Σε κάθε σπιθαμή αυτού του δίσκου, η Αμερική είναι παρούσα. Οι τρεις αδερφές στο εξώφυλλο φοράνε τις λευκές ποδιές τους μπροστά από το ταμείο ενός delicatessen και πίσω από το ελαφρώς μαγκιόρικο αλλά και απλανές τους βλέμμα, αντικατοπτρίζουν τα πιο υγρά όνειρα των ηρωίδων του Robert Altman (ακόμη κι αν στα βίντεοκλιπ του δίσκου τις σκηνοθετεί ο Paul Thomas Andreson): αυτά μιας (πάλαι ποτέ) Αμερικής που αποπνέει φαινομενική ελευθεριότητα, κερνώντας τις ύπουλες νευρώσεις της.
Στην τρίτη τους δουλειά, οι HAIM ξεκινάνε με κιθάρες τόσο ηλιόλουστες όσο η πατρίδα τους (“Los Angeles”) για να αφηγηθούν μια ερωτική ενηλικίωση που ακροβατεί ακόμη μεταξύ της μυθοποίησης του ελεύθερου σεξ και των ρομαντικών εμμονών που συμβαδίζουν συγκρουσιακά με το πρώτο. Όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα για αυτά τα τρία κορίτσια. Aντιθέτως, το απολαμβάνουν ανέμελα. Τρανό παράδειγμα πως, ακόμη κι αν αλλάζουν συντρόφους και κρεβάτια, η απάντηση στην ιδέα του να αφήσουν πίσω αυτόν τον «έναν» είναι “Don’t Wanna”.
Στο φόντο αυτών των προσωπικών εξομολογήσεων και δηλώσεων, η σκηνογραφία αποτελείται από «κινηματογραφικά» αμερικάνικα στοιχεία, μιας σημειολογίας των ΗΠΑ παρούσα στα road movies των 70s. Λίγη ακόμη “Gasoline”, ένα διπλωμένο περιοδικό κάτω από τη μασχάλη (“Man from the Magazine”), τα όνειρα που είναι πάντα εκεί (“Up From the Dream”) και η αναφώνηση ενός “Hallelujah”, κάνουν το (πανέξυπνα βαπτισμένο) Women In Music Pt. III, έναν δίσκο που κοιτάει ηδονοβλεπτικά το συλλογικό παρελθόν της καταγωγής του, χωρίς να ενδίδει στιγμή ολοκληρωτικά σε αυτό, παρά κάνοντάς του επινοητικό cock teasing.
Σε όλη αυτή την αφήγηση, η μουσική είναι ο θριαμβευτικός πρωταγωνιστής που ενισχύει λεπτοραμμένα την ιστορία. Εδώ οι HAIM γράφουν κομμάτια που έχουν λιγότερη αγωνία να ακουστούν ως καλοδιάθετα hits κι όμως παραδίδουν τον πιο απροσποίητα feelgood και καλογραμμένο δίσκο της ως τώρα πορείας τους. Με αφετηρία μια pop γεμάτη κλεισίματα του ματιού στο soft rock, η μπάντα δεν σταματά να κάνει διακριτικά -αλλά και διακριτά- άλματα ανάμεσα στα είδη.
Το ηχητικό τους trademark δεν κλονίζεται ποτέ. Το ακούμε ατόφιο, άλλωστε, σε κομμάτια όπως το φοβερά πιασάρικο “Don’t Wanna”, αλλά τα νερά του ταράζονται συνεχώς. Είναι σχεδόν εντυπωσιακό το πόσο αβίαστα μπορούν οι HAIM να γλιστράνε από την country τσαχπινιά (στο “Leaning On You” και πιο γλυκά και ήπια στο “Hallelujah”) στους reggae ρυθμούς ζητώντας “Another Try”, αλλά και να χορεύουν ελαφριά r’n’b όσο κανονίζουν booty call στις “3am”. Πάνω από όλα, όμως, οι μελωδίες του δίσκου χτυπάνε pop φλέβα, χωρίς να γίνονται στιγμή ανιαρές (πράγμα δύσκολο), υποστηριζόμενες από άψογα, καθαρά παιξίματα και κρυστάλλινη, χωρίς φορτώματα παραγωγή.
Στο Women In Music Pt. III, οι HAIM είναι τα κορίτσια με τα blue jean και το πονηρό, α λα Alanis Morissette στυλάκι που επιλέγουν να μας πουν την δική τους (όχι πρωτότυπη) ιστορία με ένα ξέγνοιαστο ταξίδι στον αμερικάνικο ήχο που αποδεικνύεται αξιέπαινο ακριβώς γιατί απέφυγε τις λακκούβες στη διαδρομή -αλλά όχι και τους παραδρόμους. Αυτούς που τις έφτασαν πίσω από τον πάγκο από τον οποίο σας κοιτάνε στο εξώφυλλο.
