Ένα φίνο εξώφυλλο που θα μπορούσε να είναι editorial ακριβού περιοδικού μόδας, χρώματα, γαλλικά αρώματα και ένας φίλος από τα παλιά σε νέες οικογενειακές περιπέτειες. Ο Sébastien Tellier είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο του σύγχρονου γαλλικού ήχου, που -κακά τα ψέματα- οι περισσότεροι γνωρίσαμε μέσα από το “La Ritournelle” και μια πίστα της Eurovision. Τώρα επιστρέφει με το Domesticated και τη φιλοδοξία να μετατρέψει στιγμές καθημερινής οικιακής ευτυχίας και τρέλας σε εκλεκτή φουτουριστική ποπ. Μεταξένια, στιλβωμένη ήπια electronica, ξέχειλη από την οικογενειακή ευδαιμονία που βιώνει την τελευταία περίοδο ο αγαπημένος γάλλος μουσικάνθρωπος και μια καλοστημένη παραγωγή -γνήσιο τέκνο του καιρού της- που συνδυάζει την ‘80s νοσταλγία με την pop του σήμερα, διαμορφώνουν το στίγμα του έβδομου αυτού δίσκου του Sebastian Tellier, ο οποίος έρχεται έξι χρόνια μετά το αξιολογότατο L’ Aventura του 2014. Ωστόσο, σαν κάτι κάτι να λείπει από αυτήν την μικρή πολύχρωμη όαση που έγραψε ο Tellier εμπνευσμένος από τις δουλειές του σπιτιού, τα καλά του γάμου και την φροντίδα των δυο παιδιών του και αυτό γίνεται εμφανές όσο προχωράει η ακρόαση, μοιάζοντας να κυνηγάει την ουρά του νοήματος. Οι ανάσες περασμένων καλοκαιριών των εναρκτήριων “Ballet” και “Stuck in the Summer Love” φυσάνε ευχάριστα μέσα από τα ηχεία, όμως, μια κάπως γλυκερή και βραδύκαυστη υποτονικότητα σε συνδυασμό και το υπερβολικό lifting στα φωνητικά του Tellier, τα οποία παραμορφώνονται στα όρια του μη ευχάριστου μέσα από μια ποικιλία ρομποτικών εφέ, ρίχνει τον δίσκο κάτω απ’ τον πήχη των προσδοκιών που υπόσχεται το ιλουστρασιόν ηχητικό πρόσημο του. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και στο Domesticated ο Sebastian Tellier είχε να αντιμετωπίσει τον δυσκολότερο εχθρό από όλους: τον πρότερο καλύτερο εαυτό του.
Άκου και αυτό: Art of Noise – The Seduction of Claude Debussy (1999),
