Μετάνοια, συγχώρεση, εξιλέωση: όλες Βιβλικές έννοιες, τις οποίες ενέταξαν στη διάλεκτό τους οι μεγαλύτεροι από τους υπηρέτες του Αμερικάνικου Πενταγράμμου, ώστε να αναγάγουν τον αγώνα της ζωής τους σε τέχνη. Αν όμως εκείνοι ήξεραν πώς να διαχειριστούν το βάρος των λέξεων και των νοημάτων, μέσα από την ενσωμάτωση αυτών σε αθάνατα τραγούδια, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους σύγχρονους συνεχιστές της γενεαλογίας τους.
Ο Kevin Morby έχει προσπαθήσει πολύ για να θεωρείται ένας από αυτούς τους μεταμοντέρνους εκπρόσωπους του τραγουδιού της πατρίδας του. Αν όμως μέχρι τώρα περπατούσε ντελικάτα τη γραμμή ανάμεσα στην υγιή έμπνευση και στον φανερό μιμητισμό, στη νέα, 5η του δουλειά γέρνει επικίνδυνα προς τη δεύτερη μεριά. Το Oh My God είναι μία αστική, νεο-gospel συλλογή κομματιών, γεμάτη στιχουργικά κλισέ, παλιομοδίτικες χορωδίες και ξεπατικωμένες ιδέες, η οποία οδηγεί τον τραγουδοποιό να ακούγεται ως καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων –του Bob Dylan, του Leonard Cohen και του Randy Newman.
Ο Αμερικανός μουσικός επικαλείται αρκετές φορές τα θεία στο Oh My God. Και το κάνει κυρίως για να στήσει παιχνίδι ανάμεσα στις συμβολικές λέξεις και στη διαλογιστική ροή της μουσικής, έχοντας ως απώτερο σκοπό να κοινωνήσει ένα αίσθημα πνευματικής καθαρότητας. Ωστόσο, αυτή τη φορά η γραφή του δεν τον βοηθάει να στηρίξει το concept· έτσι, καταλήγει να ακούγεται σαν ένας ακόμη καταραμένος, περιπλανώμενος τροβαδούρος made-in-USA, ο οποίος παλεύει με τους φανταστικούς του δαίμονες μέσα από μία μανιέρα πανομοιότυπων (σε στίχο και μουσική) τραγουδιών, που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο. Πόσα ακόμη «Oh Μy Lord» και «Oh My God» χωράνε αλήθεια σε έναν τόσο προβλέψιμο δίσκο, μέχρι να αρχίσει να ακούγεται πέρα ως πέρα γραφικός;
Από την άλλη, δεν απουσιάζει το γνώριμο συνθετικό μεράκι με το οποίο διανθίζει τα κομμάτια του ο Kevin Morby. Υπάρχουν κι εδώ δηλαδή τα δείγματα γραφής ενός αληθινού τεχνίτη παλιάς κοπής, ικανού να προσθέσει μία indie ευαισθησία –συμβαίνει ευκρινέστερα στα “No Halo” και “Piss River”. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν αρκούν τέτοια στιγμιότυπα για να εντυπωθούν εντονότερα από την αρνητική εικόνα του συνόλου.
Έχω την αίσθηση πως το σημαντικότερο μειονέκτημα του άλμπουμ βρίσκεται στο ότι ο Kevin Morby ξέχασε να τοποθετηθεί απέναντι στα τραγούδια του. Παραμέρισε κάπου στο βάθος την προσωπική του ματιά και επένδυσε κυρίως στον παράγοντα «ατμόσφαιρα», για να αποδώσει όλα όσα ήθελε να μοιραστεί. Ως εκ τούτου, προέκυψε ένας δίσκος που θα χαθεί γρήγορα στα ντουλάπια της ιστορίας και θα προσφέρει μόνο μερικές ανάλαφρες, περιστασιακές ακροάσεις.
Είναι καλό, λοιπόν, πριν οι μουσικοί εισάγουν στο ρεπερτόριό τους τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, να έχουν ξεκαθαρίσει πόσο σοβαρά ή όχι τα παίρνουν. Ώστε να τα πραγματευτούν με την ίδια διάθεση και να μη φτάνουν σε άνοστους, αναλώσιμους δίσκους σαν το Oh My God.
{youtube}ByAN7DdKaGw{/youtube}
