To 2013, στη δημοφιλή και αξιόλογη σειρά μουσικών συλλογών Late Night Tales που επιμελήθηκε ο Bonobo φιγούραρε με το κομμάτι “A Calf Born in Winter” μια μπάντα το όνομα της οποίας ήταν αδύνατον να προφέρεις χωρίς οδηγίες χρήσεις και που ό,τι στοίχημα και να έβαζες για την προέλευσή του, θα ήταν χαμένο και από χέρι. Γιατί, πέρα από το φορτωμένο όνομά τους, ο εξωτικός, ασυνήθιστος ήχος τους ήταν δύσκολο να σε παραπέμψει στο Χιούστον του Τέξας.
Από τότε πέρασαν μερικά χρόνια και οι Khruangbin έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες τα νέα μεγάλα αστέρια της δυτικής, κοσμοπολίτικης μουσικής. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, οχτώ στους δέκα στραμπουλάνε τη γλώσσα τους, προσπαθώντας να τους προσφωνήσουν. Αφού τους έκανε μάγκες ο Bonobo, ο δρόμος για τους Khruangbin τράβηξε μια ανηφόρα που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Υπέγραψαν το ντεμπούτο τους στην Night Time Stories, σάρωσαν κοινό κριτικούς με το “Maria Tambien” και τον δεύτερο δίσκο τους Con Todo El Mundo, έγιναν περιζήτητοι. Από το να είναι απλά μια exotica «ψαγμενιά» ενός κορυφαίου παραγωγού, κατέληξαν να γεμίζουν το O2 Academy Brixton στο Λονδίνο με 5.000 αφοσιωμένου κόσμου. Συχνά, όμως, το πρόβλημα με την πολύ μεγάλη και γρήγορη επιτυχία είναι ότι ίσως να μην είσαι έτοιμος να την αντέξεις. Και με αυτό τον κίνδυνο μοιάζουν να φλερτάρουν οι Khruangbin στον τρίτο δίσκο τους Mordechai που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από την Dead Oceans.
To Mordechai ξεκινάει ελκυστικά: η μπάντα, αμετανόητα πιστή στο χαρακτηριστικό της groove, επιχειρεί να εισάγει για πρώτη φορά στις συνθέσεις της φωνητικά μέρη, φιλοδοξώντας να εξελιχθεί στα εδάφη της τραγουδοποιίας. Όμως, με όσο καλή και θετική διάθεση και αν ξεκινήσεις την ακρόαση και σε όσο χαλαρή διάθεση καλοκαιρινής ραστώνης κι αν βρίσκεσαι, το μπαλόνι του Mordechai αργά ή γρήγορα κάπως ξεφουσκώνει και το ενδιαφέρον ξεθυμαίνει μέσα στους συχνά φλύαρους, multikulti κύκλους που διαγράφουν οι Khruangbin στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν κάτι σπουδαίο.
To λάτιν lead single “Pelota” είναι αδιαμφισβήτητα και δικαίως το επίκεντρο του άλμπουμ γύρω από το οποίο απλώνονται οι δεκάδες ιδέες, επιρροές και μουσικές φαντασίες της Laura Lee, του Donald Johnson και του Michael Speer. Παρότι η ηχητική ποικιλία του δίσκου είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη και εκτελείται άρτια, το ψαχνό των ιδεών χάνεται κάπου μέσα στην υπερβολική ποσότητα πληροφορίας και την κάπως επιτηδευμένη ανθολόγηση περισσότερων ίσως ιδιωμάτων από όσους αντέχει ένας δίσκος.
Βέβαια, ανάμεσα στο φιλόδοξο μείγμα της ταϊλανδέζικης funk, της ασιατικής surf, της rare psych, της κλασσικής jazz funk, της french pop, της dub και των ήχων της Καραϊβικής, υπάρχουν σχεδόν σε κάθε τραγούδι στοιχεία για να κρατήσεις. Το χορταστικό μπάσο του “Won’t Forget” και η αυθεντικότητα του “Pelota”. Η φρέσκια disco pop προοπτική του “Time You and I” και η χαρακτηριστική εξωτική κιθάρα του “Father Bird, Mother Bird”. Όλα αυτά μαζί φτιάχνουν έναν αμιγώς καλοκαιρινό δίσκο.
Το Mordechai παίρνει άριστα δέκα στην πολυαναφορικότητα και το ραφιναρισμένο πάντρεμα των μουσικών πηγών και επιρροών που χαρακτηρίζουν τους Khruangbin, αλλά ίσα που πιάνει τη βάση όσων αφορά εκείνη τη μικρή ή μεγάλη ανατριχίλα που παραδοσιακά σου δημιουργεί η πραγματικά σπουδαία μουσική.
