Εκεί που νομίζαμε ότι οι I Break Horses είχαν ξοφλήσει, η Maria Lindén ξαναείδε τις αγαπημένες της ταινίες χωρίς ήχο, για να γράψει τα δικά της μουσικά ασπρόμαυρα καρέ.

Το ντεμπούτο του supergroup που γεννήθηκε από τους Interpol και τους Walkmen, φωνάζει πως οι Muzz αξίζουν περισσότερο buzz.

Ωμό, τραχύ και καταγγελτικό, με τσαμπουκά αλλά και με μια “in your face” ευθύτητα, το τέταρτο άλμπουμ των El-P και Killer Mike χρωματίζεται από την επικαιρότητα, αλλά θα τα πήγαινε πολύ καλά και χωρίς αυτήν.

Ο Stephin Merritt γράφει άλλον ένα sui generis concept δίσκο, με το κάθε τραγούδι να λειτουργεί σαν ένα σκίτσο της στιγμής.

Στην έκτη της δουλειά, η Lady Gaga χρίζεται cyberpunk βασίλισσα, σε ένα overdose 90s και 00s χορευτικού Prozac, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι -αλλά όχι απαραίτητα και να προσκυνάνε αμφότεροι. 

Τραγούδια, από και για την καραντίνα των clubbers, που περπατάνε στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη pop σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν.

Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Huntsmen μας υπενθυμίζουν ότι το metal κάνει σοβαρό παιχνίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και οι ίδιοι κερδίζουν θριαμβευτικά τον αγώνα.

Η γνωστή συνταγή δεν πετυχαίνει πάντα.

H πέμπτη δουλειά του Mike Handreas είναι μια σειρά από επιτακτικά ερωτικά καλέσματα και συγχρόνως, μια μεγαλόπρεπη επίδειξη συνθετικής μεταμόρφωσης.

Ένας πολυπρισματικός δίσκος σε απόλυτο εναρμονισμό με τις συχνότητες της εναλλακτικής σκηνής της νέας δεκαετίας.

Το μετέωρο βήμα των Trio Tekke.

H πιο προσβάσιμη, διασκεδαστική και feelgood συλλογή τραγουδιών που έχουν γράψει οι Chicano Batman μέχρι σήμερα.

Μπορεί να αποκαλεί τον ήχο του deep reggaeton, όμως στο δεύτερο δίσκο του νεοϋορκέζου παραγωγού έχουμε ένα εκλεκτικό μείγμα εξωτικού ρυθμού, ambient και ήπιων house and techno beats.

Στη νέα τους κυκλοφορία, το μουσικό brand των Red Axes αναδεικνύεται πιο σίγουρο και προσιτό από ποτέ.

Ένας δίσκος που πατάει με το ένα πόδι στην ξέπνοη μελαγχολία του Nick Drake και του Elliott Smith και με το άλλο στην αφαιρετικότητα της σχολής του Brian Eno.

Οι Νεοζηλανδοί κέντραραν στο στόχο, ξεπερνώντας τους εαυτούς τους και γυρνώντας το death metal εκεί που ανήκει: στον μη αναστρέψιμο θάνατο. Όλα αυτά, στην μάλλον κορυφαία metal κυκλοφορία της χρονιάς.

Οι δύο βρετανοί μουσικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους και παντρεύουν τον οριοθετημένο πειραματισμό με το pop ένστικτο.

Ένας δίσκος γεμάτος προσωπικές ιστορίες του Lanegan, που μας αφηγείται χωρίς κανένα βάρος.

Ο folk τροβαδούρος καταθέτει άλλον ένα δίσκο με μίνι ανατομίες φανταστικών χαρακτήρων.

Ένας δίσκος-προσωπικό ησυχαστήριο και μια από τις κορυφαίες δουλειές της καριέρας της Jarboe.