Ποιος θα μας το έλεγε ότι ένας από τους καλύτερους δίσκους της συλλογής του Ripley Johnson θα ερχόταν όχι από τα δύο βασικά και πιο γνωστά του σχήματα (Wooden Shjips, Moon Duo), αλλά από το σχεδόν προσωπικό του project (παίζει τα πάντα μόνος του, εκτός από τα drums πίσω από τα οποία βρίσκεται ο John Jeffrey), τους Rose City Band. Το δεύτερο άλμπουμ τους βιώνεται ως ένα απελευθερωμένο, ονειρώδες τζαμάρισμα ψυχεδελικής americana/country rock για ανοιχτούς ορίζοντες, που κρατάει ταυτόχρονα ένα δευτερόλεπτο και μία αιωνιότητα μαζί, παρόλο που τα credits αναγράφουν 40 λεπτά διάρκειας. Τα οκτώ, αψεγάδιαστα τραγούδια διαχέονται με μία μαγική φυσικότητα το ένα το άλλο, επιφέροντας μία ζεν συνθήκη πνευματικής νιρβάνα, ψυχικής γαλήνης, διανοητικού μουδιάσματος και σωματικής ανύψωσης σε μία αδιατάραχη ισορροπία. Η αίσθηση αυτή κορυφώνεται τη στιγμή μετάβασης από το “΅Wee Hours” στο “Wildflowers” πριν ολοκληρωθεί ο δίσκος. Δύο κομμάτια που γίνονται αντιληπτά ως μία έννοια σύνθεση, απογειώνοντας, έτσι, το χάσιμο μέσα σε αυτή τη δίνη θερινής ξεγνοιασιάς και εγκεφαλικής παραζάλης. Ίσως το μόνο σημείο κριτικής να αφορά την αναβιωτική φύση του ήχου που χαρακτηρίζει το δίσκο, αλλά, η αλήθεια είναι, πως ποτέ δεν βιώνεται ως μία ρετρό ξεπατικωσούρα, αλλά ως μία φρέσκια επανερμηνεία γνώριμων ηχητικών ρευμάτων από τα τέλη των 60s/αρχές των 70s. Λίγο πριν μπούμε στο βαθύ καλοκαίρι, το ταιριαστά τιτλοφορούμενο Summerlong έρχεται να φουντώσει τις τάσεις φυγής με διάθεση εμπρηστική και ξεμυαλιστική.
Άκου κι αυτό: Arbouretum - The Gathering (2011), Steve Gunn - Way Out Weather (2013), William Tyler - Modern Country (2016)
