Damien Jurado - In The Shape Of A Storm

Ήταν πάντα αξιέπαινος ο τρόπος με τον οποίον ο Damien Jurado γεφύρωνε την «πικρή» και «βουνίσια» αφηγηματικότητα του Neil Young με τη χαμηλοβλεπούσα εσωστρέφεια του Nick Drake. Αυτό ήταν εξαρχής το συγκριτικό του πλεονέκτημα, σε σχέση με τις ορδές των απόγονων του αμερικάνικου folk rock. Με ένα επιπλέον ατού: την αυξημένη αίσθηση μελωδικότητας που διέθετε.

Ο νέος δίσκος του τροβαδούρου από το Σιάτλ δεν αποτελεί σπουδαία είδηση, άλλωστε ο πολυγραφότατος Jurado έχει κυκλοφορήσει 14 άλμπουμ (και μπόλικα EP) σε 22 χρόνια: ακόμη και στους πιο πιστούς του ακόλουθους, θα έχουν ξεφύγει μερικές κυκλοφορίες στην πορεία. Καμία συγκλονιστική διαφορά και καμία εκφραστική διαφοροποίηση δεν μας περιμένει λοιπόν στο In The Shape Of A Storm.

Ο Jurado παραμένει πεισματικά αγέλαστος, ενώ παίζει σαν να βρίσκεται κλεισμένος στην ξύλινη καλύβα του, χωρίς καμία διάθεση να βγει, με αναμμένο το τζάκι, ενώ έξω φυσομανάει. Οι βουκολικές εμπνεύσεις μοιάζουν να γράφτηκαν για να μας κρατήσουν συντροφιά όταν πίνουμε το καυτό τσάι μας με αναστεναγμό, σε κάποιο καταφύγιο που μας προστατεύει από τη βαρυχειμωνιά. Κάνει τη δουλειά του ωστόσο, με σχετικά γλυκό τρόπο μάλιστα. Τουλάχιστον για όσους ενδιαφέρονται για «γυμνές» ερμηνείες, με λίγα τρυφερά ακόρντα, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στην ενορχήστρωση. Ένα ανέμελο σφύριγμα στο “South” και ένα ηχητικό εφέ στο “Silver Ball”, είναι τα μοναδικά στοιχεία που σπάνε τη μονοτονία.

Το In The Shape Of A Storm ακούγεται σαν συλλογή 10 ακυκλοφόρητων demo από έναν καλό rock δίσκο που έχουμε αγαπήσει, τα οποία μαζεύτηκαν στο bonus CD της 20ης, 30ης ή 40ης (άλλωστε ο χρόνος δεν έχει σημασία) επετείου κυκλοφορίας του. Σε αυτά, όμως, λείπει η διορατικότητα και η μεγαλοπρέπεια των μεγάλων τραγουδοποιών. Ο Damien Jurado πάντα άνηκε στην κατηγορία ανθρώπων που τους αρέσει να νιώθουν μεγαλύτεροι απ' ό,τι πραγματικά είναι. Αλλά εδώ μπερδεύει το φαινομενικά ώριμο με το μεγαλοπρεπές και το προβληματισμένο με το σοφό.

Τα αισθήματα του δίσκου λειτουργούν έτσι μόνο σαν αναφορές και σαν προεπιλεγμένη αισθητική. Η μοναξιά που κουβαλάει το έντεχνο indie rock της επαρχίας ακούγεται ευχάριστα. Οι καημοί του αγαπησιάρη τραγουδιστή ακούγονται ωραία. Η κλασικότατη folk νοοτροπία βρίσκει τον στόχο της. Όλα είναι ρυθμισμένα στον βαθμό που, αν τα κακολογήσεις, τότε σημαίνει ότι «δεν νιώθεις» και ότι δεν έχεις ευαισθησίες. Και με τέτοιους συναισθηματικούς εκβιασμούς, δεν τα πάω καλά.

{youtube}u-O7xeH4_0w{/youtube}