Ευχή και κατάρα, δίκοπο μαχαίρι, mixed blessing… Κάπως έτσι χαρακτηρίζεται –και όντως είναι, συνήθως– μια θηριώδης επιτυχία στο ξεκίνημα της πορείας ενός καλλιτέχνη. Και ο Hozier το ξέρει καλά αυτό: με το “Take Me To Church” βρέθηκε το 2013 στην κορυφή των ανά την υφήλιο πινάκων επιτυχιών, αλλά και εγκλωβισμένος έκτοτε στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν και στην αναζήτηση ενός επόμενου, αντίστοιχου βεληνεκούς καρδιοθραύστη.
Προς τιμήν του, ο Ιρλανδός δεν βιάστηκε να ξαναπάει ταμείο έπειτα από το πρώτο του άλμπουμ. Κυκλοφόρησε βέβαια 2 EP για να ικανοποιήσει την αναμενόμενη ζήτηση (το Live In America το 2015 και το Nina Cried Power το 2018), αλλά περίμενε αρκετά πριν κυκλοφορήσει την επόμενη μακράς διαρκείας δουλειά του: το Wasteland, Baby! έρχεται 5 ολόκληρα χρόνια μετά το Hozier. Κι αυτή η κίνηση, όμως, έχει τα ρίσκα της: τι γίνεται αν μετά από τόσον καιρό δεν έχεις να παρουσιάσεις κάτι αληθινά συνταρακτικό;
Όπως και να 'χει, ο Hozier πήρε το ρίσκο να παρουσιάσει κάτι που βρίσκεται πολύ κοντά σε όσα ξέραμε ήδη για την τραγουδοποιία του. Μας σερβίρει ξανά, δηλαδή, αυτό το οικείο μείγμα από rock, blues, soul και folk στοιχεία, με την εκφραστική φωνή του να αποτελεί και πάλι το επίκεντρο, μεταφέροντας καλέσματα για ανθρωπιά και ευαισθητοποίηση. Και πάλι προς τιμήν του, είναι τα τραγούδια που καλούνται να σηκώσουν το βάρος της επικοινωνίας –και όχι κάποια παράπλευρη ιστορία ή επικοινωνιακή έκπληξη.
Ομολογουμένως, το άλμπουμ δεν φαίνεται να περιέχει κάποια εν δυνάμει επιτυχία τύπου “Take Me To Church”, παρότι υπάρχουν εντός του αρκετά τραγούδια που διέπονται από εκείνον τον ήχο, από εκείνο το ύφος που παραπέμπει σε έναν λιγότερο εκθαμβωτικό Jeff Buckley ή έναν πιο παραδοσιακό James Blake. Πέραν του δυναμικού εναρκτήριου “Nina Cried Power”, που μας είναι ήδη γνωστό από το περσινό, ομώνυμο EP, κανένα από τα “Almost (Sweet Music)”, “Movement”, “No Plan” –για να αναφέρω μερικά από τα επίδοξα χιτάκια– δεν καταφέρνει να κάνει τη «δουλειά» με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβήτησης. Απουσιάζουν πάντως και οι προφανείς συνθετικές αποτυχίες, τραγούδια δηλαδή που θέλεις να παρακάμπτεις σε κάθε επόμενη ακρόαση.
Σίγουρα το Wasteland, Baby! αδικείται κάπως από την επιλογή του Hozier να χωρέσει σε αυτό 14 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 1 ώρας (σχεδόν). Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στο πρώτο μισό στοιβάζονται κομμάτια που έχουν μεν τις στιγμές τους, δεν καταφέρνουν όμως να κερδίσουν τις εντυπώσεις, η ροή χάνει σε ορμή. Ο υπομονετικός ακροατής, όμως, θα ανταμειφθεί: από το μέσον και μετά το άλμπουμ αλλάζει αισθητά, με ατμοσφαιρικά τραγούδια όπως τα “As It Was”, “Shrike”, “Talk” και το ομώνυμο "Wasteland, Baby!", να γέρνουν την πλάστιγγα των εντυπώσεων. Νομίζω μάλιστα ότι επιβεβαιώνεται εδώ η αίσθηση ότι ο Hozier ακούγεται ιδιαίτερα πειστικός και αποτελεσματικός όταν ρίχνει τους τόνους και ακολουθεί τις folk παραδόσεις της πατρίδας του.
«There's no plan, there's no race to be run/ The harder the rain, honey, the sweeter the sun/ There's no plan, there's no kingdom to come/ I'll be your man if you got love to get done» τραγουδάει κάπου ο Hozier, και θα μπορούσε αυτό το τετράστιχο να αποτελεί το απόσταγμα της φιλοσοφίας του. Είναι ένας εκτός οργανωμένης θρησκείας αναζητητής της θρησκευτικής εμπειρίας ο Ιρλανδός, ένας θιασώτης του εδώ και τώρα αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Ναι, το κήρυγμά του, έπειτα από εκείνη την πρώτη αποκάλυψη, δεν ακούγεται το ίδιο συγκινητικό, ούτε μπορεί να περάσει ως ρηξικέλευθο. Αλλά ψευδοπροφήτη σίγουρα δεν τον λες.
{youtube}OSye8OO5TkM{/youtube}
