L.A.” και το “I’m Just Being Honest” αγγίζει ένα συνθετικό ναδίρ, θα έρθει άραγε κάποιου είδους συνειδητοποίηση;
{youtube}UV5F3vcQyrY{/youtube}
