Θα εξακολουθήσουμε να αμαρτάνουμε, για να περισσέψει η χάρη (σσ. του Αγίου Πνεύματος); Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα που θέτει το άλμπουμ αυτό, δανεισμένο από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους, είναι σαφέστατα όχι - αυτό αποτελεί άλλη μια εξουσία, άλλο ένα trip στο οποίο νιώθεις με την ευρύτερη έννοια παγιδευμένος.
Το νέο άλμπουμ του side-project του Drew Daniel, του μισού των Matmos, είναι μια προσπάθεια θεραπείας και απαλλαγής, πολύ κοντά στην πνευματική κάθαρση - και δεν βάζω μόνο όπως την εννοεί η Χριστιανική θρησκεία, δηλαδή την αποβολή των πτωτικών λογισμών και ενθυμήσεων του ανθρώπου. Αλλά κι αυτό να λάβει κανείς ως βάση, κοντά θα πέσει. Ο ίδιος ο Drew Daniel αναφέρει ότι η εκλογή του Τραμπ και όσα ακολουθούν και ταλαιπωρούν πολύ κόσμο μέχρι και σήμερα, τον γέμισε με οργή και θλίψη. Το πιο φυσιολογικό θα ήταν η πρώτη ή η δεύτερη να έβρισκαν τον χώρο τους στην έκφρασή του. Ο ίδιος, όμως, δεν το είδε ως λύση, προτιμώντας να ανατρέψει τον φαύλο κύκλο της οργής και της αντίδρασης χάριν μιας συνεργατικής δημιουργίας με έντονο το στοιχείο της πνευματικότητας, που λειτουργεί εν πολλοίς ως κάθαρση.
Αγγελικά, αλλά και παραμορφωμένα χορωδιακά φωνητικά (από τον Colin Self, την Angel Deradoorian των The Dirty Projectors και την Jana Hunter), βιμπράφωνα, κύμβαλα και ένα κυρίαρχο πιάνο (στο δεύτερο μισό του άλμπουμ) ανήκουν σε ένα ληθαργικό, στη συνέχεια αγχωτικό και στο τέλος εκστατικό ambient σύμπαν. Όλα έχουν συγκεκριμένη θέση εδώ και κάνουν το άλμπουμ μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση δημιουργίας με αρχή, μέση και τέλος. Καταλαβαίνει κανείς, για παράδειγμα, τη λογική του χάους του "Sinning" που βρίσκεται στη μέση του άλμπουμ, αλλά και την κορύφωση-λύτρωση στο τέλος.
Στο καθημερινό χάος των διαρκών αποσπάσεων της προσοχής είναι πολύ εύκολο να απορρίψεις ακόμα και τη λογική μιας "λίγο-απ'όλα-ambient" κυκλοφορίας και ομολογώ ότι δεν αποκλείεται σε άλλες εποχές να το είχα κάνει κι εγώ. Γι' αυτό και το άλμπουμ αυτό δεν λειτουργεί για όλους. Αν οι συγκυρίες, οι άνθρωποι, το mood το επιτρέψουν, θα μπεις σε μια ατμόσφαιρα τελετουργικής καταβύθισης σε κάτι που δεν μοιάζει a priori cool αν το αποσυνθέσεις στα υλικά του. Αν δηλαδή πάρεις το deep house απόσπασμα ή κάποιες IDM αναφορές με το κλασικό -τα έχω ακούσει- κριτικό μάτι, το έχεις χάσει.
Αλλά ακόμα και έτσι, το σύνολο ambient δομών, μινιμαλιστικής διάθεσης, post-classical ή neo-classical κακοφωνιών, jazz περασμάτων και ηλεκτρονικών ψαλμών, δεν θα μπορούσε να αποδομηθεί εύκολα, όπως παρουσιάζεται εδώ. Αυτά που μοιάζουν ατάκτως ερριμμένα με μια πρόχειρη ματιά, δεν είναι παρά ένα συνολικό έργο με συγκεκριμένα κουτάκια και θέσεις (και εξαιρετική παραγωγή), το οποίο έχει μεν κομμάτια, αλλά κατά βάση αυτά λειτουργούν ως χωρίσματα μίας ενιαίας σύνθεσης, που ξεκινάει ανέμελα σαν Σειρήνα, σε παρασέρνει, ξεντύνεται και ξεσπά στο σημείο καμπής της αμαρτίας, μα και εξαγνίζεται - φωτίζεται στο τέλος μαζί σου.
