Χωρίς ιδιαίτερη προσοχή εκ μέρους του Τύπου (στο ξεκίνημά του, τουλάχιστον), ο Gary Clark Jr. κατόρθωσε να γίνει μαζικής απήχησης καλλιτέχνης κατά την τρέχουσα δεκαετία, μετρώντας 3 συνεχόμενα top-10 άλμπουμ στην πατρίδα Αμερική και 2 top-40 παρουσίες στη Βρετανία. Κι όλα αυτά προτείνοντας έναν πλούσιο ήχο με στιβαρές rock καταβολές, ευδιάκριτους blues χρωματισμούς, soul αναφορές, ακόμα και οριακές χιπ χοπ ευαισθησίες (σε κάποιες περιπτώσεις).
Το νέο του άλμπουμ κάνει τα πάντα για να το προσέξεις από το πρώτο κιόλας τραγούδι (το ομώνυμο "This Land") και το καταφέρνει περίφημα, μιλώντας μάλιστα ευθέως πολιτικά –απηχώντας τον Woody Guthrie από τη σκοπιά ενός Αφροαμερικανού που, στην ίδια του την πατρίδα, αντιμετωπίζεται ως ξένος αποκλειστικά και μόνο επειδή διαφέρει στο χρώμα.
Έκφραση με ουσία, μακριά από τα αμήχανα, διανοουμενίστικα μισόλογα διαφόρων λευκών εναλλακτικών, που μέχρι την έλευση του Ντόναλντ Τραμπ νόμιζαν ότι αρκεί να ψηφίζουν Δημοκρατικούς για να ξορκίζεται ο ρατσισμός στις Η.Π.Α. (οπότε τώρα δεν ξέρουν από πού να το πιάσουν). Χώρια που αυτό το απλό μα τόσο σταράτο «run, nigger, run» ηχεί στα δικά μου αυτιά ως πιο πειστικό από το άνευρο "This Is America" του Childish Gambino, το οποίο λίγα θεωρώ ότι θα πετύχαινε δίχως τη συνοδευτική, οπτική του εξτραβαγκάντζα. Το βιντεοκλίπ άλλωστε στο τέλος του παρόντος κειμένου δείχνει ξεκάθαρα τι γίνεται όταν, πέραν μιας έξυπνα φιλοτεχνημένης εικόνας, διαθέτεις και ένα τραγούδι με αληθινή βαρύτητα.
Ωστόσο το This Land δεν εξαντλείται στο εναρκτήριο πυροτέχνημά του. Αντιθέτως, αποδεικνύεται άλμπουμ πλούσιο σε διαθέσεις: μπορεί να κοιτάζει σαρδόνια την απονομή δικαιοσύνης στις σύγχρονες Η.Π.Α., να μιλάει για τον έρωτα ή να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του δημιουργού προς τη μητέρα του, διατηρώντας ως σταθερή αιχμή του δόρατος ένα ηχητικό χαρμάνι που επιτρέπει στον Gary Clark Jr. να μεταμορφώνεται κατά το δοκούν σε μπλουζίστα της ψηφιακής εποχής και σε rocker ολκής· ικανό λ.χ. να επαναπροσδιορίσει ακόμα και την πολυτραγουδισμένη ηλεκτρική μπαλάντα ("I Got My Eyes On You (Locked & Loaded)") χωρίς να υποχωρήσει σπιθαμή προς τις γλυκουλινιές του indie.
Έτσι, ο 35χρονος Τεξανός καταφέρνει εδώ και πείθει ότι κουβαλάει στο καλλιτεχνικό του DNA και τον Blind Lemon Jefferson και τον Stevie Ray Vaughan, γεφυρωμένους όμως τόσο από την παρακαταθήκη του Jimi Hendrix, όσο και με αυτήν της κλασικής Motown –φτάνοντας, πάντα με τον τρόπο του, ακόμα και στον Prince ("Pearl Cadillac").
Αν κάτι προκύπτει ως εύκολη ένσταση, είναι ότι τα 17 τραγούδια είναι ίσως πολλά για έναν δίσκο ο οποίος έρχεται μάλλον να αποκρυσταλλώσει ένα στυλ που ζυμώνεται μεθοδικά από το 2001, παρά να το εξελίξει: επί του παρόντος, ο Gary Clark Jr. δεν αναζητεί διαδρομές στις οποίες δεν έχει ξαναπερπατήσει, παρά τα ψήγματα διαφορετικότητας που μπορεί να προκύπτουν εδώ κι εκεί (μια latin υποψία λ.χ. στο "When I'm Gone" ή το φωνητικό sample που εμπλουτίζει έξυπνα τον καμβά του "Don’t Wait Til Tomorrow").
Παρά ταύτα φτάνει σε έναν εκλεκτό δίσκο, με κάμποσα αξιομνημόνευτα τραγούδια να γεννιούνται στο σημείο συνάντησης της εκτελεστικής του δεινότητας και της ωρίμανσης της τραγουδοποιίας που με συνέπεια υπηρετούσε ως τώρα. Αβίαστα, λοιπόν, το This Land επαναφέρει το κύρος της στιβαρής rock έκφρασης στο σύγχρονο αμερικάνικο top-10, προσδένοντάς τη στον μοντέρνο κόσμο μας τόσο με καλλιτεχνικούς, όσο και εμπορικούς όρους.
Κάτι εξαιρετικά σημαντικό για μια εποχή όπου η ηλεκτρική δημιουργία δείχνει να βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση. Εν μέρει λόγω της συνεχούς εξέλιξης του χιπ χοπ, εν μέρει όμως και λόγω της δικής της ανεπάρκειας να εκφράσει το επίκαιρο γίγνεσθαι, χαμένη καθώς μοιάζει στην ιδιώτευση μιας πληθώρας προβεβλημένων μουσικών, που δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υπερβούν τον στενά ατομικό τους ορίζοντα.
{youtube}9KgNaRQ_J-c{/youtube}
