Αποδεικνύουν ότι δεν είναι απλώς κομιστές της παράδοσης των Broadcast και των Stereolab, αλλά ένα αυθύπαρκτο και φρέσκο σχήμα, ικανό να μετατρέψει τον ονειρικό νόστο της ψυχεδελικής pop σε συναρπαστικό παρόν...

Σχεδόν 20 χρόνια μετά την αιφνίδια εξαφάνισή τους, οι Αμερικανοί πραγματοποιούν μια ευπρόσδεκτη μεν επιστροφή, που όμως απομυθοποιεί τον θρύλο μίας εκ των πιο σκοτεινών και απόκρυφων σελίδων του indie αφηγήματος...

Σε μια προφανή προσπάθεια να γράψουν ραδιοφωνικό hit μένουν με έναν δίσκο χωρίς σπουδαία τραγούδια, που καταγράφεται ως ο λιγότερο καλός της μέχρι τώρα πορείας...

Βαθιά υπόκλιση στη διαχρονική αίγλη του βασιλιά Χειμώνα, με χαρακτηριστικά αρκτικής περιπέτειας βγαλμένης από τις σελίδες του Ιουλίου Βερν, όπου οι αχανείς εκτάσεις του βορρά υμνούνται ως έσχατο πεδίο ελευθερίας...

Εξελισσόμενη εντυπωσιακά, η 25άχρονη μουσικός από τις εργατικές γειτονιές του βόρειου Λονδίνου φτιάχνει ένα άλμπουμ που πασχίζει να φέρει το μέλλον μια ώρα αρχύτερα...

Ο Sam Shepherd δικαιώνει πανηγυρικά κάθε θετικό σχόλιο που έχει ειπωθεί για εκείνον και την τέχνη του τα τελευταία χρόνια, με έναν δίσκο ιδανικό για μια υπερσύγχρονη πίστα, όπου η επιστήμη συναντάει την τέχνη και οι άνθρωποι χορεύουν με τους σωσίες τους από μια χαοτική διάσταση...

Οι Γάλλοι βασίζονται και πάλι σε riffs κελαρυστά, αστραφτερά και παγωμένα σαν διαστημικά synths, με σαφή προτίμηση στη μελωδία, εκπλήσσουν όμως στα φωνητικά, καθώς τα μεταχειρίζονται ως υπόνοιες ψιθύρων στη μίξη...

Μεταξένια η R'n'B παραγωγή και υγρά τα ρεφρέν, αλλά ενώ αρχικά νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια σύγχρονη απόγονο της Sade και της Tracy Chapman, τελικά ο δίσκος δεν σου επικοινωνεί τίποτα βαθύ και σημαντικό...

Κάνουν μια σοβαρή προσπάθεια να παρουσιάσουν κάτι πιο ουσιαστικό και κατορθώνουν πράγματι να ανορθώσουν τη βαλτωμένη τους εικόνα, παρότι οι στίχοι του Chris Martin καταγράφονται αδύναμοι απέναντι στα βαθυστόχαστα πολιτικοκοινωνικά που επιδιώκουν να θίξουν...

Ξαναγυρνάει στο κλίμα του οριακού Endless Summer (2001), διαλέγει όμως ένα πιο εγκεφαλικό μονοπάτι προσέγγισης, μένοντας (σχεδόν) αδιάφορος για την «ευφορία» και για τη «μελαγχολία» που πολλοί έχουν συνδέσει με τη μουσική του...

Αποτυπώνονται ως μέρος μιας ελευθεριακής παράδοσης που συνδυάζει τη φαντασία με τη μαχητική πολιτική στάση, παραδίδοντας ατόφιο, καλογραμμένο black metal, με στίχους επικριτικούς για κάθε είδους εξουσιαστικές λογικές...

Ίσως να μην πιάσουν ξανά τις επιτυχίες του El Camino (2011), πάντως πετυχαίνουν και με το παραπάνω το ζητούμενο μιας αξιοπρεπούς επιστροφής...

Αν και δεν τα καταφέρνουν πάντα στα τραγούδια που επιλέγουν να διασκευάσουν, παραδίδουν έναν δίσκο που έχει τη σφραγίδα τους, με τον οποίον ψαχουλεύουν εκ νέου την αξία των αναφορών τους...

Σε εκκλησιαστική έξαψη, μεταμορφώνεται σε ενάρετο μαύρο Ρεπουμπλικάνο που ξεκινά μουσική σταυροφορία για τον Ιησού. Παρά ταύτα, το ταλέντο του εξακολουθεί να ξεπηδά από παντού, μαζί με καταιγιστικές επιμέρους ιδέες...

Ανασύρει υλικό από τα συρτάρια του, φτιάχνοντας έναν δίσκο με καταπραϋντική δύναμη και αίσθηση βαθιάς οικειότητας, ο οποίος πετυχαίνει κάτι από την «πνευματική ενότητα» που αναζητούσε κάποτε ο Albert Ayler (αν και με πολύ διαφορετικά μέσα)...

Διαστέλλουν τον ήχο τους και επικεντρώνουν στη νεομυθολογική αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπινης ιστορίας και εξωγήινων επικυρίαρχων, φτιάχνοντας έναν δίσκο που κρύβει θησαυρούς στις μη ευκλείδειες πτυχώσεις των 36 λεπτών του...

Αν και το άλμπουμ κινείται ουσιαστικά στον αυτόματο πιλότο, μένοντας στο οικείο hard rock ύφος τους, υπάρχουν στιγμές που πείθουν ότι ο Dave Coverdale και η (νυν) παρέα του, ακόμα το έχουν...

Κάποιες φορές ο δίσκος παλινδρομεί επικίνδυνα στην άγονη νοσταλγία, ωστόσο 13 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση ο Dustin Reske αποδεικνύει ότι διαθέτει ακόμα και φοβερές ιδέες και λαχταριστές μελωδίες...

5 χρόνια μετά το LP1, δεν κάνει ακριβώς τον δίσκο που περιμέναμε. Επανεπιβεβαιώνει όμως σε μεγάλο βαθμό το πολύπλευρο ταλέντο, την οραματική ικανότητα και την εργατικότητά της...