Οι White Lies είναι από εκείνες τις μπάντες που ακούγονται οικείες, αλλά και κοντινά μακρινές: μια ηχώ από την πρώτη δεκαετία των zeros, από ένα βράδυ στον διάττοντα αστέρα του HIGGS στην πλατεία Κοτζιά, με το "Lose My Life" λούπα στις post-alternative ώρες του MAD· τότε που το εγχώριο αντίπαλο δέος του MTV είχε ακόμα ζώνες που βλέπονταν. Μια δεκαετία από αυτό το πρώτο (και εμβληματικό για την καριέρα τους) hit single, το βρετανικό γκρουπ παραμένει ζωντανό και κυκλοφορεί τον 5ο του δίσκο, για τον τίτλο του οποίου δεν κόπιασαν και πολύ.
Και ο τίτλος δεν είναι το μόνο αναμενόμενο που θα βρείτε στο νέο αυτό άλμπουμ. Για την ακρίβεια, η απόλαυση και η τελική αποτίμηση του Five εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο γουστάρει ο ακροατής τους White Lies και από το πόσο μεγάλος εραστής των εκπλήξεων είναι. Το ποιοτικό βάθος και το γλυκό σκοτάδι των φωνητικών του Harry McVeigh σε προσκαλεί με τις ευγενέστερες των προθέσεων, σαν καλός παλιόφιλος. Ωστόσο δεν αρκεί για να σε κρατήσει αφοσιωμένο στην ακρόαση, αφού οι περισσότερες από τις συνθέσεις είναι άνευρες και κάπως βαρετές –αν και διακρινόμενες από υψηλότατου βαθμού επαγγελματισμό στην απόδοση και από συνέπεια στο ύφος που διαμόρφωσε η μπάντα μέσα σε αυτήν την τελευταία, τρελλή δεκαετία.
Στο καλημέρα του δίσκου, το "Time Τo Give" κάνει μια φιλόδοξη προσπάθεια να κερδίσει το ενδιαφέρον με μια τρίλεπτη synth λούπα στο τέλος να σε ταξιδεύει οκτάβα την οκτάβα και κλίμακα την κλίμακα μέχρι μία από τις κορυφές του συνόλου, όπου τα πράγματα φαντάζουν πιο όμορφα. Η υποτονικότητα επιστρέφει ωστόσο γρήγορα, με το προβλέψιμο ματζόρε του "Never Alone", και συνεχίζεται μέχρι λίγο παραπάνω από τα μισά του Five, όπου σε περιμένει μια ευχάριστη, αφυπνιστική έκπληξη.
Το "Tokyo", η πιο διαυγής pop στιγμή των White Lies, αναδεικνύεται ως πολύχρωμη όαση μέσα σε έναν δίσκο καταδικασμένο στη στασιμότητα· ως δείγμα θαυμάσιας pop μουσικής, αλλά κι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που θα έχει ποτέ στο ενεργητικό της η μπάντα από το Ealing του Λονδίνου. Αν το Five διέθετε μερικά ακόμα κομμάτια σαν αυτό, θα μιλούσαμε για το κατόρθωμα των White Lies να προσαρμόσουν τον ήχο-σύμβολο τους σε νέα δεδομένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από εκεί και πέρα η εμπειρία ακρόασης αρχίζει να χάνει πάλι (αν και κάτι πάει να γίνει με τη σπιρτάδα του "Jo"), προτού ναυαγήσει εντελώς στο ενοχλητικό ρεφρέν του "Believer".
Οι White Lies είναι η μπάντα που κατάφερε ίσως όσο καμία άλλη να παίξει με επιτυχία στην pop πλευρά του post-punk, με τιμιότητα που εξαργυρώνεται σε μια κερδισμένη συμπάθεια. Κι αν το Five ήταν το "Tokyo", όχι μόνο θα έπιανε τη βάση, αλλά θα την ξεπερνούσε και κατά πολύ. Όμως στην προκειμένη περίπτωση η προβλεψιμότητα και η απουσία εξέλιξης κοστίζουν στον McVeigh και στην παρέα του· ένα τραγούδι δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη.
{youtube}BwM_mK1HJaA{/youtube}
