Αναζητώντας την ουσία της ελευθερίας, αφήνει το τιμόνι σε ξένα χέρια και εμπιστεύεται το ένστικτό του. Κι αυτό τον βγάζει καθαρό, οδηγώντας σε έναν μυστηριωδώς κολλητικό δίσκο...

Βασισμένος σε γνωστά υλικά και τραγουδώντας με πρωτόφαντη αυτοπεποίθηση, κρατάει αναμμένη τη δάδα της μνήμης για τους Oasis –τη μπάντα που σημάδεψε μια γενιά κι έδωσε φωνή στον μέσο «ήρωα της εργατικής τάξης» των 1990s...

Κουμπώνει ωραία το διφορούμενο των εσωτερικών του αναζητήσεων πάνω στο αντίστοιχα «αντιφατικό» φυσικό τοπίο των Καναρίων Νήσων. Δίχως όμως την εγκεφαλική διασύνδεση με τον Θάνατο και την κατά Michel Houellebecq Αιώνια Ζωή, μένεις με λίγα...

8 χρόνια μετά το Stone Rollin', επιστρέφει με τραγούδια γήινα και ευγενικά, τα οποία απηχούν τη soul που έρεε στους διαδρόμους της Stax και της Atlantic κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970...

Τώρα που ξεθύμαναν τα προχειρογραμμένα κείμενα και οι ενστικτώδεις αντιδράσεις για τη μετά 13 έτη επιστροφή, μπορούμε επιτέλους να μιλήσουμε για τα συγκλονιστικά ντραμς του Danny Carey, για το "7empest" και για τις ιδέες στις στρώσεις των κομματιών. Έστω κι αν λείπουν πια τα ευρηματικά riffs, έστω κι αν επικράτησαν τα μάλλον πλαδαρά τζαμαρίσματα...

Πάσχει στη διεισδυτικότητα των στίχων και δεν διαθέτει τα διαπιστευτήρια σημαντικότητας που του έχουν αποδοθεί, είναι όμως ένας δίσκος συνέπειας και επιμονής, με αρκετές ωραίες στιγμές...

Με τη φωνή της στον πρωταγωνιστικό ρόλο και το πιάνο σαν βασικό σύντροφο, χρησιμοποιεί τη μουσική ως ξόρκι απέναντι στην κακοποίηση και στην κυριαρχία, φτιάχνοντας έναν δίσκο ακραίο, όμορφο και δηλητηριώδη...

Έρχονται μεν ως προσκυνητές στους βωμούς των Metallica, των Slayer και των Sodom, όμως, παρά την προσπάθειά τους, αποτυπώνονται ως χίπστερ τουρίστες στο Bay Area...

Πραγματεύεται τη γέννηση, τον θάνατο, την πατρότητα και τις παιδικές αναμνήσεις με μια νέα πνοή, παραμένοντας όμως πιστός στη βαθυστόχαστη americana και στα βαρύτονα φωνητικά του...

Το κυπριακό γκρουπ επιδίδεται σε ένα αναχρονιστικό πλην όμως φαντασμαγορικό heavy metal βγαλμένο από τα πρώιμα 1980s, έχοντας ως μεγάλο ατού το εύρος της φωνής του Jimmy Μαυρομμάτη...

Δεν υπάρχει ούτε ιδιαίτερη έμπνευση, ούτε κάποια τραγουδάρα, αλλά λίγο η συμμετοχή του Tony Iommi, λίγο η επιστροφή στα φωνητικά του Johan Längqvist 32 χρόνια μετά το οριακό Epicus Doomicus Metallicus, σώζουν την κατάσταση...

Αν και λείπει η θαλπωρή της ολοκληρωμένης παραγωγής, αυτά τα 15 demo για τραγούδια που φτιάχτηκαν για άλλους καλλιτέχνες από το 1981 ως το 1991, υπογραμμίζουν το πολυεπίπεδο πλατό ιδεών και ενορχηστρώσεων που υπήρχε στο μυαλό του...