Η mainstream pop των τελευταίων εικοσιπέντε (και βάλε) ετών, μοιάζει με άχαρο τόπο γεμάτο από τσίγκινες παραγωγές, κορπορατικές αρπαχτές που κανείς δεν θυμάται (ή που ντρέπεται να θυμάται), λοβοτομημένο auto tune και «εγκεφαλικούς» πειραματισμούς πάνω στη φόρμα. Η Jessie Ware και το επιτελείο της, ύστερα από επίμονη και σχολαστική δουλειά, χτύπησε φλέβα χρυσού και πέτυχαν το ζητούμενο της επικοινωνίας με τον ακροατή. Το What’s Your Pleasure? επαναφέρει στο τραπέζι τα αυτονόητα και τα αυταπόδεικτα: η pop είναι υψηλή τέχνη που σε κάνει να νιώθεις υπέροχα σε κάθε δεδομένη στιγμή, ενώ προάγει αγνά αισθήματα και σε ωθεί σε ηδονικές απολαύσεις. Όταν η αυθεντική pop σε συντροφεύει στα ακουστικά, νιώθεις ότι μοιράζεσαι τον χώρο με τον διπλανό σου χωρίς να απειλείσαι με εκτοπισμό, ότι η αναμονή σε κάποια ουρά δεν είναι καταστροφικό χάσιμο χρόνου και επιπλέον οι άνθρωποι τριγύρω σου φαίνονται ένα τσικ πιο γοητευτικοί.
Η ίδια η Ware, στον τέταρτο πλέον δίσκο της, ξεπέρασε τον εαυτό της σε εκφραστική ευελιξία. Κονσεπτική αλλά και πειραματική, καλλιεργημένη αλλά και παιχνιδιάρα, προσιτή ως performer αλλά και απόμακρη ως ιέρεια, soul diva όσο και disco queen. Και με μια παραγωγή κέντημα, που κρατάει ισορροπία ανάμεσα στο ουσιαστικό και το ευχάριστο.
Ο δίσκος προσφέρει ανοιχτόκαρδη και ποικιλόμορφη soul-pop. Τα υλικά είναι πρώτης ποιότητας και η επεξεργασία τους έχει βασιστεί στις πιο δοξασμένες συνταγές. Το αποτέλεσμα είναι: τραγούδια! «Τραγουδένια». Με στρογγυλές μελωδίες, με στρωτά κουπλέ και με εμπνευσμένα ρεφρέν. Χωρίς ψυχαναγκασμό στην ατμόσφαιρα και χωρίς ίχνος λίπους. Καμία μελωδία δεν παραπατάει και τίποτα δεν μετεωρίζεται στο βρόντο. Πραγματικά, δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις στον δίσκο καθώς περιέχει μουσική φτιαγμένη για να χορευτεί από θαυμάσια πλάσματα που κατοικούν σε μια φανταστική πόλη όπου συμβαίνει ένα υπέροχο πάρτι. Η Ware παίρνει αμπάριζα το ζενίθ των καλλιτεχνών που την κινητοποιούν και μεγαλουργεί πάνω στην πιο πλούσια κληρονομιά τους.
Το εναρκτήριο “Spotlight” σε σαγηνεύει με την υγρή μελωδία του και σε παρασύρει χάρη στην υπερβατική του ενορχήστρωση. Το ομώνυμο “What’s Your Pleasure?“ δε φέρει καμία χρονική ετικέτα στην ούγια του. Είναι κλασικό στον πυρήνα του και αντλεί από το μέλι της Diana Ross. Στο “Ooh La La” η Jessie Ware πατάει στην άγρια σαγήνη της Grace Jones και τραγουδάει από ένα αναπαυτικό σύννεφο ρομαντισμού, με τα συνθεσάιζερ να υποκλίνονται. Στο “Soul Control” αναγεννιέται η προίκα της πρώτης περιόδου της Janet Jackson, με εκφραστικότητα που απελευθερώνει το λούσο και το στολίδι εκείνης της εποχής για να εκπέμψει θετικές δονήσεις. Στο “Save a Kiss”, η φινέτσα της Tracey Thorn κάνει βουτιά στον μελαμψό ερωτισμό. Στο “Adore You” οι απόηχοι της Annie Lennox προκαλούν ταχυπαλμίες με τη μορφή ατμοσφαιρικού ονείρου. Στο “In Your Eyes”, το βελούδο και η μεγαλοπρέπεια της Sade βυθίζονται σε trip hop φαντασιώσεις. Η μεθυστική αύρα του “Step Into My Life” δοξάζει τους ιαματικούς disco ρυθμούς των Chic. Το “Read my Lips” είναι ένα synth pop θαύμα· ένα γλύκισμα που θα έκανε τον Prince να χάσει τον ύπνο του. Το ύπουλα αισθαντικό και τέρμα σέξι “Mirage (Don’t Stop)” εξιστορεί μια ιστορία σαγήνης πάνω στο dancefloor, με σοκολατένιο soul περιτύλιγμα. Το “The Kill” προσφέρει έναν νυχτερινό τάπητα συμφωνικής pop, για να τον περιδιαβούν όσοι αναζητούν νέα μελωδικά αναπτύγματα, μπας και επανορθώσουν στη σχέση τους με τη μουσική επικαιρότητα. Τέλος, το “Remember Where You Are” αναβιώνει τη μελωδική γλύκα του “Les Fleurs” της Minnie Riperton με ακαταμάχητη αυτοπεποίθηση. Και τι στίχος: “the heart of the city is on fire”. Ένα ερωτικό κάλεσμα στο κέντρο της πόλης που βράζει από καύλα και φέρνει στο μυαλό την αριστοκρατική στόφα της Donna Summer.
Η Jessie Ware δεν είναι ούτε μπροστά από την εποχή της, εφόσον δεν καίγεται να ανανεώσει το τοπίο της μοντέρνας αισθητικής, αλλά ούτε και ρετρό. Για την ακρίβεια δεν είναι ούτε «σημερινή» αφού προτιμά να είναι καλαίσθητη, παρά επίκαιρη. Και κυκλοφόρησε «για την απόλαυσή μας» έναν καλομελετημένο δίσκο, με ενορχήστρωση σχεδόν επιστημονική. Η pop ξαναβρήκε το λαμπερό της εαυτό, μπήκε ξανά στα πιο ένδοξα ρούχα της και ξανάγινε υψηλή τέχνη, έστω για έναν δίσκο. Ας το χαρούμε.
